Oaza Bungera

Oaza Bungera

Zdjęcie satelitarne oazy (1 piksel ma szerokość 250 m)
Terytorium	Antarktyda
Powierzchnia	~950 km²[1]
Położenie na mapie Antarktyki Oaza Bungera
66°15′S 100°57′E/-66,250000 100,950000

Oaza Bungera – jedna z największych na Antarktydzie oaz antarktycznych – powierzchni nie pokrytych lądolodem, położona na granicy Wybrzeża Królowej Marii i Wybrzeża Knoxa. W Oazie Bungera położona jest letnia australijska stacja Edgeworth David Base oraz polska stacja im. A.B. Dobrowolskiego.

Położenie

Ta oaza antarktyczna znajduje się na Ziemi Wilkesa na Antarktydzie Wschodniej. Od południowego wschodu wzgórza tworzące oazę graniczą z lądolodem wnętrza kontynentu, a od północnego zachodu z Lodowcem Szelfowym Shackletona. Ma ona powierzchnię ok. 950 km², z czego ~480 km² stanowi ląd, a resztę okresowo zamarzające jeziora, z których największym jest Jezioro Figurowe. Oaza rozciąga się w kierunku z południowego zachodu na północny wschód na długości 50 km, ma szerokość 20 km^[2]; wzgórza osiągają wysokość 160 m n.p.m.^[1]

Współrzędne: 65°54'S – 66°24'S; 100°24'E – 101°30'E.

Warunki naturalne

Klimat tego miejsca jest dosyć łagodny jak na Antarktydę. Średnia roczna temperatura zmierzona na stacji im. Dobrowolskiego to −8,2 °C, maksymalna 10 °C, a minimalna −43 °C. Średnia prędkość wiatru wynosi 6 m/s, maksymalna do 56 m/s^[2].

Na południu i wschodzie oazy skały są mniej zwietrzałe, mniej jest luźnych osadów, woda jest słodsza. Występuje tam także więcej roślin; roślinność w Oazie Bungera jest dość uboga, są to głównie porosty, a nad jeziorami i strumieniami – mchy. Na północy i zachodzie oazy, bliżej lodowca szelfowego i oceanu, wody powierzchniowe miewają charakter brachiczny a skały są miejscami silnie zwietrzałe. Występują weddelki arktyczne, pospolite są ptaki morskie (skuy i petrele śnieżne)^[1].

Historia badań

Oaza Bungera pierwszy raz została dostrzeżona z dużej odległości przez członków Ekspedycji Australazjatyckiej (1911–1914), a dokładniej rozpoznana w trakcie amerykańskiej Operacji Highjump (1946-67). Pierwszym człowiekiem, który wylądował w niej (na tafli jednego z jezior) był pilot David Bunger, na którego cześć nazwano oazę. W 1956 roku odwiedziła ją wyprawa sowiecka z niedalekiej (~350 km) stacji Mirnyj, która założyła tam sezonową bazę „Oazis”^[1]. W styczniu 1959 roku^[2] została ona oddana Polsce i przemianowana na stację im. A.B. Dobrowolskiego, ale ze względu na trudny dostęp była wykorzystywana tylko sporadycznie. W lecie 1985/86 Australijczycy założyli stację Edgeworth David kilka kilometrów na zachód od stacji Dobrowolskiego^[1].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Info o oazach ciepła. uj.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-05)].