Ośrodek Zapasowy Krakowskiej Brygady Kawalerii
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1939 |
| Rozformowanie | 1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Jan Sroczyński |
| Ostatni | mjr Tadeusz Plackowski |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Ośrodek Zapasowy Krakowskiej Brygady Kawalerii (OZ Krakowskiej BK) – oddział kawalerii Wojska Polskiego.
Ośrodek Zapasowy Krakowskiej Brygady Kawalerii w Dębicy nie istniał w organizacji pokojowej Wojska Polskiego. Był Jednostką mobilizowaną zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, w I rzucie mobilizacji powszechnej przez 5 pułk strzelców konnych. W niektórych publikacjach używano też nazwy Ośrodek Zapasowy Kawalerii „Dębica”[1].
Formowanie i przekształcenia organizacyjne
Mobilizację Ośrodka Zapasowego Krakowskiej Brygady Kawalerii rozpoczęto z chwilą ogłoszenia mobilizacji powszechnej 31 sierpnia 1939 w koszarach 5 pułku strzelców konnych w Dębicy. W skład ośrodka miały wejść Oddziały Zbierania Nadwyżek 5 pułku strzelców konnych, 3 pułku ułanów, 8 pułku ułanów. Zmobilizowane w swoich macierzystych garnizonach po wyjeździe pułków Krakowskiej Brygady Kawalerii w rejon przygraniczny do składu Armii „Kraków”. Ośrodek miał za zadanie uzupełniać składy osobowe 3 puł., 8 puł., 5 psk, oraz wszystkich pododdziałów kawalerii ze składu Krakowskiej BK: 5 szwadronu kolarzy, 5 szwadronu łączności i 5 szwadronu pionierów. Dodatkowo miał zadanie formować uzupełnienia dla szwadronów kawalerii dywizyjnej nr 6, 21 i 23. Od chwili wejścia w życie mobilizacji powszechnej 31 sierpnia 1939, do siedziby ośrodka w koszarach 5 psk w Dębicy przybywali mający karty mobilizacyjne oficerowie, podchorążowie, podoficerowie i szeregowi rezerwy. Ponadto dowództwo Ośrodka formowano o kadry i Oddział Zbierania Nadwyżek 5 psk w Dębicy. Do mobilizowanego ośrodka sukcesywnie docierały Oddziały Zbierania Nadwyżek 3 puł. z Tarnowskich Gór i Pszczyny i 8 puł. z Krakowa. Planowany skład ośrodka:
- dowództwo,
- szwadron gospodarczy,
- 4 szwadrony liniowe,
- szwadron km,
- pluton pionierów,
- pluton łączności,
- pluton kolarzy[1].
Dowództwo Ośrodka objął mjr Jan Sroczyński, zastępca został mjr Tadeusz Plackowski[2]. Do 5 września sformowano większość przewidzianych planem pododdziałów. 5 września mjr Sroczyński na rozkaz gen. bryg. Jana Chmurowicza wysłał do obrony mostu w Nowym Korczynie szwadron pieszo-konny por. rez. Kazimierza Rouperta z OZ Krakowskiej BK. 6 września realizując rozkaz obrony przepraw na Wiśle dowódca Ośrodka wymaszerował, wraz ze sformowanymi szwadronami marszowymi pułków Krakowskiej BK i utworzonymi szwadronami bojowymi z zasobów OZ Krakowskiej BK z Dębicy, zajął obronę na linii Wisły broniąc przepraw od Szczucina, poprzez Nowy Korczyn do Baranowa. Podporządkowano mu szwadron marszowy 20 pułk ułanów broniącego przeprawy w Szczucinie[3]. Podległe mjr Janowi Sroczyńskiemu pododdziały w okresie od 8 do 10 września weszły w skład Krakowskiej BK, która przeprawiła się na wschodni brzeg Wisły w Nowym Korczynie. Część uzupełniła szeregi 3 puł. i 5 psk, natomiast szwadrony 8 puł., 5 psk, pluton pionierów i szwadron marszowy 20 puł. weszły w skład utworzonego dywizjonu marszowego Krakowskiej BK i dzieliły jej dalszy szlak bojowy[4]. 7 września pozostałość Ośrodka Zapasowego Krakowskiej BK pod dowództwem mjr. Tadeusza Plachowskiego i zastępcy dowódcy rtm. Aleksandra Jodkiewicza w ilości ok. 600 żołnierzy wymaszerował do Brodów. Po wkroczeniu wojsk sowieckich ośrodek rozpoczął przemieszczanie się w kierunku południowym, dotarł do Złoczowa i Uhrynowa[5][6].
Przypisy
- ↑ a b Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 220.
- ↑ Gnat-Wieteska 2003 ↓, s. 35-36.
- ↑ Gnat-Wieteska 2012 ↓, s. 83-85.
- ↑ Gnat-Wieteska 2003 ↓, s. 26-27.
- ↑ Gnat-Wieteska 2003 ↓, s. 35–38.
- ↑ Gnat-Wieteska 2003 ↓, s. 36.
Bibliografia
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Edmund Juśko, Maciej Małozięć: Historia 5.pułku strzelców konnych 1807–1939. Piekary Śląskie: ZP Grupa Sp. z o.o., 2009. ISBN 978-83-61529-02-6.
- Zbigniew Gnat-Wieteska: 5 Pułk Strzelców Konnych. Pruszków: Wydawnictwo Ajaks, 2003, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt 57. ISBN 83-88773-07-0.
- Zbigniew Gnat-Wieteska: Rzeka Wisła i jej rola w kampanii wrześniowej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 2012. ISBN 978-83-62046-29-4.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).