Obowiązek nauki

Obowiązek nauki – przyjęty w Polsce obowiązek kontynuowania kształcenia do ukończenia 18. roku życia (nie zawsze jest to równoznaczne z osiągnięciem pełnoletniości), niekoniecznie w szkole[1].

Jest to drugi, obok obowiązku szkolnego, obowiązek edukacyjny określony w prawie polskim. O tym obowiązku stanowi Konstytucja RP[2] oraz Prawo oświatowe[3].

Obowiązek nauki realizuje się poprzez:

  • uczęszczanie do szkoły ponadpodstawowej albo ponadgimnazjalnej;
  • udział w zajęciach w ramach kształcenia ustawicznego w formach pozaszkolnych w akredytowanych placówkach;
  • odbywanie przygotowania zawodowego u pracodawcy;
  • pobieranie nauki w szkole wyższej (niekoniecznie w charakterze studenta) – dotyczy to osób, które ukończyły szkołę ponadpodstawową albo ponadgimnazjalną przed osiągnięciem 18. roku życia[4].

Art. 40 ust. 2 Prawa oświatowego stanowi, iż rodzice i opiekunowie prawni dziecka podlegającego obowiązkowi nauki na żądanie wójta gminy, burmistrza lub prezydenta miasta, na terenie których dziecko ma miejsce zamieszkania, są zobowiązani do powiadomienia tego organu o sposobie realizacji tego obowiązku.

Niespełnienie obowiązku nauki podlega egzekucji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji[5]. Organ miejscowy administracji publicznej właściwy do spraw edukacji może nałożyć na rodziców albo opiekuna prawnego dziecka karę grzywny w celu przymuszenia do realizowania tego obowiązku. W skrajnych przypadkach sąd opiekuńczy może pozbawić rodziców władzy rodzicielskiej albo zwolnić opiekuna[6].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Zob. S.M. Kwiatkowski, K. Gawroński, Definicje, [w:] Prawo oświatowe, S.M. Kwiatkowski (red.), K. Gawroński, Warszawa 2013, s. 24.
  2. ↑ Art. 70 ust. 1 Konstytucji z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. z 1997 r. nr 78, poz. 483, ze zm.).
  3. ↑ Art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe (Dz.U. z 2021 r. poz. 1082).
  4. ↑ A. Balicki, M. Pyter, Prawo oświatowe, Warszawa 2011, s. 124, 128.
  5. ↑ Zob. M. Pilich, Ustawa o systemie oświaty. Komentarz, Warszawa 2012, s. 305–312.
  6. ↑ Art. 111 § 1 i 169 § 2 k.r.o.

Bibliografia