Oś Saska

Oś Saska w Warszawie

nr rej. 510 z 1 lipca 1965
Państwo	Polska
Miejscowość	Warszawa
Położenie na mapie Warszawy (c) Mfloryan at pl.wikipedia, CC BY 2.5 Oś Saska w Warszawie
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Oś Saska w Warszawie
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Oś Saska w Warszawie
52°14′26,1600″N 21°00′30,9600″E/52,240600 21,008600

Pałac Saski, XVIII w.

Oś Saska, plan Warszawy (1831)

Pałac Saski (1930)

Fontanna w Ogrodzie Saskim

Oś Saska – barokowe założenie urbanistyczne XVIII-wiecznej Warszawy, związane z budową rezydencji królewskiej dla Augusta II Sasa – pałacu Saskiego. Z powodów finansowych i politycznych wiele zaprojektowanych elementów, które miały dopełniać oś, nie zostało wybudowanych.

Opis

Autorami koncepcji i realizacji Osi Saskiej byli drezdeńscy architekci:Matthäus Daniel Pöppelmann, J. Naumann, Z. Longuelune, Joachim Daniel Jauch i Jan Zygmunt Deybel.

Oś biegnie od Krakowskiego Przedmieścia do placu Żelaznej Bramy, przez Ogród Saski. Jej długość wynosiła ok. 1650 metrów. Przebiega wzdłuż linii łączącej dwa istotne miejsca związane z polską państwowością – kościół św. Wawrzyńca we wsi Wola (dawne pole elekcyjne) i wieś Kamion (miejsce pierwszej wolnej elekcji w 1573).

Centralnym punktem założenia był pałac Saski wraz z ogrodem. Między Krakowskim Przedmieściem a pałacem Saskim powstał ogromny dziedziniec, który od strony północnej, wschodniej i południowej otoczono murem z bramami wjazdowymi z każdej strony. Od strony zachodniej wzniesiono Żelazną Bramę wjazdową z wielkimi żelaznymi wrotami, tak masywnie i kunsztownie wykonanymi, iż zmieniono nazwę placu Wielopole, znajdującą się przed bramą, na plac Żelaznej Bramy.

Oś Saska była pierwszym przedsięwzięciem regulacyjnym w Warszawie przeprowadzonym na tak dużą skalę^[1]. Przyczyniło się m.in. do rozwoju dzielnicy zachodniej i przekształcenia ulic Chłodnej i Wolskiej w ważne arterie miejskie^[2].

Realizacja

Prace nad Osią Saską trwały niemal 40 lat – kształtowanie założenia architektonicznego Osi Saskiej trwało początkowo od 1713 do początków lat 20. XVIII wieku, w drugim etapie od 1717 do śmierci Augusta II i ostatecznie zostało ukończone przez Augusta III w latach 30. i 40. XVIII wieku.

Obszar przeznaczony pod realizację założeń Osi Saskiej wypełniony był przed 1713 chaotycznie rozmieszczonymi budowlami o niewielkiej wartości architektonicznej, z których większość wyburzono uzyskując teren przypominający w zarysach pięcioboczny wachlarz. Centrum Osi Saskiej przechodziło przez zaprojektowany wcześniej przez Tylmana z Gameren pałac i tzw. oś morsztynowską, którą wykorzystano przy projektowaniu nowego założenia krajobrazowego. Po wyburzeniu terenu uzyskano 17-hektarowy teren, w którym urządzono park, ze zbiegającymi się w jego centrum 5 głównymi arteriami, gdzie w 1724 postawiono pawilon nazwany Wielkim Salonem. W 1727 środkowa część ogrodu została udostępniona ludności Warszawy, a w rok później została także wzbogacona o liczne posągi antycznych postaci.

W latach 1839–1842 dokonano kolejnej przebudowy Pałacu Saskiego w stylu klasycystycznym, rozbierając część środkową pałacu i dodając w tym miejscu kolumnadę według projektu architekta Adama Idźkowskiego.

Oś Saska w okresie II Rzeczypospolitej

2 listopada 1925 pod arkadami kolumnady Pałacu Saskiego powstał Grób Nieznanego Żołnierza.

Na placu przed kolumnadą ustawiono w roku 1923 pomnik Księcia Józefa Poniatowskiego, dzieło Bertela Thorvaldsena, gdzie przetrwał aż do wysadzenia go przez Niemców po upadku powstania warszawskiego.

W latach 1924–1926 rozebrano stojący pośrodku placu Saskiego sobór pod wezwaniem św. Aleksandra Newskiego, zbudowany w latach 1894–1912.

Oś Saska po roku 1945

W okresie od 30 marca do 18 maja 1970 przesunięto i ustawiono na Osi Saskiej stojący dotychczas na uboczu Pałac Lubomirskich. Przesunięcie po łuku wraz z obrotem zabytkowego budynku było największą tego rodzaju akcją w powojennej Warszawie.

W roku 1985 przed Pałacem Lubomirskich wzniesiono pomnik „Poległym w Służbie i Obronie Polski Ludowej” autorstwa Jana Bohdana Chmielewskiego. Warszawiacy nadali mu żartobliwą nazwę „Pomnika Utrwalaczy” lub „Ubelisku”. Pomnik przetrwał tylko 6 lat, został rozebrany w roku 1991.

W listopadzie 2010 na miejscu po zburzonym pomniku „Poległym w Służbie i Obronie Polski Ludowej” wzniesiono pomnik Tadeusza Kościuszki, stanowiący dokładną kopię pomnika zbudowanego w roku 1910 w Waszyngtonie, autorstwa Antoniego Popiela.

Powstałe w 2012 roku Stowarzyszenie „Saski2018” ma na celu doprowadzenie do odbudowy głównego elementu Osi Saskiej, tj. Pałacu Saskiego, a wraz z nim zabudowań zachodniej pierzei Pl. Marszałka Józefa Piłsudskiego: Pałacu Brühla oraz kamienic przy ulicy Królewskiej. W ten sposób na mapie Warszawy pojawiłby się brakujący element Osi Saskiej.

Przypisy

Bibliografia

• Elżbieta Charazińska, Ogród Saski, Warszawa 1979
• Krzysztof Mordyński, Oś Saska w Warszawie jako niekończąca się przestrzeń władzy królewskiej, „Spotkania z Zabytkami”, 2007, nr 2, ss. 7-11.

Linki zewnętrzne

• Historia Osi Saskiej - Archiwum Państwowe miasta stołecznego Warszawy