Obrona Zamościa

Obrona Zamościa
— wojna polsko-bolszewicka —
Pomnik nagrobny żołnierzy 31 Pułku Strzelców Kaniowskich poległych w obronie Zamościa
Czas	29–31 sierpnia 1920
Miejsce	Zamość i okolice
Terytorium	Polska
Przyczyna	ofensywa bolszewicka 1920
Wynik	zwycięstwo wojsk polsko-ukraińskich
Strony konfliktu
Ukraińska Republika Ludowa  II Rzeczpospolita  Rosyjska FSRR
Dowódcy
Marko Bezruczko Mikołaj Bołtuć n/n
Siły
6 Siczowa Dywizja Strzelców 31 Pułk Strzelców Kaniowskich pododdziały 1 Armii Konnej
brak współrzędnych

Adam Przybylski
Wojna Polska 1918–1921^[1]

Symon Petlura i oficerowie armii URL wychodzą z Soboru Sofijskiego. Kijów, 23 maja 1920. Marko Bezruczko w środku, na pierwszym planie.

Obrona Zamościa (ukr. Оборона Замостя) – obrona oblężonego miasta Zamość przez wojska ukraińskie i polskie, która miała miejsce w dniach 29–31 sierpnia 1920 roku w czasie wojny polsko-bolszewickiej.

Przed bitwą

Ukraińska 6 Siczowa Dywizja Strzelców walczyła z bolszewikami od wiosny 1920 roku. Pod dowództwem pułkownika Marka Bezruczki wzięła udział w wyprawie kijowskiej i zdobyciu stolicy Ukrainy u boku wojsk polskich. Od czerwca znajdowała się w odwrocie na skutek ofensywy osławionej, bolszewickiej 1 Armii Konnej komandarma Siemiona Budionnego.

19 sierpnia wojska ukraińskie przybyły do Zamościa drogą kolejową. W tym samym czasie pod miasto podeszły już bolszewickie oddziały zwiadowcze, a niektóre z nich zapuszczały się nawet do samego centrum Zamościa^[2].

Przygotowania

Polskie dowództwo powierzyło zadanie obrony miasta jednostce ukraińskiej ze względu na to, że niemal wszystkie polskie siły były wówczas zaangażowane w boje pod Warszawą i pod Lwowem. Jednak dywizja wykrwawiona i zmęczona toczonymi od dwóch miesięcy ciężkimi walkami odwrotowymi mogła sama nie sprostać temu zadaniu, dlatego w przededniu bitwy na pomoc Bezruczce wysłano 31 Pułk Strzelców Kaniowskich pod dowództwem kapitana Mikołaja Bołtucia.

W dniach 25–28 sierpnia przeprowadzono prace fortyfikacyjne, do których zaangażowano około 3,5 tysiąca mieszkańców Zamościa^[3]. Ukraińscy saperzy rozłożyli na przedpolach miasta setki min oraz stworzyli kilkuwarstwową sieć zasieków, której długość w niektórych miejscach sięgała 18 kilometrów^[3].

Bitwa

Do obrony wykorzystano stare zabudowania Twierdzy Zamość, które okazały się szczególnie pomocne. Przez małe otwory strzelnicze prowadzono celny ogień z karabinów maszynowych, podczas gdy ich strzelcy byli niemal całkowicie osłonięci przed kulami przeciwnika.

Zmasowane ataki bolszewików trwały od 29 do 31 sierpnia i były powtarzane w dzień oraz w nocy. Miasto znalazło się w całkowitym okrążeniu, a oddziały walczące do 28 sierpnia w okolicznych wsiach zostały zmuszone do wycofania się do Zamościa. Bolszewikom nie udało się jednak dokonać żadnego większego wyłomu w pierścieniu obrony miasta. Sowiecką piechotę i kawalerię powstrzymały pola minowe oraz opór na murach miejskich.

31 sierpnia do Zamościa dotarły przybywające na odsiecz wojska generała Stanisława Hallera ze Lwowa. Oznaczało to zwycięski koniec obrony oblężonego miasta.

Następstwa

Obrona Zamościa miała duże znaczenie dla sukcesu wojsk polskich w lecie 1920 na południowym odcinku frontu. Dzięki temu, że obrońcy na trzy dni związali walką duże siły bolszewickie, udało się wziąć Armię Konną Budionnego w kleszcze przez siły generała Hallera nadciągające z południa i wojska generała Sikorskiego idące od północy, co ostatecznie doprowadziło do rozgromienia Konarmii w bitwie pod Komarowem^[2].

Po zakończeniu walki żołnierze ukraińscy oraz polscy mieszkańcy Zamościa dokonali tak zwanego pogromu zamojskiego. Zdewastowano liczne żydowskie sklepy oraz zlinczowano miejscowych Żydów w odwecie za współpracę niektórych przedstawicieli społeczności żydowskiej z bolszewikami^[4].

Pułkownik Marko Bezruczko ze swoją 6 Dywizją Strzelców Siczowych walczył do listopada 1920 roku. Po podpisaniu traktatu ryskiego przez rząd polski i bolszewicki był internowany, a później zamieszkał w Warszawie, gdzie udzielał się dla społeczności ukraińskiej do swojej śmierci w 1944 roku. Został pochowany na cmentarzu prawosławnym na Woli.

Pamięć

W 2016 roku na grobie Bezruczki złożył kwiaty polski minister obrony narodowej Antoni Macierewicz, podkreślając zasługi ukraińskiego oficera dla obrony polskiej niepodległości^[5]. W Zamościu obrońców miasta upamiętnia tablica na Arsenale z napisem^[2]:

Obrona Zamościa w publicystce i polityce historycznej jest często przywoływana jako przykład polsko-ukraińskiego braterstwa broni przeciwko wspólnemu wrogowi, czyli Rosji.

Przypisy

Bibliografia

• Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
• Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. Tom 1 i 2. Warszawa: Bellona, 2010.
• Igor Hrywna: Marko Bezruczko: Ukrainiec, który bronił Zamość przed bolszewikami. 15 września 2011. [dostęp 2019-10-21].
• Mirosław Rowicki: Pod Zamościem. Kurier Galicyjski, 19 sierpnia 2013. [dostęp 2019-10-21].
• Waldemar Maziarczyk: Pogrom Żydów w Zamościu w sierpniu 1920 r.. Archiwariusz Zamojski, 2004. [dostęp 2019-10-21].
• Szef MON złożył wieniec na grobie ukraińskiego dowódcy gen. Marka Bezruczki. Polskieradio24, 15 sierpnia 2016. [dostęp 2019-10-21].
• Oficer Wolnej Polski i Ukrainy - Obrońca Zamościa - https://dwyspianski1.wixsite.com/jarmak