Oficerska Szkoła Łączności

Oficerska Szkoła Łączności
odznaka absolwencka OSŁ
Historia
Państwo	PRL
Sformowanie	1945, 1956
Rozformowanie	1950, 1967
Tradycje
Kontynuacja	Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Łączności
Organizacja
Dyslokacja	Sieradz, Zegrze
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska łączności

Oficerska Szkoła Łączności (OSŁ) – szkoła wojskowa Sił Zbrojnych PRL

Formowanie

Sieradz – w tych koszarach stacjonowała Oficerska Szkoła Łączności Przewodowej

Szkoła została utworzona rozkazem Naczelnego Dowódcy WP z 19 października 1944 w Zamościu. Do jej formowania wykorzystano 67 Samodzielny Zapasowy Batalion Łączności Armii Czerwonej, Szkołę Radiową Sztabu Partyzanckiego i Oddział Łączności Centralnej Szkoły Podchorążych. Szkoła etatowo miała: 236 oficerów, 90 podoficerów, 132 szeregowych oraz 800 słuchaczy-podchorążych. Do października 1945 szkoła wykształciła 836 absolwentów. W październiku 1945 OSŁ została przeniesiona do Sieradza. W ramach szkoły utworzono Kurs Doskonalenia Oficerów Łączności dla 60 słuchaczy. W czerwcu 1950 szkołę rozformowano. W jej miejsce powstały Oficerska Szkoła Łączności Przewodowej w Sieradzu i Oficerska Szkoła Łączności Radiowej w Zegrzu.

Oficerska Szkoła Łączności Przewodowej (OSŁP) została zorganizowana w oparciu o kadrę i bazę sprzętową rozwiązanej OSŁ. W związku z redukcją sił zbrojnych szkoła w 1955 została rozformowana. W ciągu pięciu lat szkołę ukończyło 1087 słuchaczy.

Oficerska Szkoła Łączności Radiowej (OSŁR) powołana została rozkazem MON nr 050/Org. z 6 czerwca 1950 w oparciu o szkolny pułk radio w Zegrzu. Zgodnie z etatem liczyła ona: 277 wojskowych i 93 kontraktowych pracowników stanu stałego oraz 360 podchorążych i 100 oficerów – słuchaczy stanu zmiennego. W ciągu 5 lat istnienia szkołę ukończyło 1248 podchorążych.

W styczniu 1956 r. Oficerska Szkoła Łączności Radiowej została przemianowana na Oficerską Szkołę Łączności. Etat szkoły przewidywał 340 wojskowych i 123 kontraktowych pracowników stałego stanu osobowego oraz 650 podchorążych. W 1967 r. szkołę przekształcono w Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Łączności.

Kierunki kształcenia

Słuchacze OSŁ kształceni byli w następujących specjalnościach:

• profil dowódców plutonów i dowódców radiolinii – technik radiokomunikacji o specjalności eksploatacja urządzeń radiokomunikacyjnych
• profil radiotechniczny – technik o specjalności radiomechanika
• profil telekomunikacji – technik o specjalności eksploatacja urządzeń teletechnicznych łączeniowych.

Struktura OSŁ (1956)

• komenda
• wydział ogólny
• wydział techniczny
• wydział polityczny
• sekcja finansowa
• jednostki dydaktyczne
  • cykl taktyki ogólnej
  • cykl taktyki łączności
  • cykl telefoniczno-telegraficzny
  • cykl radio i elektrotechniki
  • cykl służby ruchu radio
  • cykl polityczny
  • cykl ogólnokształcący
• poligon szkolny
• batalion podchorążych
• kurs doskonalenia oficerów łączności
• kompania poligonowa
• kompania techniczna

Komendanci

OSŁ

• ppłk Mikołaj Mackiewicz (1944–1946)
• płk Michał Ratuszniakow (1946–1949)
• płk Michał Janiszewski (1949–1950)
• płk Edward Gierasimczyk (1956–1967)

OSŁP

• ppłk Jan Klusik (1950–1951)
• płk Stefan Maksymin (1951–1954)
• ppłk Bronisław Krynicki (1954–1955)

OSŁR

• płk Wiktor Zarucki (1950–1951)
• płk Paweł Wołodin (1951–1952)
• płk Mikołaj Rossowski (1952–1953)
• płk Edward Gierasimczyk (1953–1956)

Bibliografia

• Krzysztof Winiarski: Oficerskie szkoły łączności w Zegrzu (1950–1969), Zeszyty Centrum Szkolenia Łączności i Informatyki 2005, nr 1.
• Ryszard Piotrowski. Oficerska Szkoła Łączności. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3, s. 73-89, 1981. Warszawa: Wydawnictwo "Czasopisma Wojskowe". ISSN 0043-7182. 
• Oficjalna strona internetowa 15 SBWD (Historia)