Odczynnik Melzera

Biały zarodnik szyszkolubki kolczastej wybarwiony odczynnikiem Melzera

Odczynnik Melzera – roztwór jodu I
2 (1–1,25%) i jodku potasu KI (2,5–2,9%) w mieszaninie 1:1 (masowo) wody i wodzianu chloralu[1][2].

Został opisany w 1924 r. przez czeskiego mykologa Václava Melzera(cz.)[3] (1878–1968). Melzer oryginalnie stosował roztwór zawierający 1,25% jodu i 3,75% KI[a], natomiast w 1945 r. M. Langeron zaproponował zmniejszenie stężenia KI do 2,5% i taki skład roztworu jest stosowany zwykle obecnie (pod nazwą „modyfikacja Langerona”)[2].

Używany jest do badania amyloidalności i dekstrynoidalności zarodników grzybów. Amyloidalne zarodniki (lub ich struktury powierzchniowe) poddane działaniu odczynnika Melzera wybarwiają się fioletowo lub czarno, natomiast dekstrynoidalne wybarwiają się winnoczerwono[1]. Odczynnik Melzera ma kolor żółty i taki jest kolor zarodników w przypadku negatywnego wyniku próby[2]. Właściwości te są najczęściej wykorzystywane przy oznaczaniu grzybów o białych zarodnikach[1].

Uwagi

  1. ↑ Jest to typowy skład płynu Lugola, w którym zamiast wody jako rozpuszczalnik użyty jest układ woda–wodzian chloralu[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c Ewald Gerhardt, Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik, Warszawa 2006, s. 690, ISBN 83-7404-513-2.
  2. ↑ a b c d Lawrence M. Leonard, Melzer's, Lugol's or Iodine for Identification of White-spored Agaricales?, „McIlvainea”, 16 (1), 2006, s. 43–51 [dostęp 2019-12-30] (ang.).
  3. ↑ H.O. Baral, Lugol's solution/IKI versus Melzer's reagent: Hemiamyloidity, a universal feature of the ascus wall, „Mycotaxon”, 29, 1987, s. 399–450 [dostęp 2019-12-30] (ang.).

Media użyte na tej stronie

Auriscalpium vulgare 137307.jpg
Autor: Alan Rockefeller, Licencja: CC BY-SA 3.0
A "tooth" of the hydnoid fungus Auriscalpium vulgare. Microscope image at 100x, stained with Melzer's reagent. Image cropped and levels adjusted by uploader.