Ołeksandr Usyk

Ołeksandr Usyk
Ołeksandr Ołeksandrowycz Usyk
	; Ołeksandr Usyk (2015)
Pseudonim	The Cat
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1987 ; Symferopol
Obywatelstwo	Ukraina
Wzrost	191 cm
Masa ciała	100 kg
Debiut	2013
Kategoria wagowa	ciężka
Klub	Ukraina Simferopol
	Bilans walk zawodowych
Liczba walk	20
Zwycięstwa	20
Przez nokauty	13
Przez decyzje	7
Porażki	0
Remisy	0
Nieodbyte	0
Dorobek medalowy
	Boks
	Reprezentacja Ukraina
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Mistrzostwa Europy
	Puchar Świata
	↑ Bilans walk aktualny na 21 sierpnia 2022.;

Ołeksandr Usyk vs Andrey Knyazev (2015)

Ołeksandr Ołeksandrowycz Usyk (ukr. Олександр Олександрович Усик^[1]; ur. 17 stycznia 1987 w Symferopolu) – ukraiński bokser, amatorski mistrz Europy w wadze półciężkiej (2008), mistrz świata (2011) oraz mistrz olimpijski (2012) w wadze ciężkiej. Były zawodowy mistrz świata organizacji WBO, WBC, WBA i IBF w wadze junior ciężkiej (do 200 funtów), zwycięzca turnieju World Boxing Super Series. Pokonał 7 zawodników o tytuł mistrza świata wagi juniorciężkiej^[2]. Aktualny mistrz świata wagi ciężkiej organizacji WBA, WBO, IBF i IBO^[3].

Kariera amatorska

W dzieciństwie ćwiczył karate, a potem przez kilka lat trenował piłkę nożną w juniorskich drużynach Tawriji Symferopol. W 2002 roku został usunięty z klubu po tym, jak podczas meczu pobił jednego z zawodników przeciwnej drużyny. Wkrótce potem postanowił podjąć treningi boksu^[4].

W czasach juniorskich i na początku kariery seniorskiej walczył w wadze średniej (75 kg). W 2006 roku zadebiutował w pierwszym składzie reprezentacji Ukrainy. W tym samym roku, podczas mistrzostw Europy w Bułgarii – w swoim pierwszym starcie na zawodach tej rangi – zdobył brązowy medal w wadze średniej.

Na początku 2007 roku, mając ciągłe problemy ze zbijaniem wagi, przeszedł do kategorii półciężkiej (81 kg). Istniała w niej jednak silna konkurencja wewnątrz kadry (musiał rywalizować m.in. z Ismajiłem Siłłachem), co spowodowało, że nie wystartował w mistrzostwach świata w Chicago. Przeniósł się więc do wyższej wagi ciężkiej (91 kg). W lutym 2008 roku wygrał turniej kwalifikacyjny w Pescarze i zapewnił sobie prawo startu w igrzyskach olimpijskich. W Pekinie dotarł do ćwierćfinału, eliminując w 1/8 reprezentanta gospodarzy Yushana Nijiatiego (23:4). Przegrał w nim z mistrzem świata, Włochem Clemente Russo (4:7)^[5].

Po igrzyskach powrócił do wagi półciężkiej i w listopadzie 2008 roku w Liverpoolu wywalczył w niej mistrzostwo Europy (w finale pokonał Białorusina Siarhieja Karniejeua). Miesiąc później w Pucharze Świata w Moskwie zajął 2. miejsce w kategorii ciężkiej. Od tej pory walczył już wyłącznie w niej.

W 2009 roku w Mediolanie zadebiutował na mistrzostwach świata. Zdobył tam brązowy medal, przegrywając w półfinale z Jegorem Miechoncewem. W 2010 roku zrezygnował ze startu na mistrzostwach Europy w Moskwie. Zamiast tego uczestniczył w silnie obsadzonym czerwcowym turnieju o Puchar Prezydenta Kazachstanu w Astanie, który wygrał. Jesienią tryumfował również w Pucharze Europy w Charkowie, pokonując w finale przed czasem Terwela Pulewa.

W październiku 2011 roku został w Baku mistrzem świata w wadze ciężkiej. W drodze po tytuł pokonał kolejno: Evgenijiusa Tutkusa, Terwela Pulewa, Artura Bietierbijewa, Siarhieja Karniejeua i w finale mistrza Europy, Teymura Məmmədova^[6].

Na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 2012 roku zdobył złoty medal w wadze ciężkiej, gdy pokonał w finale na punkty (14:11) Clemente Russo, rewanżując się Włochowi za porażkę sprzed czterech lat w Pekinie.

Kariera zawodowa

11 września 2013 w Kijowie w debiucie na zawodowym ringu, promowany przez grupę K2 Promotions braci Kliczko Ukrainiec wygrał przed czasem w piątej rundzie z Meksykaninem Felipe Romero (16-7-1, 12 KO)^[7] a 14 grudnia 2013 w Browarach na Ukrainie przez techniczny nokaut czwartej rundzie z Kolumbijczykiem Epifanio Mendozą (34-16-1, 31 KO)^[8].

26 kwietnia 2014 w Oberhausen Usyk znokautował w trzeciej rundzie zaplanowanego na osiem rund pojedynku ghańskiego pięściarza Bena Nsafoaha (15-10-2, 8 KO)^[9] a 31 maja 2014 w Odessie w czwartej Argentyńczyka Cesara Davida Crenza (21-8, 13 KO)^[10].

W następnych dwóch pojedynkach Ukrainiec wygrał przez techniczny nokaut z dwoma południowoafrykańskimi pięściarzami. 4 października 2014 we Lwowie w siódmej rundzie z Danielem Bruwerem (24-6-1, 21 KO), zdobywając interkontynentalny pas federacji WBO^[11] oraz 13 grudnia 2014 w Kijowie w dziewiątej rundzie z Danie Venterem (19-7, 14 KO)^[12].

18 kwietnia 2015 w Kijowie pokonał przez techniczny nokaut ósmej rundzie Rosjanina Andrieja Kniażewa (11-2, 6 KO), broniąc tytułu WBO Inter-Continental^[13].

28 sierpnia 2015 wygrał przez techniczny nokaut z reprezentantem RPA Johnnym Mullerem (19-5-2, 13 KO), pięć sekund przed przerwą trzeciej rundy sędzia zastopował pojedynek. Usyk obronił interkontynentalny pas organizacji WBO^[14].

Zdobycie tytułu mistrza świata WBO

17 września 2016 w gdańskiej Ergo Arenie pokonał jednogłośnie na punkty (119:109 i dwukrotnie 117:111) broniącego pasa po raz drugi Polaka Krzysztofa Głowackiego i zdobył pas mistrza świata federacji WBO.

17 grudnia 2016 w Inglewood w Kalifornii wystąpił w pierwszej obronie tytuł mistrza świata federacji WBO, debiutując w stacji HBO. Pokonał przez nokaut w dziewiątej rundzie Południowoafrykańczyka Thabiso Mchunu (17-3, 11 KO).

8 kwietnia w Oxon Hill przystąpił do drugiej obrony tytułu mistrza świata federacji WBO, pokonując decyzją sędziów (3x 117-110) Amerykanina Michaela Huntera.

Turniej World Boxing Super Series. Obrona tytułu WBO i zdobycie tytułów WBC, WBA, IBF oraz trofeum im. Muhammada Alego za zwycięstwo w turnieju

9 września 2017 w Berlinie zmierzył się z Marco Huckiem (40-4-1, 27 KO). Walka była ćwierćfinałem turnieju. Zwyciężył przez TKO w 10 rundzie,.

27 stycznia 2018 w Arēna Rīga w Rydze w półfinale turnieju zmierzył się w pojedynku unifikacyjnym z mistrzem WBC Mairisem Briedisem (23-0, 18 KO), którego pokonał po bardzo zaciętej walce, niejednogłośnie na punkty 114:114, 115:113 i 115:113 Łotysza. Tym samym awansował do finału turnieju oraz zunifikował tytuły mistrza świata federacji WBO i WBC.

21 lipca 2018 na stadionie olimpijskim w Moskwie zmierzył się z rosyjskim mistrzem WBA i IBF Muratem Gassijewem (26-1, 19 KO). W stawce pojedynku znalazły się pasy IBF, WBA, WBC i WBO, a także tytuł magazynu The Ring oraz Puchar im. Muhammada Alego. Ukrainiec w dobrym stylu pokonał na punkty Rosjanina zwyciężając w całym turnieju. Dobrze poruszał się po ringu, wyprowadzał ciosy będąc w ruchu. Sędziowie wypunktowali pojedynek w stosunku 120-108, 119-109, 119-109 na jego korzyść. Dzięki temu zwycięstwu został czwartym pięściarzem w historii, który zunifikował pasy wszystkich czterech najważniejszych federacji w boksie zawodowym.

Walka z Tonym Bellew w obronie czterech mistrzowskich pasów

10 listopada 2018 rok w Manchesterze doszło do jego pojedynku w obronie mistrzowskich pasów federacji WBC, WBA, IBF oraz WBO wagi junior ciężkiej z Tonym Bellew (30-3-1, 20 KO). Początek walki należał do Brytyjczyka, ale w drugiej części walki Ukrainiec opanował sytuację i znokautował swojego rywala w ósmej rundzie, skutecznie broniąc mistrzowskich tytułów^[15].

Waga ciężka

12 października 2019 w Chicago zadebiutował w wadze ciężkiej, pokonując przez RTD w 7. rundzie Amerykanina Chazza Witherspoona (38-4, 29 KO). Początkowo jego oponentem miał być były kickbokser Tyrone Spong (14-0, 13 KO), jednak Holender został wycofany z rywalizacji ze względu na wykrycie w jego organizmie niedozwolonych środków^[16].

31 października 2020 w Londynie, w swojej drugiej walce w kategorii ciężkiej, zmierzył się z Dereckiem Chisorą (32-10, 23 KO). Zwyciężył jednogłośną decyzją sędziów (117-112, 115-113, 115-113), dzięki czemu wywalczył pas WBO Inter-Continental^[17].

Zdobycie tytułów mistrza świata WBO, WBA, IBF w kategorii ciężkiej

25 września 2021 roku na Tottenham Hotspur Stadium w Londynie przystąpił z pozycji obowiązkowego pretendenta do walki o mistrzowskie pasy federacji WBA, WBO i IBF kategorii ciężkiej z Anthonym Joshuą (24-2, 22 KO). Zwyciężył jednogłośnie na punkty (117-112, 116-112, 115-113)^[18] i został trzecim w historii pięściarzem, który sięgnął po pasy czempiona w kategorii junior ciężkiej i ciężkiej^[19].

Walka rewanżowa z Anthonym Joshuą

20 sierpnia 2022 roku na King Abdullah Sports City w Dżudzie, doszło do jego rewanżowego pojedynku z Anthonym Joshuą (24-3, 22 KO). Walka miała tym razem jeszcze bardziej wyrównany przebieg, ale ponownie okazał się lepszy. Sędziowie punktowali niejednogłośnie – 116-112 i 115-113 na jego korzyść, oraz 115-113 dla Joshuy. Tym samym zachował mistrzowskie pasy federacji WBO, IBF, WBA oraz IBO w kategorii ciężkiej^[20].

Lista walk na zawodowym ringu

Statystyka stoczonych walk zawodowych
Zwycięstw: 20 (KO – nokautów: 13, walk zakończonych na punkty: 7) Przegranych: 0 (KO – nokautów: 0, walk zakończonych na punkty: 0) Remisów: 0
Wynik	Rekord	Przeciwnik	Rozstrzygnięcie	Runda	Data	Miejsce	Uwagi
Wygrana	20-0	Anthony Joshua (24-2)	SD	12	20 sierpnia 2022	King Abdullah Sports City, Dżudda, Arabia Saudyjska	Obrona pasów: WBO, IBF, WBA oraz IBO w kategorii ciężkiej Zdobył pas The Ring w kategorii ciężkiej
Wygrana	19-0	Anthony Joshua (24-1)	UD	12	25 września 2021	Tottenham Hotspur Stadium, Londyn	Zdobył pasy WBO, IBF, WBA oraz IBO w kategorii ciężkiej
Wygrana	18-0	Dereck Chisora (32-9)	UD	12	31 października 2020	Wembley Arena, Londyn, Wielka Brytania	Zdobycie tytułu WBO Inter-Continental (kategoria ciężka)
Wygrana	17-0	Chazz Witherspoon (38-3)	RTD	7 (12)	12 października 2019	Wintrust Arena, Chicago, Stany Zjednoczone	Debiut w kategorii ciężkiej
Wygrana	16-0	Tony Bellew (30-2-1)	KO	8 (12) 2:00	10 listopada 2018	Manchester Arena, Manchester, Anglia	Obrona tytułu WBO, WBC, WBA, IBF w kategorii junior ciężkiej
Wygrana	15-0	Murat Gassijew (26-0)	UD	12	21 lipca 2018	Stadion Olimpijski, Moskwa, Rosja	Obrona tytułu WBO i WBC, zdobycie tytułu WBA, IBF, a także trofeum im. Muhammada Alego za zwycięstwo w całym turnieju. (kategoria junior ciężka)finał World Boxing Super Series
Wygrana	14-0	Mairis Briedis (23-0)	MD	12	27 stycznia 2018	Arēna Rīga, Ryga, Łotwa	Obrona tytułu WBO i zdobycie tytułu WBC (kategoria junior ciężka)półfinał World Boxing Super Series
Wygrana	13-0	Marco Huck (40-4-1)	TKO	10 (12) 2:12	9 września 2017	Max-Schmeling-Halle, Berlin, Niemcy	Obrona tytułu WBO (kategoria junior ciężka)ćwierćfinał World Boxing Super Series
Wygrana	12-0	Michael Hunter (12-0-0)	UD	12	8 kwietnia 2017	Oxon Hill, Maryland, Stany Zjednoczone	Obrona tytułu WBO (kategoria junior ciężka)
Wygrana	11-0	Thabiso Mchunu (17-2-0)	KO	9 (12) 1:53	17 grudnia 2016	Inglewood, California, Stany Zjednoczone	Obrona tytułu WBO (kategoria junior ciężka)
Wygrana	10-0	Krzysztof Głowacki (26-0)	UD	12	17 września 2016	Ergo Arena, Gdańsk, Polska	Zdobycie tytułu WBO (kategoria junior ciężka)
Wygrana	9-0	Pedro Rodriguez (22-1-0)	TKO	7 (12) 0:48	12 grudnia 2015	Pałac Sportu, Kijów, Ukraina	Obrona tytułu WBO Inter-Continental (kategoria junior ciężka)
Wygrana	8-0	Johnny Muller (18-4-2)	TKO	3 (12) 2:59	28 sierpnia 2015	Pałac Sportu, Kijów, Ukraina	Obrona tytułu WBO Inter-Continental (kategoria junior ciężka)
Wygrana	7-0	Andriej Kniażew (11-1-0)	TKO	8 (10) 2:24	18 kwietnia 2015	Pałac Sportu, Kijów, Ukraina	Obrona tytułu WBO Inter-Continental (kategoria junior ciężka)
Wygrana	6-0	Danie Venter (19-6-0)	TKO	9 (10) 2:29	13 grudnia 2014	Pałac Sportu, Kijów, Ukraina	Obrona tytułu WBO Inter-Continental (kategoria junior ciężka)
Wygrana	5-0	Daniel Bruwer (24-5-1)	TKO	7 (12)	4 października 2014	Arena Lwów, Lwów, Ukraina	Zdobycie tytułu WBO Inter-Continental (kategoria junior ciężka)
Wygrana	4-0	Cesar David Crenz (21-8-0)	KO	4 (8) 2:19	31 maja 2014	Pałac Sportu, Odessa, Ukraina
Wygrana	3-0	Ben Nsafoah (15-9-2)	KO	3 (8) 1:43	26 kwietnia 2014	König Pilsener Arena, Oberhausen, Nadrenia Północna-Westfalia, Niemcy
Wygrana	2-0	Epifanio Mendoza (34-15-1)	TKO	4 (6) 2:10	14 grudnia 2013	TEC Terminal Ice Arena, Browary, Ukraina
Wygrana	1-0	Felipe Romero (16-7-1)	TKO	5 (6) 1:36	11 września 2013	Pałac Sportu, Kijów, Ukraina	Debiut zawodowy