Objawienia Boga Ojca

Obraz Boga Ojca według wizji siostry Eugenii Elisabetty Ravasio (reprodukcja)

Objawienia Boga Ojca – orędzia przekazane przez s. Eugenię Elisabettę Ravasio w 1932 roku we Francji, będące jedynymi prywatnymi objawieniami, których bezpośrednim podmiotem jest Bóg Ojciec, uznanymi w Kościele katolickim przez miejscowego ordynariusza.

Przebieg

Siostra Eugenia Ravasio, pochodząca z Włoch, nowicjuszka Sióstr Misjonarek Matki Bożej Apostołów, przebywająca w domu macierzystym zgromadzenia w Vénissieux koło Lyonu i zajmująca się pracami fizycznymi, latem 1932 roku, podczas osobistych modlitw, doznała prywatnego objawienia (łac. apparitio), którego treścią były orędzia od Boga Ojca skierowane do chrześcijan, papieża, lokalnego biskupa i całej ludzkości. Orędzia te zapisała w dwóch zeszytach: pierwszym rozpoczętym datą 1 lipca w liturgiczne święto Najdroższej Krwi Chrystusa, a drugi 12 sierpnia tego roku, które są datami początków dwóch objawień. Kopie zeszytów otrzymał biskup Alexandre Caillot, jako miejscowy ordynariusz diecezji Grenoble i jeden z adresatów orędzi. Cały tekst objawień został przez siostrę spisany w języku łacińskim, prawie jej nieznanym^[1].

Treść

Naprawa obrazu Ojca

Zasadniczym i najobszerniejszym tematem orędzi jest kwestia obrazu Boga Ojca w mentalności chrześcijan. Zawierają one krótką historię zbawienia oraz wersety o Ojcu z Ewangelii, w celu ukazania ojcowskiej miłości Boga do ludzi. Stawiają im, zwłaszcza katolikom, zarzut niepoznania, a nawet odrzucenia tej miłości i utwierdzania fałszywego obrazu Ojca „strasznego” oraz „przesadnego lęku” wobec Boga i „źle pojętego szacunku”, który „nie dopuszcza zażyłości”, „jest niesprawiedliwością”, „raną zadawaną Sercu Bożemu”, „lekceważeniem ojcowskiej Miłości”. W świetle orędzi praktycznie cała ludzkość nie zna właściwie Boga, który jest „Oceanem Miłości Miłosiernej” i mówi: Pragnę, aby ludzie mnie poznali i odczuwali, że jestem blisko każdego z was.

Bóg Ojciec w tych orędziach polemizuje wprost z katolikami: Niektórzy z was mogą mi powiedzieć: […] „nasz Kościół jest doskonały!” i odpowiada: gdybyście wiedzieli, że macie Ojca, […] gdybyście znali Ojca..., to by ta miłość rozprzestrzeniła się na cały świat. Na potencjalną ripostę katolików, że „misjonarze mówią niewiernym tylko o Bogu”, odpowiada: Misjonarze mówili i mówią jeszcze o Bogu w takim wymiarze, w jakim sami mnie znają. Zapewniam was, że nie znacie Mnie takim, jaki jestem.

W części skierowanej do papieża Bóg mówi: Gdybyś wiedział, jak pragnę być znany, kochany i otaczany szczególną czcią przez ludzi! […] To dzieło powinno być pierwsze ze wszystkich, a tymczasem – z powodu lęku, jaki szatan podsunął człowiekowi – dopiero w tym czasie się dokona. Poleca też, żeby całe duchowieństwo zobowiązało się rozwijać ten kult, a przede wszystkim, by pomagało ludziom poznać Mnie takim jaki jestem i jaki zawsze będę blisko nich, to znaczy Ojcem najczulszym i najbardziej kochającym ze wszystkich ojców^[2].

Obietnice

Objawienia zawierają dwie wyodrębnione obietnice, „ważne na zawsze”, jedna z lipca, druga z sierpnia 1932 roku:

Święto Boga Ojca

Szczegółowym wezwaniem zawartym w orędziach jest, by liturgicznym ukoronowaniem kultu Boga Ojca w Kościele katolickim było osobne święto ku Jego czci. Ma ono być obchodzone 7 sierpnia, lub w pierwszą niedzielę sierpnia i uzupełnić „pewien brak”:

Innych form pobożności objawienia te nie narzucają, polecając służenie z prostotą prawdziwych dzieci Boga, waszego Ojca. W związku z objawieniami powstało też zapowiedzianych „kilka małych modlitw”, tj. koronka i litania oraz Modlitwa matki Eugenii^[6].

Reakcja Kościoła

Akceptacja

Matka Eugenia Elisabetta Ravasio

Biskup Alexandre Caillot z zainteresowaniem przyjął treść orędzi i powołał komisję teologiczną do zbadania sprawy, która prowadziła swe prace do końca 1934 roku. W jej skład wchodzili m.in.: wikariusz biskupi, ks. Émile Guerry, jezuiccy eksperci, bracia Alberto i Augusto Valencin oraz lekarze. Najpierw komisja rozstrzygnęła kontrowersyjną kwestię, czy bezpośrednie objawienia Ojca są same w sobie możliwe, zwracając też uwagę, iż w historii Kościoła nie miały miejsca tego typu prywatne objawienia, bowiem Bóg w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna (Hbr 1, 2). Wydała opinię aprobującą, na podstawie nauczania Tomasza z Akwinu o rozróżnieniu między objawianiem się a misją Osób Trójcy Świętej^[7].

Po otrzymaniu pozytywnych opinii odnośnie do niepodważalności cnót siostry Eugenii, zwłaszcza pokory i posłuszeństwa oraz jej zupełnego zdrowia psychicznego, w roku 1935 biskup otworzył proces kanoniczny, zmierzający do uznania objawień, trwający dziesięć lat. Po jego zamknięciu wydał oświadczenie o uznaniu „nadprzyrodzonego i Boskiego wyjaśnienia ogółu wydarzeń” oraz „wartościowej i pięknej doktryny”^[8], stwierdzając w konkluzji:

Tymczasem w samym zgromadzeniu niemal od początku zaakceptowano i realizowano treść orędzi, za sprawą przełożonej generalnej, matki Ludwiki, m.in. przez trzy kolejne lata obchodząc święto Boga Ojca. W dniu tym, 7 sierpnia 1936 roku, s. Eugenia Ravasio została wybrana nową matką generalną, pomimo młodego wieku i stażu. Od razu zaczęła rozpowszechniać pisma i wygłaszać konferencje poświęcone Bogu Ojcu. Podczas pobytu w Rzymie biskup Alexandre Caillot otrzymał od papieża Piusa XI zgodę, by zakonnice zgromadzenia nazywane były „Córkami Ojca”^[10].

Zniszczenie

Rozpoczynając swą podróż misyjną, matka Eugenia przyjechała do Rzymu, aby przedstawić się prefektowi Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, kard. Pietro Fumasoni Biondi, który niespodziewanie wydał jej „zakaz mówienia o Ojcu i obchodzenia święta ku Jego czci” oraz nakazał „likwidację wszystkich przejawów czci Ojca ustanowionych przez matkę Ludwikę”. Kardynał uzasadnił to tym, że lepiej będzie jeśli to jezuici, dominikanie, lub franciszkanie wprowadzą w Kościele ten kult. Zostanie wtedy lepiej przyjęty, niż gdyby go przedstawiła jakaś zakonnica^[10].

Po zakończeniu procesu diecezjalnego, w 1947 roku dokumentacja z przychylną opinią została odesłana do Rzymu. Wkrótce sama matka Eugenia została wezwana przez Święte Oficjum, które przypomniało i utrzymało w mocy zakaz mówienia o Bogu Ojcu i szerzenia Jego kultu, zabraniając jej „zachowania choćby linijki z tego, co napisała, pod karą ekskomuniki” (we wcześniejszych latach była straszona więzieniem), a nawet „o tym mówić ani spowiednikowi, ani kierownikowi duchowemu”, z którym miała zerwać kontakt (był nim Émile Guerry, wówczas biskup koadiutor archidiecezji Cambrai). Następnie została wezwana przez Kongregację Rozkrzewiania Wiary, która nakazała jej natychmiast podpisać dymisję z funkcji przełożonej generalnej.

Po kilku latach, spowiednik domu zakonnego w Palermo, w którym przebywała, kazał jej spalić oryginalne zeszyty z tekstami orędzi, co uczyniła. W 1953 roku arcybiskup Ernesto Ruffini nakazał jej w ciągu miesiąca opuścić zgromadzenie i założyć inne^[10].

Recepcja współczesna

Nowa wspólnota, założona w Anzio przez s. Eugenię, Associazione Missionaria „Unitas in Christo ad Patrem”, przyjęła za swą duchowość synostwo Boże, aczkolwiek przez pierwsze trzy dziesięciolecia oficjalnie nie opierała się na orędziach Boga Ojca przez nią przekazanych. Obecnie zgromadzenie to rozpowszechnia te objawienia.

Kopię orędzi zdobył w 1981 roku przyjaciel i pomocnik s. Eugenii Elisabetty Ravasio w prowadzeniu tego zgromadzenia, aż do jej śmierci w 1990 roku, kapucyn, o. Andrea D'Ascanio (ur. w 1935), którego kierownikiem duchowym był św. Pio z Pietrelciny. W 1982 roku przetłumaczył je na język włoski i opublikował pod tytułem Ojciec mówi do swoich dzieci^[11]. Znaczne zainteresowanie oraz łaski, o których informowali czytelnicy skłoniły go do dalszego rozpowszechniania książki, jej kolejnych wydań i przekładów na różne języki (do 2017 dwadzieścia cztery). Tłumaczenie polskie ukazało się po raz pierwszy w 1997 roku nakładem Vox Domini^[12]. Imprimatur dla włoskiej edycji udzielił w 1989 roku wikariusz generalny Państwa Watykańskiego, biskup Petrus Canisius van Lierde. O. Andrea w latach 1989-2000 wydawał też kwartalnik Bóg jest Ojcem^[13].

Rozpowszechnianiem w świecie objawień Boga Ojca, jako zadaniem własnym, zajmuje się również, założone przez o. Andrea D'Ascanio, działające na pięciu kontynentach, stowarzyszenie wiernych Biała Armia^[14] oraz związana z Unitas in Christo ad Patrem, wspólnota wiernych The Friends of God the Father w Australii^[15], a dodatkowo inne stowarzyszenia w różnych krajach. Informacje o objawieniach Boga Ojca oraz ich treść zamieszczają na swoich stronach internetowych niektóre parafie oraz różne inne witryny o tematyce katolickiej. Do rozpowszechniania orędzi włączył się też festiwal Sacrosong^[16]. W 2017 roku ukazała się w Polsce praca zbiorowa prezentująca różne wydarzenia i środowiska propagujące te objawienia, pt. Stań się. Święto Boga Ojca Stworzyciela^[17].

Konkatedra Boga Ojca Miłosiernego w Zaporożu

Pierwszy kościół pod wezwaniem Boga Ojca, w związku z objawieniami (istnieją wcześniejsze, np. XIX-wieczne kaplice Boga Ojca), został konsekrowany 7 sierpnia 2004 roku. Jest nim obecna konkatedra Boga Ojca Miłosiernego w Zaporożu w diecezji charkowsko-zaporoskiej, której budowa była finansowana przez Białą Armię, na prośbę biskupa diecezji Kamieńca Podolskiego, Jana Olszańskiego i proboszcza w Zaporożu, ks. Jana Sobiło, obecnie biskupa pomocniczego diecezji charkowsko-zaporoskiej^[18]. W prezbiterium znajduje się wielkich rozmiarów kopia ikony Boga Ojca. W kościele tym, mającym status sanktuarium Boga Ojca Miłosiernego^[19], odmawiane są modlitwy związane z orędziami przekazanymi przez s. Eugenię Ravasio, wraz z modlitwami związanymi z kultem Miłosierdzia Bożego.

W Drohiczynie znajduje się kaplica Boga Ojca z podobną ikoną, w której od kilku lat odbywają się comiesięczne czuwania modlitewne, w związku z objawieniami^[20].

Ikona Boga Ojca

W jednym z orędzi Bóg mówi: Nie wierzcie, że jestem owym strasznym starcem, którego ludzie przedstawiają na swoich obrazach i w swoich książkach! Nie, nie, nie jestem ani „młodszy” ani „starszy” od Mego Syna i Ducha Świętego! Siostra Eugenia otrzymała wówczas wizję obrazu Ojca, jakiego ujrzała na początku pierwszego objawienia 1 lipca. Orędzie to zawiera zachętę, aby rodziny posiadały taki wizerunek, mający uświadomić im posiadanie dobrego i bliskiego Ojca, gotowego udzielać wszystkiego, o co poproszą^[21]. Z polecenia matki Ludwiki wydanego w 1935 roku, s. Eugenia namalowała, lub zleciła anonimowemu malarzowi wykonanie obrazu, na którym Bóg Ojciec jest przedstawiony w średnim wieku, pogodny, trzymający kulę ziemską, z koroną u stóp, podobny do Chrystusa, który jest obrazem Boga niewidzialnego (Kol 1, 15). Wizerunek ten był następnie reprodukowany w roku 1936. Oryginał najprawdopodobniej do dziś nie zachował się, zapewne został zniszczony na polecenie któregoś z hierarchów sprzeciwiających się objawieniom. Obecnie rozpowszechnia się zachowaną, czarno-białą reprodukcję drukowaną (u góry artykułu), bądź jej kopie wtórnie pokolorowane^[22].

Ikona Boga Ojca propagowana wraz z orędziami przekazanymi przez s. Eugenię E. Ravasio (reprodukcja)

W 1994 roku, na zlecenie o. Andrea D'Ascanio, ikonograf Lia Gladiolo z Padwy wykonała ikonę Boga Ojca, przedstawionego jako młody mężczyzna, bez brody (co ma wyrażać wieczną młodość), z pogodnym obliczem, zasiadający na tronie, w różowych szatach, trzymający kulę, z koroną i berłem u stóp (z lewej, obramowanie z Czworgiem Zwierząt jest dodatkiem autora reprodukcji). Ta właśnie ikona, od tamtego czasu, jest kopiowana i rozpowszechniana, jako „wykonana na podstawie wizji s. Eugenii”. Od kilku lat umieszcza się ją także w kościołach (począwszy od konkatedry w Zaporożu). Ikona taka została poświęcona i umieszczona w sanktuarium św. Wojciecha w Bielinach^[23].

Polska specjalistka w dziedzinie ikonografii oraz ikonologii, Zofia Bator, prezes Towarzystwa Miłośników Sztuki Sakralnej, poddała szczegółowej analizie ikonę autorstwa Lii Gladiolo. Według niej przestawienie Boga Ojca bez brody, jako młodzieńca, nie tylko odchodzi od wizji i obrazu s. Eugenii Ravasio (która już nie mogła sama ocenić wykonania), ale od kilkunastu wieków tradycji ikonograficznej, wracając do malowideł z rzymskich katakumb oraz mozaik w Ravennie. Ukazywanie Boga, jako różnego od powszechnie przyjętego wizerunku Jezusa, może być błędem antropomorfizmu. Ponadto, pomijając drugorzędne kwestie kanonów tworzenia ikon, frontalne przedstawienie hieratycznej postaci przywodzi na myśl panowanie i majestat, nie zaś, ukazaną w orędziach, bliskość i czułość, jakie lepiej wyrażają przedstawienia postaci nieco z boku. Zwraca też uwagę, iż w orędziach jest postulat, by obraz był posiadany na widocznym miejscu w domach, szpitalach i miejscach pracy, aby przypominał o miłości Ojca, a nie w kościołach, jako obiekt kultu^[24].

Szczegółowe zastrzeżenia dr Zofii Bator wiodą do ogólnego wniosku, iż ważna treść teologiczna i duchowa istota objawień są redukowane do kolejnej praktyki dewocyjnej, skupionej na nowej ikonie, koronce i litanii „do Boga Ojca”^[22].

Do Ojca

W części orędzia skierowanej do papieża, znajduje się polecenie: Niech kapłani poczują się zobowiązani do szukania w Piśmie Świętym tego, co powiedziałem w innych czasach – co dotąd pozostało nieznane – a odnosi się do czci, którą pragnę odbierać od ludzi^[25]. Realizacji tego zadania podjęli się członkowie komisji diecezjalnej z 1934 roku: o. Augusto Valencin SJ, który napisał książkę Radość w Ojcu^[10] oraz ks. Émile-Maurice Guerry (1891-1969), późniejszy arcybiskup Cambrai, w 1936 roku publikujący bestseller Do Ojca (tytuł fr. Vers le Père, w niektórych edycjach z podtytułem Méditations)^[26]. W ciągu pierwszych 25 lat książka miała czternaście wydań francuskich oraz została przetłumaczona na szesnaście języków. Polski przekład ukazał się w 1962 roku^[27].

Émile Guerry porusza w niej podstawowe kwestie trynitarne oraz problemy więzi człowieka z Bogiem, zwracając m.in. uwagę, że nie należy uważać świętego człowieczeństwa Zbawiciela za ostateczny kres i zatrzymywać się na nim, z drugiej zaś strony, nie należy pomijać tego człowieczeństwa, albo umniejszać jego roli w życiu duchowym. Według niego „zgłębianie kultu Boga Ojca sprawia, że Jezus jest dla wierzącego żyjący, bardziej żywy niż kiedykolwiek”^[28]. Książka podzielona jest na 89 rozważań, a każde poprzedzone wersetem z Biblii, większość zaś zawiera osobno „podstawę doktrynalną” i „zastosowanie do życia duchowego”. W wielu miejscach wyraźnie czerpie z orędzi Boga Ojca, a czasami cytuje wprost kluczowe zdania z nich, wszakże zawsze bez podania źródła, np.:

W konkluzji książki autor streszcza istotę i cel tak rozumianego kultu Boga Ojca, jako „oddanie prawdziwej chwały Ojcu w Duchu i w Prawdzie, przez jedynego Pośrednika, jakim jest Jezus Chrystus, nasz Brat i pozwolenie Duchowi Świętemu wołać w nas: Ojcze! Ojcze!”. Stwierdza, iż:

Jako najważniejsze owoce tego kultu wymienia pokój, radość oraz przede wszystkim wyzwolenie od duszewności:

Książka kończy się wezwaniem, aby pojawili się apostołowie, którzy by poszli wszędzie, do wszystkich środowisk, wszystkich narodów, najdalszych ludów, poprzez całą ziemię, głosić z zapałem pierwszych Apostołów szczęście płynące z poznania, z miłości, ze służby i z wysławiania takiego Ojca^[31].

Zobacz też

• Eugenia Ravasio

Przypisy

Bibliografia

• S. Eugenia E. Ravasio: Bóg Ojciec mówi do swoich dzieci. Katowice: Vox Domini, 1997. ISBN 83-86092-31-9.
• Émile Guerry: Do Ojca. tłum. S. M. G. Zakonu Nawiedzenia NMP. Warszawa: Wydawnictwo Sióstr Loretanek–Benedyktynek, 1962.
• Matka Eugenia Ravasio i Ojciec Przedwieczny. Pewnego dnia wszyscy będą mówić o OJCU, E.E. B. (tłum.), Vox Domini [dostęp 2017-08-10] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-16] .

Linki zewnętrzne

• Tekst Objawień Boga Ojca po polsku (online)
• Tekst Objawień Boga Ojca w dwudziestu językach. armatabianca.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-24)]. (pdf)
• Fundacja Abba Pater organizująca spotkania