Ośrodek Zapasowy Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | płk kaw. Edmund Heldut-Tarnasiewicz |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Ośrodek Zapasowy Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii (OZ Suwalskiej i Podlaskiej BK ) – oddział kawalerii Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
OZ Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii nie istniał w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Był jednostką mobilizowaną w I rzucie mobilizacji powszechnej.
Formowanie i przekształcenia organizacyjne
Ośrodek Zapasowy Suwalskiej i Podlaskiej Brygady Kawalerii nie istniał w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Był jednostką mobilizowaną zgodnie z uzupełnionym planem mobilizacyjnym „W”, w I rzucie mobilizacji powszechnej[1]. Jednostką mobilizującą był 10 Pułk Ułanów Litewskich w Białymstoku[1] W niektórych publikacjach używano też nazwy, Ośrodek Zapasowy Kawalerii „Białystok”[1][2] lub „Wołkowysk”.
Działał w Białymstoku i Wołkowysku pod dowództwem płk. kaw. Edmunda Helduta-Tarnasiewicza, a od 15 września 1939 roku dowództwo nad ośrodkiem objął gen. bryg. Wacław Przeździecki. W wyniku prac mobilizacyjnych ośrodka udało się zorganizować pięć rezerwowych pułków kawalerii, które miały wejść w skład Podlaskiej i Suwalskiej Brygady Kawalerii. Na skutek braku łączności z jednostkami, dla których formowano pułki i w związku z szybkimi postępami wojsk niemieckich Ośrodek przeniesiono z Białegostoku do Wołkowyska. Dowództwo Ośrodka sformowało: pułk osłonowy kawalerii „Wołkowysk” i Rezerwową Brygadę Kawalerii "Wołkowysk". Sformowane ze składu OZ Brygad Kawalerii Suwalskiej i Podlaskiej oraz odpryski z macierzystych brygad, które dotarły do Wołkowyska, wzięły udział w walkach z wojskami sowieckimi[3][4].
Obsada personalna
- dowódcy Ośrodka Zapasowego:
- płk kaw. Edmund Heldut-Tarnasiewicz
- gen. bryg. Wacław Jan Przeździecki (15 IX 1939 – )
- szef sztabu – mjr art. Zygmunt Bohdanowski
- I oficer operacyjny – rtm. Tadeusz Roykiewicz
- II oficer operacyjny – rtm. dypl. Mieczysław Łubieński
- oficer informacyjny – por. K. Tomaszewski
Przypisy
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 199.
- ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 62.
- ↑ Grzelak 2008 ↓, s. 234-235.
- ↑ Cygan 1990 ↓, s. 39-46.
Bibliografia
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Czesław Grzelak: Kresy w czerwieni 1939. Agresja Związku Sowieckiego na Polskę w 1939 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Rytm, 2008. ISBN 978-83-89935-61-8.
- Wiktor Cygan: Kresy w ogniu. Wojna polsko-sowiecka 1939. Warszawa: Warszawska Oficyna Wydawnicza, 1990. ISBN 83-85209-00-X.
- Piotr Zarzycki: Plan Mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1995. ISBN 83-85621-87-3.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).