Oblężenie Poznania (1657)

Oblężenie Poznania

Poznań - sztych z roku 1617
Czas	1657
Miejsce	Poznań
Terytorium	Wielkopolska
Wynik	Zwycięstwo polskie
Strony konfliktu
pospolite ruszenie z Wielkopolski Brandenburgia
Dowódcy
wojewoda kasztelan Krzysztof Grzymułtowski Wedige von Bunin
Siły
nieznane nieznane
Straty
nieznane nieznane
brak współrzędnych

Oblężenie Poznania 1657.

W połowie roku 1657 Karol Gustaw podjął decyzję o przeniesieniu wojny z Polski do Danii. Po opuszczeniu Poznania przez wojska szwedzkie, ich miejsce zajęli Brandenburczycy, którzy podobnie jak ich poprzednicy kontynuowali politykę rabunków i pustoszenia Wielkopolski. W odpowiedzi na to, w rejon Poznania nadciągnęła tłumnie szlachta wielkopolska, która podjęła oblężenie załogi brandenburskiej. Doszło do krwawych potyczek pospolitego ruszenia a artyleria generała Krzysztofa Grodzickiego zadawała coraz większe szkody Brandenburczykom. Do najkrwawszych walk doszło w rejonie pomiędzy rzeką Wartą a kościołem katedralnym. W trakcie walk Brandenburczycy spalili kilka miejskich kościołów, w tym kościół farny. Wkrótce Polakom udało się zrzucić most na Warcie, wskutek czego przeciwnik utracił dostęp do łąk położonych koło katedry i dostarczających im paszy dla koni. Nie mogąc doczekać się nadejścia odsieczy, komisarz Wedige von Bunin wraz ze swoimi dowódcami podjął decyzję o rozpoczęciu rozmów kapitulacyjnych. Ugodę zawarto pod koniec sierpnia. Dnia 28 sierpnia 1657 r. po dwóch miesiącach oblężenia, 1200 Brandenburczyków opuściło Poznań, w ślad za nimi wyruszyły załogi z Kórnika oraz Kościana (ok. 800 ludzi). Po dwóch latach obcego panowania Poznań dostał się ponownie w ręce polskie.

Bibliografia

• Kazimierz Jarochowski: Zdobywcy i okupanci staropolskiego Poznania. Wydawnictwo Miejskie, Poznań 2007.