Odznaczeni Orderem Orła Białego w latach 1939–1990
Awers odznaki orderowej z 1921 roku | |
![]() Baretka w latach 1921–1990 |
Odznaczeni Orderem Orła Białego w latach 1939–1990 – kawalerowie Orderu Orła Białego, którym został on przyznany na mocy postanowienia kolejnych Prezydentów Rzeczypospolitej Polskiej na Obczyźnie w latach 1939–1990, będących legalnymi sukcesorami prezydenta II RP Ignacego Mościckiego, zmuszonego do opuszczenia Polski po agresji niemiecko-sowieckiej na Polskę we wrześniu 1939 i okupacji całego terytorium Polski przez III Rzeszę i ZSRR. Każdy Prezydent RP na wychodźstwie był z urzędu również kawalerem tego orderu.
Rys historyczny
Ustanowiony w 1705 Order Orła Białego[1] został odnowiony przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 1921 jako najwyższe odznaczenie państwowe Rzeczypospolitej Polskiej. Nadawany był w celu nagradzania znamienitych zasług zarówno cywilnych jak i wojskowych, położonych w czasie pokoju lub wojny dla chwały i pożytku Rzeczypospolitej. Mógł być przyznawany osobom, które istotnie i wybitnie przyczyniły się do odzyskania lub utrwalenia niepodległości i zjednoczenia Polski albo do jej rozkwitu, zarówno obywatelom polskim jak i cudzoziemcom, również pośmiertnie[2][3][4].
1 września 1939 roku Polska została napadnięta przez hitlerowskie Niemcy. Zgodna z ustaleniami paktu Ribbentrop-Mołotow agresja sowiecka 17 września 1939 spowodowała opuszczenie kraju tego samego dnia przez prezydenta Ignacego Mościckiego, który przekroczył wraz z rządem granicę z Rumunią, gdzie w dwa dni potem został internowany i dnia 30 września złożył urząd, nominując uprzednio na swoje stanowisko przebywającego w Paryżu Władysława Raczkiewicza[5][6].
Ponieważ ciągłość Państwa Polskiego nie została przerwana i kontynuowano nadawanie orderów i odznaczeń[7], Order Orła Białego pozostał najważniejszym polskim odznaczeniem, chociaż nadawano go odtąd poza granicami kraju[8]. Nie licząc kolejnych sześciu Prezydentów RP na Obczyźnie w latach 1939–1990 orderem tym odznaczono łącznie dziesięć osób, w tym czterech obcokrajowców i cztery osoby pośmiertnie. Jedynie dwóch Polaków uhonorowano tym orderem za życia: księcia Eustachego Kajetana Sapiehę i kardynała Władysława Rubina, który odznaczenie otrzymał na dwa miesiące przed śmiercią[9]. Wykonaniem insygniów zajmowała się londyńska firma „Spink and Son Ltd.”[10].
W okresie PRL order ten nie był przyznawany, nie przewidywała go ówczesna ustawa o orderach i odznaczeniach[11]. W III RP został przywrócony na mocy nowej ustawy obowiązującej od 23 grudnia 1992[12].
Statystyka odznaczeń
- Liczba odznaczonych obejmuje Prezydentów RP[9]
Prezydent (kawaler orderu) | Lata urzędowania | Liczba odznaczonych | Dane szczegółowe | ||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Polacy | Cudzoziemcy | Żyjącym | Pośmiertnie | ||||
1. | Władysław Raczkiewicz | 1939–1947 | 5 | 3 | 2 | 3 | 2 |
2. | August Zaleski | 1947–1972 | 6 | 4 | 2 | 4 | 2 |
3. | Stanisław Ostrowski | 1972–1979 | 1 | 1 | 0 | 1 | 0 |
4. | Edward Bernard Raczyński | 1979–1986 | 1 | 1 | 0 | 1 | 0 |
5. | Kazimierz Sabbat | 1986–1989 | 1 | 1 | 0 | 1 | 0 |
6. | Ryszard Kaczorowski | 1989–1990 | 2 | 2 | 0 | 2 | 0 |
Razem | 16 | 12 | 4 | 12 | 4 |
Odznaczeni
- Chronologicznie, numeracja od 1705 roku[9]
Nr | Odznaczony | Profesja i funkcja | Postanowienie | Uwagi | |
---|---|---|---|---|---|
1305. | ![]() | Władysław Raczkiewicz | prawnik, polityk BBWR, prezydent Polski | 30 września 1939 | ex officio |
1306. | ![]() | Herman Lieberman | prawnik, polityk PPS, minister | 21 października 1941[13] | pośmiertnie |
1307. | ![]() | Manuel Ávila Camacho | wojskowy, prezydent Meksyku | grudzień 1942 | obcokrajowiec |
1308. | ![]() | Władysław Sikorski | wojskowy, polityk SPD, premier | 14 lipca 1943[14] | pośmiertnie |
1309. | ![]() | Biszara al-Churi | prawnik, prezydent Libanu | 17 października 1946 | obcokrajowiec |
1310. | ![]() | August Zaleski | dyplomata, polityk BBWR, prezydent Polski | 9 czerwca 1947 | ex officio |
1311. | ![]() | Abd al-Ilah | wojskowy, emir, regent Iraku | 20 października 1947[15] | obcokrajowiec |
1312. | Tadeusz Tomaszewski | prawnik, polityk PPS, premier | 11 sierpnia 1950[16] | pośmiertnie | |
1313. | ![]() | Carlo Chiarlo | włoski kardynał, nuncjusz apostolski | 20 lutego 1951[17] | obcokrajowiec |
1314. | ![]() | Eustachy Sapieha | książę, polityk BBWR, dyplomata | 7 sierpnia 1959[18] | – |
1315. | ![]() | Michał Tadeusz Tokarzewski-Karaszewicz | wojskowy, twórca konspiracyjnej SZP | 23 maja 1964 | pośmiertnie |
1316. | ![]() | Stanisław Ostrowski | lekarz, polityk BBWR, prezydent Polski | 9 kwietnia 1972 | ex officio |
1317. | ![]() | Edward Bernard Raczyński | prawnik, dyplomata, prezydent Polski | 8 kwietnia 1979 | ex officio |
1318. | ![]() | Kazimierz Sabbat | przedsiębiorca, działacz polonijny, prezydent Polski | 8 kwietnia 1986 | ex officio |
1319. | Ryszard Kaczorowski | księgowy, działacz polonijny, prezydent Polski | 19 lipca 1989 | ex officio | |
1320. | – | Władysław Rubin | duchowny, kardynał, działacz polonijny | 30 września 1990 | – |
Zobacz też
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (Królestwo Kongresowe)
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (Księstwo Warszawskie)
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (I Rzeczpospolita)
Przypisy
- ↑ Krzysztof Filipow: Falerystyka polska XVII–XIX wieku. Białystok: Ośrodek Badań Historii Wojskowej, 2003, s. 43. ISBN 83-86232-46-3.
- ↑ Wiesław Bończa-Tomaszewski: Kodeks orderowy. Przepisy obowiązujące posiadaczy orderów, odznaczeń, medali i odznak. Warszawa – Kraków: Główna Księgarnia Wojskowa, s. 222.
- ↑ Kazimierz Sejda: Ordery, odznaczenia i medale Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: 1932, s. 13–19.
- ↑ Art. 1, 2 i 11 ustawy z dnia 4 lutego 1921 roku o ustanowieniu orderu „Orła Białego” (Dz.U. z 1921 r. nr 24, poz. 136).
- ↑ Andrzej Chojnowski: Prezydenci i premierzy Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław – Warszawa – Kraków: Ossolineum, 1992, s. 229. ISBN 83-04-03854-4
- ↑ Jacek Piotrowski (oprac.): Dzienniki czynności Prezydenta RP Władysława Raczkiewicza 1939–1947. T. I. Wrocław: UWr, 2004, s. 13, 51. ISBN 83-229-2566-2.
- ↑ Zbigniew Krotke: Polski Krzyż Zasługi 1923–2000. Białystok-Lublin: PTN, 2010, s. 83. ISBN 978-83-896162-1-0.
- ↑ Zbigniew Puchalski, Ireneusz J. Wojciechowski: Ordery i odznaczenia polskie i ich kawalerowie. Warszawa: KAW, 1987, s. 110. ISBN 83-03-02143-5.
- ↑ a b c Marta Męclewska (oprac.): Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008. Zamek Królewski w Warszawie, 2008, s. 307–309. ISBN 978-83-7022-178-2.
- ↑ Stefan Oberleitner: Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990. Vademecum dla kolekcjonerów.. T. I. Zielona Góra: Kanion, 1992, s. 305–310. ISBN 83-85571-00-7.
- ↑ Ustawa z dnia 17 lutego 1960 r. o orderach i odznaczeniach (Dz.U. z 1960 r. nr 10, poz. 66).
- ↑ Art. 38 ustawy z dnia 16 października 1992 r. o orderach i odznaczeniach (Dz.U. z 2022 r. poz. 1031) oraz art. 1 ustawy z dnia 16 października 1992 r. Przepisy wprowadzające ustawę o orderach i odznaczeniach, uchylające przepisy o tytułach honorowych oraz zmieniające niektóre ustawy (Dz.U. z 1992 r. nr 90, poz. 451).
- ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 21 października 1941 r. o nadaniu orderu „Orła Białego” (Dz.U.R.P. z 1941 r. Nr 7, str. 52)
- ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 lipca 1943 r. o nadaniu orderu „Orła Białego” (Dz.U.R.P. z 1943 r. Nr 8, str. 60)
- ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 20 października 1947 r. o nadaniu orderu „Orła Białego”
- ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 sierpnia 1950 r. o nadaniu orderu „Orła Białego” (Dz.U.R.P. z 1950 r. Nr 1, str. 1)
- ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 20 lutego 1951 r. o nadaniu orderu „Orła Białego” (Dz.U.R.P. z 1941 r. Nr 24, poz. 136)
- ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 7 sierpnia 1957 r. o nadaniu orderu „Orła Białego” (Dz.U.R.P. z 1960 r. Nr 3)
Linki zewnętrzne
- Krzysztof Filipow: Order Orła Białego. Białystok: Łuk, 1995. [dostęp 2015-09-19].
- Dziennik Ustaw RP na Obczyźnie. eprints.hist.pl. [dostęp 2015-09-19].
Media użyte na tej stronie
Michał Karaszewicz-Tokarzewski (1893-1964) - General of the Polish Army
Autor: unknown-anonymous, Licencja: GFDL 1.2
Były prezydent RP na emigracji Stanisław Ostrowski (1972-1979)
Eustachy Kajetan Sapieha herbu Lis (ur. 1881, zm. 1963) – minister spraw zagranicznych II Rzeczypospolitej, polityk konserwatywny, poseł na sejm II RP, książę.
Władysław Raczkiewicz (1885-1947) - Polish politician. President of Poland 1940-1947
Polish Politician of PPS, deputy of Sejm and Rada Narodowa in exile (after 1939). Photo made in the connection of the political trial in Oktober 1931- January 1932
1st Lebanese president during independence era, Sheikh Bechara Khalil El Khoury.
Edward Raczyński, Polish diplomat and politician. The Ambassador of the Republic of Poland to UK, Minister of Foreign Affairs, President of Poland in exile
Autor: Maciej Szczepańczyk, Licencja: CC BY 3.0
Cross of Order ogf the White Eagle from 1921
Kazimierz Sabbat, prezydent RP na emigracji w latach 1986-1989
Tadeusz Tomaszewski, członek Trybunału Stanu
(c) Bundesarchiv, Bild 102-11032 / CC-BY-SA 3.0

Der polnische Aussenminister Zaleski, auf dessen Erklärungen über die deutsche Beschwerde beim Völkerbundesrat man sehr gespannt sein darf.
'Abd al-Ilah of Hejaz.