Oficer (wojsko)

Oficer

Oficer (z łac. officialis 'urzędowy' od officium 'grzeczność; powinność; służba; funkcja; urząd')^[1] − żołnierz zawodowy lub żołnierz rezerwy posiadający stopień wojskowy co najmniej podporucznika, pełniący zazwyczaj służbę na stanowisku dowódcy, instruktora, członka sztabu, a także na stanowisku szczególnym (np. sędzia sądu wojskowego, prokurator wojskowy, lekarz, pilot) lub na innym stanowisku.

W wieku XVIII oraz w ludowym Wojsku Polskim w latach 1943-1957 najniższym stopniem oficerskim był stopień chorążego^[2].

W XXI wieku wszyscy oficerowie służby czynnej są żołnierzami zawodowymi i tworzą korpus oficerów zawodowych, do którego zalicza się^[3]:

a) oficerów młodszych,

b) oficerów starszych,

c) generałów i admirałów.

Na pierwszy stopień oficerski żołnierz jest pasowany szablą przez generała w czasie uroczystej promocji oficerskiej w nawiązaniu do tradycji rycerskiej. Dawniej otrzymywał szablę, aktualnie w marynarce i lotnictwie kordzik. Mianowanemu żołnierzowi na pierwszy stopień oficerski wystawia się akt mianowania w formie patentu oficerskiego^[4].

Stopień oficerski w Polsce jest dożywotni. Utrata lub obniżenie stopnia oficerskiego może nastąpić na skutek:

• rezygnacji z posiadania obywatelstwa polskiego,
• utraty praw publicznych,
• zastosowania przez sąd środka karnego – degradacji lub obniżenia posiadanego stopnia.

Stopnie oficerskie występują również w innych formacjach takich jak policja, Straż Graniczna, Państwowa Straż Pożarna, Służba Więzienna, AW, ABW, BOR, SKW, SOP, SWW, Służba Celno-Skarbowa.

Przypisy

Bibliografia

• Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 496.