Oblężenie Wołokołamska (1612)

Oblężenie Wołokołamska

wojna polsko-rosyjska (1609–1618)
Kreml i Sobór Zmartwychwstania Pańskiego w Wołokołamsku
Czas	7 grudnia 1612
Miejsce	Wołokołamsk
Terytorium	Rosja
Wynik	Taktyczne zwycięstwo Rosjan
Strony konfliktu
I Rzeczpospolita Carstwo Rosyjskie
Dowódcy
Zygmunt III Waza
Siły
ok. 5000 nieznane
Położenie na mapie świata miejsce bitwy
56,033333°N 35,950000°E/56,033333 35,950000

Oblężenie Wołokołamska (Oblężenie Wołoka) – oblężenie moskiewskiego garnizonu miasta Wołokołamsk (określanego też jako Wołok) przez polskie wojska króla Zygmunta III Wazy w początku grudnia 1612 roku.

Idące z Wilna przez niedawno zdobyty Smoleńsk oddziały królewskie liczące około 3700 żołnierzy po połączeniu się 16 listopada pod Wiaźmą z ok. 2000 żołnierzy Jana Karola Chodkiewicza podążały z odsieczą dla polskiego garnizonu na moskiewskim Kremlu i Kitajgrodzie. Przemarsz wojsk był trudny ze względu na utrudniającą aprowizację porę roku i to, że oddziały od dawna nie otrzymywały żołdu, w związku z czym miały niskie morale i bardzo wolno się posuwały. Marsz kontynuowano nawet po otrzymaniu informacji, że 6 listopada 1612 roku skapitulował polski garnizon w Moskwie. 28 listopada król wysłał do Moskwy Aleksandra Zborowskiego, Andrzeja Młockiego, Daniela Mezeckiego i Iwana Gramotina, którzy mieli podjąć rokowania z oddziałami powstańców moskiewskich. Po dotarciu do Wołokołamska (Wołoka) rozpoczęto oblężenie, jednak po trzech niemrawo przeprowadzonych szturmach postanowiono poczekać w Fiedorowsku na powrót Zborowskiego, jednak król wkrótce zmienił zdanie i 7 grudnia zawrócił do Smoleńska, paląc po drodze Możajsk i Wiaźmę^[1].

Przypisy