Oblężenie Mantui (1796–1797)

Oblężenie Mantui

I koalicja antyfrancuska
Kapitulacja Mantui 2 lutego 1797 roku (mal. Hippolyte Lecomte)
Czas	Od 4 czerwca 1796 do 1 sierpnia 1796 i od 27 sierpnia 1796 do 2 lutego 1797
Miejsce	Mantua (Włochy)
Terytorium	północna Italia
Wynik	zwycięstwo Francuzów
Strony konfliktu
Francja Austria
Dowódcy
Napoleon Bonaparte Jean Sérurier Charles Jennings de Kilmaine Josef Franz Canto d'Irles Dagobert Sigmund von Wurmser
Siły
16 000 żołnierzy 14 000-29 676 żołnierzy
Straty
7 000 zabitych i rannych 18 000 zabitych, 16,000 jeńców
Położenie na mapie Włoch miejsce bitwy
45°09′36,0000″N 10°48′00,0000″E/45,160000 10,800000

Oblężenie Mantui – działania zbrojne wojsk francuskich podczas kampanii włoskiej w trakcie wojny z I koalicją antyfrancuską, trwające od 4 czerwca 1796 do 2 lutego 1797. Zakończone zdobyciem miasta i twierdzy przez wojska Napoleona Bonaparte.

Przebieg

Mantua w roku 1796 była silną twierdzą panującą nad dolinami rzek Mincio i Adyga, i stanowiącą główny punkt oparcia dla cesarskich wojsk austriackich w północnej Italii. Po zwycięskiej dla wojsk Napoleona bitwie pod Lodi, w twierdzy mantuańskiej schronił się 13-tysięczny korpus austriacki generała Johanna Beaulieu.

4 czerwca 1796 oblężenie twierdzy podjęła 9-tysięczna dywizja generała Jean Séruriera. Na początku lipca pod murami fortecy stanął też Bonaparte z pozostałymi wojskami, powiadomiony jednak, że z Tyrolu na odsiecz podąża 50-tysięczna armia austriacka gen. von Wurmsera. Rozporządzając jedynie 43 tysiącami żołnierzy, Napoleon rozważał wówczas możliwość odwrotu. Dla zyskania na czasie wysłał przeciw Wurmserowi jednego ze swoich najlepszych dowódców – Andre Massénę, któremu ze względu na dysproporcję sił nie udało się jednak powstrzymać tempa marszu Austriaków. Z podobnym zadaniem wysłany został gen. Pierre Augereau, który również doznał niepowodzenia.

W tej sytuacji na początku sierpnia Bonaparte wydał rozkaz przerwania oblężenia i rozpoczęcia odwrotu. 3 sierpnia von Wurmser wkroczył do Mantui. Wtedy dotarła do niego wiadomość, że 20-tysięczna armia napoleońska pokonała pod Lonato nadchodzący w drugim rzucie, 15-tysięczny korpus gen. Gvozdanovicia. Cofające się oddziały Gvozdanovicia zostały przez Napoleona doścignięte i ostatecznie rozbite w bitwach pod Salo i Brescią.

Pod presją tej klęski Wurmser pospiesznie wymaszerował z 24-tysięczną armią spod Mantui i staczając po drodze szereg potyczek z francuskimi forpocztami, starł się z Napoleonem 5 sierpnia pod Castiglione, gdzie poniósł całkowitą klęskę.

27 sierpnia 1796 wojska francuskie wznowiły oblężenie Mantui, choć twierdzę już zaopatrzono, a jej garnizon znacznie wzmocniono.

Rozbity Wurmser krążył najpierw na obszarze Górnej Adygi, skąd planował próbę ponownego przyjścia z pomocą Mantui, ale 4 września Bonaparte rozbił resztę jego wojsk pod Bassano.

Nowy austriacki dowódca Józef Alvinczy, wysłany na pomoc Mantui, także nie odniósł sukcesów. Jego armia została pokonana pod Arcole, a następnie w bitwie pod Rivoli, co przesądziło o losie Mantui, która skapitulowała 2 lutego 1797 roku.

Bibliografia

• Martin Boycott-Brown: The Road to Rivoli. London: Cassell & Co., 2001
• David G. Chandler: The Campaigns of Napoleon. New York: Macmillan, 1966
• David Chandler: Dictionary of the Napoleonic Wars. New York: Macmillan, 1979