OGO 3
 Satelita OGO 3 w trakcie testów | |
| Inne nazwy | EOGO 3, OGO-B |
|---|---|
| Indeks COSPAR | 1966-049A |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | Atlas-SLV3 Agena-B[1] |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum | 273 km |
| Apogeum | 122 000 km |
| Okres obiegu | 48 h 37 min |
| Nachylenie | 31,4° |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 7 czerwca 1966 02:48[1] UTC |
| Koniec misji | 29 lutego 1972 |
| Powrót do atmosfery | 15 września 1981 |
| Wymiary | |
| Masa całkowita | 540 kg |
OGO 3 – trzeci satelita geofizyczny wprowadzony na orbitę w ramach programu OGO.
Zadania
- Badania natężenia, struktury i dynamiki pola magnetycznego,
- Badanie promieniowania korpuskularnego,
- Badanie cząstek jonosferycznych,
- Badanie promieniowania radiowego o bardzo małej i skrajnie małej częstotliwości,
- Badanie promieniowania ultrafioletowego i rentgenowskiego Słońca
- Badanie związków przejawów aktywności słonecznej ze zjawiskami geofizycznymi, pomiary mikrometeoroidów.
Budowa satelity
Prostopadłościan z bocznymi tacami ogniw słonecznych i wysięgnikami z aparaturą pomiarową, stabilizacji położenia i antenami. Rozpiętość wysuniętych wysięgników wynosiła 15 metrów. Na pokładzie znajdowało się 21 przyrządów pomiarowych.
Przebieg misji
7 czerwca 1966 roku z Przylądka Kennedy’ego na Florydzie wystartował OGO 3 o masie 540 kg i został wprowadzony na orbitę eliptyczną o początkowych parametrach: perygeum - 273 km, apogeum - 122 000 km. Czas obiegu wynosił 48 godzin i 37 minut. Tak wydłużona orbita umożliwiła przeprowadzenie rozległych obserwacji magnetosfery Ziemi i schwytanych w niej pasów promieniowania pierścieniowego. Za pomocą urządzeń do przekazywania danych informacje gromadzone przez satelitę w czasie 12 godzin były przekazywane na Ziemię w ciągu 11,5 minut. W przeciwieństwie do OGO 1 i OGO 2, gdzie wystąpiły kłopoty ze stabilizacją, udało się uniknąć tych trudności przy OGO 3[2].
Do marca 1971 perygeum orbity wzrosło do 16 400 km, a inklinacja do 75,8°. Komunikację z satelitą zakończono 29 lutego 1972.
OGO 3 spłonął przy wejściu w atmosferę ziemską 15 września 1981[3].
Przypisy
- ↑ a b Jonathan McDowell: Launchlog. Jonathan's Space Home Page. [dostęp 2013-08-18]. (ang.).
- ↑ „Astronautyka”. 36 (3), s. 30, 1967. Warszawa: Polskie Towarzystwo Astronautyczne.
- ↑ Mark Wade: OGO. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2013-08-18]. (ang.).
Bibliografia
- E. Staniewski, R. Pawlikowski, 15 lat podboju Kosmosu 1957-1972, Wydawnictwo M.O.N, Warszawa 1974, s. 134-135
- Kopernik, Astronomia, Astronautyka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1973, s. 205-206
Linki zewnętrzne
- OGO 3. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2013-08-18]. (ang.).
Media użyte na tej stronie
Testy satelity OGO-3.