Odznaka Szturmowa Piechoty

Szturmowa Odznaka Piechoty
Infanterie-Sturmabzeichen

Awers odznaki srebrnej
Awers odznaki brązowej
Rewers odznaki brązowej
Baretka odznaki srebrnej
Baretka odznaki brązowej
Ustanowiono	20 grudnia 1939 (odznaka srebrna) 1 czerwca 1940 (odznaka brązowa)
Wielkość	63 x 47 mm
Kruszec	tombak, stopy cynku
Wydano	ok. 940 tys.

Szturmowa Odznaka Piechoty (niem. Infanterie-Sturmabzeichen) – niemiecka odznaka wojskowa nadawana za udział w ataku piechoty.

Historia

Odznaka została ustanowiona na podstawie rozporządzenia szefa Naczelnego Dowództwa Wojsk Lądowych gen. płk Walthera von Brauchitscha z dnia 20 grudnia 1939 roku jako wyróżnienie dla oficerów i żołnierzy piechoty i strzelców górskich za wzorowe zachowanie w czasie ataku. Po wprowadzeniu odznak brązowej, odznakę tę nazywano odznaką srebrną.

W dniu 1 czerwca 1940 roku nowym rozkazem uzupełniono statut odznaki wprowadzając odznakę Infanterie-Sturmabzeichen in Bronze, która miała być nadawana na tych samych zasadach z tym że miała być nadawana żołnierzom i oficerom piechoty zmotoryzowanej. Nadawana ona mogła być również oficerom i żołnierzom kompanii ciężkich karabinów maszynowych i oddziałów artylerii polowej i przeciwpancernej wchodzących w skład pułków piechoty i strzelców górskich, o ile wzięli oni udział w walce jako piechota. Ponadto na podstawie tego rozkazu odznaka mogła być również nadawaną zarówno srebrna jak i brązowa także żołnierzom Waffen-SS.

W dniu 26 lutego 1941 roku kolejny rozkaz rozszerzył także tryb nadawania tej odznaki także na żołnierzy oddziałów artylerii przeciwlotniczej na podobnych zasadach jak innych oddziałów wsparcia piechoty. W dniu 12 listopada 1942 roku rozkazem ustalono, że odznaka srebrna może być nadawana także funkcjonariuszom policji Rezerwowych Batalionów Policji o ile walczyli na froncie.

Po zakończeniu II wojny światowej noszenie odznaki zakazano. Na podstawie § 6 ustawy z dnia 26 lipca 1957 roku o Tytułach, Orderach i Odznakach Honorowych^[1] zezwolono na noszenie Szturmowej Odznaki Piechoty, przy czym w myśl rozporządzenia z 1 lutego 1958 roku zmieniono jej wygląd usuwając z niej symbol Wehrmachtu – orła trzymającego swastykę^[2]. Dodatkowo ustanowiono baretki, przedstawiające miniaturki zdenazyfikowanej odznaki na czarnej wstążce^[3][4].

(c) Bundesarchiv, Bild 183-B22173 / CC-BY-SA 3.0

Żołnierz Wehrmachtu odznaczony Odznaką Szturmową Piechoty

Zasady nadawania

Zgodnie z rozkazem Szturmową Odznakę Piechoty, była nadawana rozkazem dowódcy pułku.

Odznaka mogła być nadana oficerom i żołnierzom, którzy uczestniczyli w co najmniej trzech atakach bojowych, na pierwszej linii frontu, z bronią w ręku począwszy od dnia 1 stycznia 1940 roku. Ataki musiały mieć miejsce w różnych dniach.

Do ataków bojowych, w myśl rozkazu, zaliczono rozpoznanie, ataki i kontrataki, jeżeli w czasie ich trwania doszło do walki wręcz z wrogiem, która zakończyła się sukcesem.

W latach 1940 – 1945 nadano ok. 940 tys. odznak.

Opis odznaki

Odznaka srebrna była początkowo wykonana z tombaku, a później ze stopu cynku i posrebrzana. Odznaka brązowa wykonana była ze stopu cynku i patynowana na brązowo.

Odznaka ma postać wieńca z liści dębowych na który nałożony jest wizerunek karabinu Kar98k z bagnetem. U góry wieńca umieszczone jest godło Wehrmachtu – orzeł trzymający w szponach swastykę.

Odznaka zawieszana była bezpośrednio na mundur przy pomocy agrafki. Na rewersie znajdowały się napisy określający producenta danej odznaki.

Według rozkazu odznaka miała wymiary: wys. 63 mm i szer. 47 mm. Lecz z uwagi na licznych producentów tych odznak ich wymiary różniły się.

Wzór odznaki noszonej po 1958 roku zgodnie z rozporządzeniem był identyczny jak wzór z 1939 roku z tym, że usunięto z niego godło Wehrmachtu.

Przypisy

Bibliografia

• Grzegorz Grześkowiak: Wehrmacht Heer Odznaki szturmowe 1939-1943. Warszawa: Wydawnictwo Pegaz-Bis, 2007, s. 7-18. ISBN 978-83-60619-19-3.
• Григорий Пятов: Боевые награды Германии 1933-1945. Moskwa: Профис, 2002, s. 38. ISBN 5-902325-01-3. (ros.).
• Олег Курылёв: Боевые награды Третьего Рейха. Эксмо, 2005, s. 140-141. ISBN 5-699-12721-6. (ros.).