Ołeksandr Kuźmuk

Ołeksandr Kuźmuk

Олександр Кузьмук

generał armii
Data i miejsce urodzenia	17 kwietnia 1954 Diatyliwka
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Radziecka Siły Zbrojne Ukrainy
Jednostki	Akademia Wojsk Pancernych, 128 Zmotoryzowana Dywizja Strzelców Gwardii, Gwardia Narodowa Ukrainy, Ministerstwo Obrony Ukrainy
Stanowiska	dowódca batalionu, dowódca pułku czołgów, szef sztabu dywizji, dowódca dywizji, dowódca Gwardii Narodowej, minister obrony Ukrainy
Odznaczenia

Ołeksandr Iwanowycz Kuźmuk, ukr. Олександр Іванович Кузьмук (ur. 17 kwietnia 1954 w Diatyliwce^[1] w rejonie sławuckim) – ukraiński polityk i wojskowy, generał armii Ukrainy, a w latach 1996–2001 i 2004–2005 minister obrony, w 2007 wicepremier, poseł do Rady Najwyższej kilku kadencji.

Życiorys

Krewny Iwana Kuźmuka, generała majora Armii Radzieckiej. W 1975 ukończył wyższą szkołę oficerską wojsk pancernych w Charkowie, której komendantem do 1973 był jego ojciec. Przez kolejnych pięć lat pełnił służbę na stanowisku dowódcy plutonu, kompanii i zastępcy szefa sztabu pułku czołgów. W latach 1980–1983 był słuchaczem Akademii Wojsk Pancernych im. Marszałka Rodiona Malinowskiego w Moskwie. Pozostał na tej uczelni, był dowódcą batalionu, a następnie dowódcą szkolnego pułku czołgów. Pełnił służbę w Armii Radzieckiej, następnie w ukraińskich siłach zbrojnych. Od 28 maja 1990 był szefem sztabu i zastępcą dowódcy dywizji. Trzy lata później został dowódcą związku taktycznego. W 1995 został dowódcą Gwardii Narodowej Ukrainy, którą kierował do 1996^[1].

W okresie od 11 lipca 1996 do 24 października 2001 oraz od 24 września 2004 do 3 lutego 2005 sprawował urząd ministra obrony Ukrainy. 23 sierpnia 1998, w trakcie zajmowania tego stanowiska, prezydent Ukrainy mianował go na stopień generała armii Ukrainy^[2]. W 2001 odszedł z czynnej służby. W wyborach parlamentarnych 2002 uzyskał mandat deputowanego do Rady Najwyższej w okręgu mandatowym jako bezpartyjny kandydat z ramienia koalicji Za Jedyną Ukrainę. 25 maja 2007 został powołany na stanowisko wicepremiera w drugim rządzie Wiktora Janukowycza, funkcję tę pełnił do 18 grudnia tego samego roku. Związał się w tym okresie z Partią Regionów, z listy tego ugrupowania w 2007 i w 2012 ponownie był wybierany do parlamentu^[2].

Poglądy na stosunki polsko-ukraińskie

W 2013 podpisał się pod apelem części deputowanych ukraińskiej Rady Najwyższej do polskiego Sejmu, którego autorzy uznali rzeź wołyńską za ludobójstwo^[3][4][5]. Jednak w 2018, w trakcie prac w polskim parlamencie nad ustawą penalizującą kłamstwo wołyńskie, zareagował na to krytycznie, twierdząc, że w odpowiedzi Ukraińcy pracujący w Polsce „mogą chwycić za kije”^[3][4][5].

Życie prywatne

Żonaty z Ludmyłą. Ma syna i córkę^[1].

Ordery i odznaczenia

• Order „Za zasługi” III klasy (2010)
• Order Daniela Halickiego (2004)
• Order Bohdana Chmielnickiego I klasy (2002)
• Order Bohdana Chmielnickiego II klasy (1999)
• Order Bohdana Chmielnickiego III klasy (1997)^[2]

Przypisy