Ocalenie w ostatniej chwili

Ocalenie w ostatniej chwili – spopularyzowana przez Davida W. Griffitha filmowa technika narracyjna, wykorzystująca montaż równoległy dla możliwie emocjonującego przedstawienia sytuacji, w której postać filmowa jest w ostatniej chwili ocalana przed zagrożeniem. Zabieg ten polega na przeplataniu ujęć przedstawiających zagrożonego bohatera/bohaterkę z ujęciami osób, niosących jemu/jej pomoc i docierających na czas w ostatniej chwili[1]. Przedstawianie naprzemiennie dwóch serii ujęć powoduje opóźnienie akcji i tym samym zwiększa napięcie[2].

Np. w filmie Griffitha Lonely Villa (1909) zmontowano ze sobą trzy serie ujęć – pierwsza z nich przedstawia zamknięte w domu matkę i dziecko, druga – włamujących się do domu bandytów, a trzecia – pędzącego na ratunek rodzinie ojca[3].

Przypisy

  1. ↑ Kino nieme. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2010, s. 291. ISBN 978-83-242-1297-2.
  2. ↑ David Bordwell: On the history of film style. Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1997, s. 130. ISBN 978-0-674-63429-9.
  3. ↑ Marilyn Fabe: Closely watched films: an introduction to the art of narrative film technique. Berkeley: University of California Press, 2004, s. 7. ISBN 978-0-520-23891-6.