Oderisio de Marsi

Oderisio de Marsi
Kardynał prezbiter
Miejsce urodzeniaSan Benedetto dei Marsi
Data i miejsce śmierci2 grudnia 1105
Monte Cassino
Miejsce pochówkuMonte Cassino
Wyznaniekatolicyzm
Kościółrzymskokatolicki
Kreacja kardynalska1059
Mikołaj II

Oderisio de Marsi (zm. 2 grudnia 1105) – włoski benedyktyn i kardynał, opat Monte Cassino. W zakonie benedyktyńskim czczony jako błogosławiony (wspomnienie 2 grudnia), choć nigdy nie doszło do oficjalnego potwierdzenia jego kultu przez Stolicę Apostolską[1].

Oderisio pochodził z rodu hrabiów Marsi[2]. Wstąpił do zakonu benedyktynów na Monte Cassino za czasów opata Richerio (1038–55)[3]. W 1059 papież Mikołaj II na konsystorzu celebrowanym w Acerra wyświęcił go na „diakona Pałacu Apostolskiego” (tj. kardynała-diakona)[4]. Był bliskim współpracownikiem kardynała-opata Desiderio (1059–87, przyszłego papieża Wiktora III 1087) i w październiku 1079 sprawował funkcję prepozyta opactwa Monte Cassino[5]. We wrześniu 1087 został wybrany na następcę Desiderio na stanowisku opata[6].

W marcu 1088 Oderisio uczestniczył w wyborze papieża Urbana II jako reprezentant wszystkich kardynałów-diakonów[7]. Krótko po tej elekcji Urban II promował go do rangi kardynała-prezbitera[8], nadając mu prawdopodobnie kościół tytularny S. Cecilia[9]. W okresie schizmy antypapieża Klemensa III (1080–1100) Oderisio pozostał lojalny wobec Urbana II i w marcu 1093 towarzyszył mu podczas obrad synodu w Troia[10], ale starał się utrzymywać także poprawne relacje z cesarzem Henrykiem IV, głównym protektorem antypapieża[11]. Około 1091 pośredniczył w kontaktach między Urbanem II a królem węgierskim Władysławem I, a w czerwcu 1098 podejmował delegację cesarza bizantyńskiego Aleksego, z którym uprzednio korespondował[12]. Również z kolejnym papieżem Paschalisem II pozostawał w serdecznych stosunkach: jesienią 1100 gościł go w swoim opactwie, a w latach 1101–05 otrzymał od niego trzy przywileje na rzecz Monte Cassino[13]. W 1102/3 mediował w konflikcie między Paschalisem II a kardynałem Bruno z Segni[14].

Oderisio zmarł w opinii świętości i został pochowany na Monte Casino[15].

Przypisy

  1. ↑ The Cardinals of the Holy Roman Church
  2. ↑ Klewitz, s. 123 nr 1; Ganzer, s. 43; Hüls, s. 251
  3. ↑ Ganzer, s. 43; Hüls, s. 251
  4. ↑ Klewitz, s. 89; Ganzer, s. 43; Hüls, s. 251
  5. ↑ Hüls, s. 251-252
  6. ↑ Klewitz, s. 89; Ganzer, s. 43-44; Hüls, s. 252
  7. ↑ Klewitz, s. 88; Ganzer, s. 43; Hüls, s. 252
  8. ↑ Ganzer, s. 44; Hüls, s. 215
  9. ↑ Klewitz, s. 76 i s. 123 nr 1; por. Ganzer, s. 44; Hüls, s. 215-216
  10. ↑ Ganzer, s. 44; Hüls, s. 216
  11. ↑ Ganzer, s. 45
  12. ↑ Ganzer, s. 44-45
  13. ↑ Hüls, s. 216
  14. ↑ Ganzer, s. 61
  15. ↑ Ganzer, s. 45; por. Hüls, s. 216.

Bibliografia

  • Ganzer, Klaus: Die Entwicklung des auswärtigen Kardinalats im hohen Mittelalter. Ein Beitrag zur Geschichte des Kardinalkollegiums vom 11. bis 13. Jahrhundert. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga 1963, ​ISBN 978-3-484-80025-0​
  • Hüls, Rudolf: Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga 1977, ​ISBN 978-3-484-80071-7​
  • Klewitz, Hans Walter: Reformpapsttum und Kardinalkolleg. Die Entstehung des Kardinalkollegiums. Studien über die Wiederherstellung der römischen Kirche in Süditalien durch das Reformpapsttum. Das Ende des Reformpapsttums., Hermann Gentner Verlag. Darmstadt 1957 (brak ISBN)