Obwodowy Komitet Wykonawczy Zachodniego Obwodu i Frontu

Obwodowy Komitet Wykonawczy Zachodniego Obwodu i Frontu

Областной исполнительный комитет Западной области и фронта

1917–1918
Flaga OKWZOiF
Język urzędowy	rosyjski
Stolica	Mińsk
Ustrój polityczny	dyktatura wojskowa
Głowa państwa	Dowódca Frontu Zachodniego Aleksandr Miasnikian
Zależne od	Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka
Przewrót wojskowy	Republika Rosyjska koniec listopada 1917
Aneksja	Ober-Ost 19 lutego 1918
Religia dominująca	prawosławie

Obwodowy Komitet Wykonawczy Zachodniego Obwodu i Frontu (ros. Областной исполнительный комитет Западной области и фронта, Obłastnoj ispołnitielnyj komitiet Zapadnoj obłasti i fronta) – bolszewicki wojskowy twór państwowy istniejący w latach 1917–1918, obejmujący terytorium guberni mińskiej i nieokupowanej przez Cesarstwo Niemieckie części guberni wileńskiej Rosji.

Historia

20 listopada 1917 roku w Mińsku odbył się zdominowany przez bolszewików II Zjazd Wojsk Frontu Zachodniego. W jego trakcie wybrany został nowy komitet frontowy oraz nowy dowódca Frontu Zachodniego, którym został Ormianin Aleksandr Miasnikian. Obwodowy Komitet Wykonawczy Zachodniego Obwodu i Frontu (OKWZOiF) został zorganizowany od koniec tego samego miesiąca^[1]. Przestał istnieć po tym, jak kontrolowane przez niego terytorium zostało zajęte przez wojska niemieckie i włączone w skład Ober-Ostu. 19 lutego 1918 roku kierownictwo bolszewickie zbiegło z Mińska przed zbliżającymi się Niemcami. Część sił bolszewickich, która nie zdążyła się ewakuować, została rozbrojona przez formujące się miejscowe oddziały polskie i białoruskie.

Struktura i terytorium

Zdaniem historyka Ilariona Ignatienki, OKWZOiF był tworem państwowym z własnym rządem w postaci Rady Komisarzy Ludowych. Obejmował terytorium guberni mińskiej i nie okupowanej przez Cesarstwo Niemieckie części guberni wileńskiej Rosji. Uznawał zwierzchność władz bolszewickich w Piotrogrodzie, lecz nie był uznawany przez inne terenowe struktury bolszewickie, m.in. przez Rady Delegatów Robotniczych, Żołnierskich i Chłopskich sąsiadujących z nim guberni witebskiej i mohylewskiej. OKWZOiF został utworzony przez wojskowych pochodzących spoza terytorium, którym zarządzali, bez udziału miejscowej ludności cywilnej. W skład jego prezydium wchodzili wyłącznie wojskowi, zaś w jego kierownictwie, zdaniem Ignatienki, nie było ani jednego przedstawiciela Białorusinów – narodu dominującego liczebnie na terytorium pod kontrolą OKWZOiF^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Dorota Michaluk: Białoruska Republika Ludowa 1918–1920. U podstaw białoruskiej państwowości. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2010, s. 597. ISBN 978-83-231-2484-9.