Ołeksij Berest
porucznik | |
Data i miejsce urodzenia | 9 marca 1921 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 4 listopada 1970 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1939–1948 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca | pracownik kina, |
Odznaczenia | |
Ołeksij Berest (ukr. Олексій Прокопович Берест, ur. 9 marca 1921 w Horjajstiwce p. Sumami, zm. 4 listopada 1970 w Rostowie nad Donem) – radziecki wojskowy narodowości ukraińskiej, politruk, jeden z trzech żołnierzy, którzy zawiesili Sztandar Zwycięstwa na Reichstagu w Berlinie, Bohater Ukrainy (2005, pośmiertnie).
Wczesne lata
Urodził się w zubożałej, ukraińskiej rodzinie. Siedmioro z piętnaściorga rodzeństwa Beresta zmarło w dzieciństwie. Został osierocony, gdy miał jedenaście lat i wychowywały go starsze siostry. Od szesnastego roku życia pracował jako kierowca ciągnika[1].
Służba wojskowa
Zgłosił się na ochotnika do Armii Czerwonej w październiku 1939 r. i brał udział w wojnie zimowej jako sygnalista. Kiedy Niemcy najechały Związek Radziecki, ponownie wysłano go na front. W marcu 1943 roku, stacjonując na Froncie Wołchowskim, kapral Berest wstąpił do partii komunistycznej[1]. W grudniu tego roku został wysłany do Leningradzkiej Szkoły Wojskowo-Politycznej (która znajdowała się wówczas w mieście Szuja, po ewakuacji) i przeszedł szkolenie na politruka. Po ukończeniu nauki we wrześniu 1944 r. w stopniu lejtnanta Berest został wyznaczony na zastępcę kapitana Stiepana Nieustrojewa w 1. batalionie 756 Pułku 150 Dywizji Strzeleckiej[1].
Bitwa o Berlin
30 kwietnia 1945 roku, po długich dniach walk ulicznych w Berlinie, 150 Dywizja zaatakowała Reichstag. 1 maja, około godziny 3:00, Berest wraz z dwoma płastunami – Melitonem Kantarią i Michaiłem Jegorowem – zawiesili na kopule budynku jedną z dziewięciu radzieckich flag przekazanych dowódcom dywizji[2], mocując ją do pomnika Wilhelma I[3][4]. Chociaż flaga nie została umieszczona tam jako pierwsza, ostatecznie ogłoszono ją Sztandarem Zwycięstwa. Później, udając pułkownika, Berest negocjował z niemieckim garnizonem Reichstagu warunki jego kapitulacji. Za swoje czyny otrzymał Order Czerwonego Sztandaru[5].
Lata powojenne
W maju 1945 roku Nieustrojew, Kantaria i wielu innych, którzy brali udział w szturmie na Reichstag, otrzymało tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. Z nieznanych powodów Berest tej nagrody nie otrzymał i jego udział w operacji został wyciszony. Popularna wersja wydarzeń mówi o osobistym konflikcie z oficerem Smiersza[1][6][7]. W 1948 roku Beresta zwolniono z wojska[8], po czym rozpoczął pracę w kinie w Rostowie nad Donem[1]. W 1953 r. został skazany za defraudację na dziesięć lat więzienia, z czego odsiedział pięć[1]. Po zwolnieniu z zakładu karnego został zatrudniony w miejscowej fabryce Rostsielmasz jako zwykły robotnik[1]. Gdy pod koniec lat 60. w Związku Radzieckim kręcono megaprodukcję Wyzwolenie w reżyserii Jurija Ozierowa o zwycięstwie Armii Czerwonej w II wojnie światowej, gdzie znalazła się kultowa scena szturmu na Reichstag, postać Beresta się tam nie pojawiła[1][6].
3 listopada 1970 r. Berest został potrącony przez pociąg, kiedy ratował dziecko, które zabłądziło na kolei. Zmarł z powodu odniesionych obrażeń we wczesnych godzinach porannych następnego dnia[1][9].
W 2000 r. podjęto próby pośmiertnego nagrodzenia Beresta tytułem Bohatera Federacji Rosyjskiej, ale rosyjskie Ministerstwo Obrony odmówiło[6]. 6 maja 2005 r. Ołeksij Berest otrzymał pośmiertnie tytuł Bohatera Ukrainy od prezydenta Wiktora Juszczenki[10].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i Владимир Проненко: «Если что-то случится с Егоровым и Кантарией, Берест дойдет обязательно...». ZN,UA, 13.05.2005. [dostęp 2020-08-30]. (ros.).
- ↑ Olga Savka: Red Flag Over the Reichstag. Pravda.ru, 8.05.2003. [dostęp 2020-08-30]. (ang.).
- ↑ Неустроев Степан Андреевич: Путь к рейхстагу. Военная литература. [dostęp 2020-08-30]. (ros.).
- ↑ Зинченко Федор Матвеевич: Герои штурма рейхстага. Военная литература. [dostęp 2020-08-30]. (ros.).
- ↑ Непризнанный Герой. Peoples.ru. [dostęp 2020-08-30]. (ros.).
- ↑ a b c Александр Сидоров: Награда не нашла героя. Interfax, 28.08.2010. [dostęp 2020-08-30]. (ros.).
- ↑ Герой Берест. Кто главный. [dostęp 2020-08-30]. (ros.).
- ↑ Андрей КУДРЯКОВ: Несвятые герои: лейтенант Берест. 161.ru, 15.10.2015. [dostęp 2020-08-30]. (ros.).
- ↑ Берест Алексей Прокопьевич. Smolinfo.net. [dostęp 2020-08-30]. (ros.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ. Про присвоєння О. Бересту звання Герой України. Oficjalna strona Rady Najwyższej Ukrainy, 6.05.2005. [dostęp 2020-08-30]. (ukr.).
Media użyte na tej stronie
A red star. 1922-1943. Used as a symbol of communism in some occasions. The symbol can also represent socialism. Also seen on Soviet aircraft.
Autor: Васильев Кирилл Сергеевич (Kirill S. Vasilyev), Licencja: CC BY-SA 4.0
Союз Советских Социалистических Республик/Советский Союз/СССР
Вооруженные силы
Рабоче-Крестьянская Красная Армия (РККА)
Знаки различия образца 1943г., погоны повседневные. Использовались 1943-1947гг.
- Воинское звание: Лейтенант.
Первичный источник:
- Указ Президиума Верховного Совета СССР «О введении погон для личного состава Красной армии» от 6 января 1943г., объявленный Приказом Народного Комиссара обороны СССР № 24 от 10 января 1943 г.
- Приказ Народного Комиссара обороны СССР № 25 от 15 января 1943 г .«О введении новых знаков различия и об изменениях в форме одежды Красной Армии»
Вторичный источник:
Харитонов О.В. Иллюстрированное описание обмундирования и знаков различия Советской Армии (1918–1958), АИМ, Л., 1960.Планка украинского ордена "Золотая звезда" к званию "Герой Украины"
Ribbon bar of the Medal "For the Victory over Germany in the Great Patriotic War 1941–1945". The Soviet Union (USSR).
Ribbon bar of the Order of the Red Banner. The Soviet Union (USSR).
Ribbon bar of the Order of the Red Star. The Soviet Union (USSR).
Ribbon bar of the Medal "For the Capture of Berlin". The Soviet Union (USSR).
Baretka: Order Wojny Ojczyźnianej I klasy