Ośrodek Zapasowy Broni Pancernych typ II nr 2

Ośrodek Zapasowy Broni Pancernych typ II nr 2 – oddział broni pancernych Wojska Polskiego II RP z okresu kampanii wrześniowej.

Ośrodek Zapasowy Broni Pancernych typ II nr 2 nie występował w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Był jednostką mobilizowaną zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” w Lublinie, w II rzucie mobilizacji powszechnej. Jednostką mobilizującą była kadra 9 batalionu pancernego[1].

Historia i formowanie

W ramach mobilizacji powszechnej w jej II rzucie z kadry i rezerwistów 9 batalionu pancernego oraz nadwyżek kadry i rezerwistów z 4, 7 i 12 batalionu pancernego, oraz grupy z 8 batalionu pancernego rozpoczęto formowanie Ośrodka Zapasowego Broni Pancernej typu II nr 2. Ośrodek ten miał zadanie przeszkolenie uzupełnień dla załóg i pododdziałów czołgów lekkich R-35, czołgów rozpoznawczych TK (TKS) dla dywizjonów pancernych BK. Dowódcą ośrodka został ppłk br. panc. Rudolf Kostecki[2].

Etat przewidywał skład ośrodka:

  • dowództwo ośrodka
  • szwadron gospodarczy
  • szwadron szkolny
  • szwadron ćwiczebny
  • 2 szwadrony zapasowe
  • pluton specjalny
  • park pojazdów[3]

Działania OZBPanc. typ II nr 2

Po zmobilizowaniu jednostek przewidzianych etatem, rozpoczęto formowanie ośrodka, przyjmowano nadchodzące nadwyżki zgodnie z przewidzianym planem, ponadto poza planem do ośrodka dołączono nadwyżki 1 batalionu pancernego z Poznania. Czynności organizacyjne trwały do 9 września 1939 roku. W tym dniu w ślad za Ośrodkiem Zapasowym Broni Pancernych typ I nr 1 podjęto marsz pieszy na wschód docierając 13 września do rejonu Łuck-Kiwierce. Następnie ośrodek przemaszerował do rejonu Ponikwa-Podkamień. Ośrodek z Lublina wykonywał marsz i kwaterował wraz z ośrodkiem z Warszawy. 15 września ośrodek podjął marsz w kierunku granicy rumuńskiej. 16 września dotarł do Strusowa, a 17 września korzystając ze środków transportu OZBPanc. nr 1 dotarł w pobliże Buczacza, po drodze do ośrodka dołączyły pozostałości 81 dywizjonu pancernego. Drugi rzut ośrodka maszerował z pozostałością 81 dywizjonu pancernego w rejonie Horodenki i po walce z sowiecką czołówką pancerną dostał się do niewoli.

Według innej wersji II rzut ośrodka został otoczony i poddał się do niewoli, natomiast I rzut dotarł do granicy polsko-rumuńskiej w Kutach i 18 września przekroczył granicę. Oficerowie i szeregowi, którzy przekroczyli granicę dotarli do Francji, natomiast ci którzy dostali się do niewoli sowieckiej trafili do obozów, a oficerowie wiosną 1940 zostali zamordowani[4].

Przypisy

  1. ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 387, 1142.
  2. ↑ Kuchciak 2020 ↓, s. 107.
  3. ↑ Gaj 2014 ↓, s. 304-306.
  4. ↑ Kuchciak 2020 ↓, s. 108-109.

Bibliografia

  • Michał Kuchciak: Pancerniacy z Lublina. Wojska samochodowe i pancerne w Lublinie 1918-1939. Poznań: Wydawnictwo PIU Geopertius, 2020. ISBN 978-83-951987-5-5.
  • Krzysztof Gaj: Polska broń pancerna w 1939 roku – organizacja pokojowa i wojenna jednostek. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-122-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Adiutor, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.