Oblivion with Bells

Oblivion with Bells - studyjny album zespołu Underworld, wydany w 2007 roku: 3 października w Japonii, 15 października w Europie i 16 października w Ameryce Północnej .

Promował go singel „Crocodile”, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej gry komputerowej FIFA Street 3^[3].

Album doszedł do 1. miejsca na liście Top Dance/Electronic Albums tygodnika Billboard i do 2. na UK Dance Albums.

Album

Historia

Po wydaniu w 2003 roku kompilacji 1992–2002 Underworld rozstał się ze swoją wieloletnią wytwórnią, V2 Records ^[4]. Później zespołowi udało się nawiązać bardzo efektywną współpracę z Gabrielem Yaredem, czego rezultatem była ścieżka dźwiękowa Breaking And Entering^[5]. Zespół zrealizował również serię plików do pobrania w ramach projektu Riverrun. Kolejny studyjny album zespołu, Oblivion With Bells, którego wydanie zaplanowano w październiku, miał być promowany koncertami w Anglii oraz w Stanach Zjednoczonych^[4].

Wydania

Album ukazał się (jako CD i DVD) 3 października 2007 roku w Japonii nakładem wytwórni Traffic^[6].

15 października ukazał się (również jako CD i DVD) w Europie nakładem wytwórni Different i PIAS Recordings^[7].

Dzień później ukazał się (również jako CD i DVD) w Ameryce Północnej nakładem wytwórni Side One Recordings^[8]

13 października 2014 roku został wznowiony przez Universal Music Catalogue jako CD^[9].

Lista utworów

CD

Lista według Discogs^[7]:

1.	Crocodile	6:31
2.	Beautiful Burnout	8:09
3.	Holding The Moth	5:30
4.	To Heal	2:36
5.	Ring Road	4:31
6.	Glam Bucket	5:46
7.	Boy, Boy, Boy	6:05
8.	Cuddle Bunny Vs The Celtic Villages	2:23
9.	Faxed Invitation	4:45
10.	Good Morning Cockerel	2:29
11.	Best Mamgu Ever	8:46
		57:31

Bonus DVD: The Book Of Jam Video

1.	Crocodile. Video.	3:58
2.	Tokyo Makuhari. Slide Show.	1:32
3.	Metal Friend. Video.	1:37
4.	Abbey Road. Slide Show.	1:31
5.	Good Morning Cockerel. Video.	2:31
6.	Rez {Live}. Video.	9:28
7.	ArtJam. Slide Show.	1:46
		22:23

• autorzy – Karl Hyde, Rick Smith, Underworld
• wykonawca – Underworld
• instrumenty perkusyjne, perkusja – Paul Clarvis (CD: 1, 2, 3, 9)
• marimba, inne – Larry Mullen Jr. (CD 7)
• wykonawcy koncertowi (DVD) – Danielle Short, Darren Price, Haydn Cruickshank, John Newsham, Karl Hyde, Malcolm Corbett, Pete Kalopsidiotis, Rick A Smith, Rick Smith, Toby Lovegrove, Toby Vogel
• producent – Rick Smith
• programowanie (dodatkowe), inżynier – Darren Price
• kierownictwo artystyczne – John Warwicker, Tomato^[7]

Odbiór

Opinie krytyków

Recenzje
Publikacja	Ocena
AllMusic[10]
The A.V. Club[11]	C+
Drowned in Sound[12]	6/10
Metacritic[13]	64/100
Mojo[13]	6/10
musicOMH[5]
NME[13]	8/10
Pitchfork[14]	6.0/10
PopMatters[15]	5/10
Q[13]
RYM[16]	3.33/5
Record Collector[17]
Release Magazine[18]
Slant Magazine[19]
Spin[20]
Sputnikmusic[21]	3.4/5
Tiny Mix Tapes[22]

Album otrzymał powszechne pochwały na podstawie 24 recenzji krytycznych^[13].

„Leniwy urok Oblivion With Bells sprawia, że jest to prawdopodobnie najlepszy album Underworld od czasu dubnobasswithmyheadman” – uważa Andy Gill z dziennika The Independent^[23].

Zdaniem Lou Thomasa z BBC od strony muzycznej „po 15 latach od wydania pierwszego singla i 27 latach od powstania, Underworld zawsze tworzył gęste, twarde, ciemne, brudne techno, które pulsuje, zapętla się i ewoluuje niczym najlepsze miasta świata. Nie jest więc zaskoczeniem, że ten fantastyczny album jest z łatwością zaliczany do najlepszych wydanych w tym roku. Underworld stworzył album, który jest minimalistyczny, progresywny, techno, głęboki, ambientowy, podnoszący na duchu i uduchowiony. Wyzywa, kusi, dezorientuje i inspiruje za każdym razem, gdy się do niego zbliżasz. Jak można nie kochać czegoś, co ma taki wpływ?” – pyta autor^[24].

„Underworld zawsze byli najfajniejszym zespołem z triumwiratu muzyki tanecznej lat 90. (The Chemical Brothers, The Prodigy), ponieważ ich utwory rzeczywiście brzmiały lepiej w klubach, a płyty wydawali tylko wtedy, kiedy musieli. Tak więc ich pierwsza od pięciu lat płyta jest wydarzeniem, nawet jeśli znaczenie już dawno przeminęło” – zauważa redakcja NME^[25].

Zdaniem Marka Pytlika z magazynu Pitchfork „w pełni ukształtowany Oblivion With Bells stanowi postęp w stosunku do A Hundred Days Off. Fakt, że jego oprawa graficzna tak bardzo przypomina tę z przełomowego Dubnobasswithmyheadman z 1993 roku (który, wraz z Second Toughest in the Infants z 1996 roku, zachował się niesamowicie dobrze z upływem czasu) nie jest szczęśliwym przypadkiem; Oblivion brzmi jak świadoma próba przywołania rozległej chwały ich wczesnych lat 90., jednocześnie posuwając ich brzmienie do przodu”^[14].

Podobne skojarzenia nasunęły się Timowi O'Neilowi z magazynu PopMatters „Okładka jest obiecująca: czarno-biały ekspresjonizm, kształty i smugi czarnego tuszu nałożone na abstrakcyjną fotografię - z wyglądu fantomowe kartki do rozdarcia. Natychmiastowe skojarzenia są zachęcające: podobną okładkę miał (elektroniczny) debiut Underworld, Dubnobasswithmyheadman z 1993 roku. (…) A jednak Oblivion With Bells nie jest powrotem do formy, a widmo cmentarzyska unosi się groźnie. Wydaje się, że duet potwierdził najgorsze obawy swoich fanów, iż stopniowo malejąca trajektoria kariery zapowiadana na A Hundred Days Off stała się rzeczywistością. I znów, tak jak w przypadku tamtego albumu, najgorszym aspektem Oblivion With Bells nie jest to, że jest to pod jakimkolwiek względem zła płyta, a jedynie przeciętna, doskonale nadająca się do użytku i obfitująca w tyle samo drobnych przyjemności, jak i zaskakujących wpadek, ale tak samo błyskawicznie zapominana i cholernie nieistotna. (…) Nie ma nic tak smutnego, jak widok niegdyś świetnego zespołu, który popada w długą starość” – podsumowuje autor^[15].

Dubnobasswithmyheadman wspomina w swojej recenzji również John Bush z AllMusic: „Bardziej niż A Hundred Days Off czy Beaucoup Fish, Oblivion with Bells nawiązuje do odrodzenia Underworld [wraz] z epickim Dubnobasswithmyheadman z 1993 roku. (Nawet projekt okładki i notki w stylu akordeonu są podobne.)”. Zaś Karl Hyde i Rick Smith „podobnie jak ich bohaterowie, Kraftwerk, wydają się pracować w całkowicie sterylnym środowisku, nie przejmując się listami przebojów, prognozami sprzedaży czy obawami wytwórni o ich zdolności marketingowe”^[10].

Z kolei Benowi Hogwoodowi z musicOMH nasunęły się porównania Underworld z klubem piłkarskim West Ham^[a]. – „Underworld i West Ham. Wydawałoby się, że nie są to najbardziej bezpośredni kompani. A jednak te dwa zespoły mają wiele wspólnego, oba są zdolne do wyraźnej niekonsekwencji i okazjonalnych przebłysków błyskotliwości. West Ham może pokonać Manchester United jednego tygodnia, a następnego przegrać z Sheffield United. Podobnie Underworld może sprawić, że będziesz sięgał do nieba lub potrząsał głową w akłopotaniu” – ocenia autor^[5].

Listy tygodniowe

Uwagi

Przypisy