Oblężenie Masady

Ten artykuł od 2020-05 wymaga uzupełnienia informacji. Artykuł należy uzupełnić o istotne informacje: opierając na więcej niż jednym ogólnym źródle; poprawienia też wymaga niezręczna, nieencyklopedyczna stylistyka tekstu. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Oblężenie Masady

Wojna żydowska
Czas	73 rok naszej ery
Miejsce	Masada
Terytorium	Judea
Przyczyna	próba stłumienia powstania Żydów przeciwko panowaniu rzymskiemu w Judei
Wynik	zwycięstwo Rzymian
Strony konfliktu
powstańcy Cesarstwo Rzymskie
Dowódcy
Eleazar ben Jair Flawiusz Silwa
Siły
960 4800 Rzymian 4000–10 000 wojsk pomocniczych
Straty
953 zabitych, 7 jeńców nieznane
Położenie na mapie Izraela miejsce bitwy
31°18′56″N 35°21′13″E/31,315556 35,353611

Oblężenie Masady – oblężenie w roku 73 naszej ery, w końcowym okresie wojny żydowskiej (66–73).

Masada była twierdzą żydowską znajdującą się nad Morzem Martwym. Wybudowana na zlecenie króla Heroda Wielkiego, była twierdzą prawie niedostępną, jedną z trzech największych żydowskich twierdz. Zamknęła się w niej grupa najbardziej radykalnych żydowskich przeciwników Rzymu – grupa sykariuszy pod wodzą Eleazara ben Jaira.

Jesienią roku 72 Rzymianie, chcący sobie ostatecznie podporządkować całą Judeę, podjęli próbę zdobycia twierdzy. Stroną rzymską, w której główną siłę stanowił Legion X Fretensis, dowodził namiestnik Flawiusz Silwa. Początkowo Rzymianie opasali masyw góry łańcuchem cyrkumwalacji – wałami i umocnieniami, co miało spowodować śmierć głodową Żydów, co jednak nie odniosło skutku, gdyż Żydzi posiadali duże ilości wody w cysternach i żywności w składach (zboże, oliwa, daktyle i wino pochodziły podobno z czasów Heroda Wielkiego, a zachowały się dzięki suchemu i czystemu powietrzu).

Rzymianie musieli więc obrać inną taktykę – rozpoczęli uciążliwe prace, sypiąc siłami tysięcy żydowskich jeńców wysokie rampy ziemne i podsuwając machiny stromą ścieżką od strony zachodniej. 1 maja 73 roku Rzymianie zdołali skruszyć za pomocą tarana mur na jednym odcinku, ale Żydzi wznieśli w wyrwie drewnianą barykadę, którą Rzymianie próbowali spalić. W osiągnięciu tego celu przeszkadzał im wiatr, jednakże, gdy zmienił kierunek, udało się Rzymianom wzniecić jej pożar.

Ponieważ zapadała noc, Flawiusz Silwa zdecydował, iż ostateczny szturm będzie miał miejsce następnego dnia. Wtedy jednak okazało się, że twierdza nie była przez nikogo broniona – zbiorowe samobójstwo popełniło 960 osób.

Do samobójstwa powstańców skłonił ich przywódca, Eleazar ben Jair. Najpierw każdy mężczyzna zabił swoją żonę i dzieci, a następnie wylosowano spośród nich dziesięciu, którzy zabili pozostałych mężczyzn. Z tych dziesięciu wyznaczono jednego, który zabił dziewięciu mężczyzn, a na końcu sam popełnił samobójstwo. Według tradycji życie zdołało uratować 7 osób – 2 kobiety i 5 dzieci, które ukryły się w kanałach doprowadzających wodę do cystern.

Zakończenie oblężenia Masady jest równoznaczne z zakończeniem wojny żydowskiej.

Bibliografia

• Praca zbiorowa: Oxford – Wielka historia świata. T. 3. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2004, ISBN 83-89265-53-2.

Literatura uzupełniająca

• Bernard Nowaczyk: Masada 66-73 n.e. Warszawa: Bellona, 2009, seria: Historyczne bitwy
• Andrzej Bosowski: Tragedia Masady. Między legendą a prawdą. Warszawa: Adam, 1999
• Józef Flawiusz: Wojna żydowska (tłum. J. Radożycki). Warszawa: Rytm, 2016