Oficerska Szkoła Broni Pancernej
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | 1945 |
Rozformowanie | 1951 |
Tradycje | |
Rodowód | Oficerska Szkoła Czołgów |
Kontynuacja | Oficerska Szkoła Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych |
Dowódcy | |
Pierwszy | płk Jan Lewandowski |
Ostatni | płk Jan Płużnik |
Organizacja | |
Dyslokacja | Chełm, Modlin, Poznań |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | wojska pancerne |
Oficerska Szkoła Broni Pancernej (OSBPanc) – szkoła Wojska Polskiego kształcąca kandydatów na oficerów wojsk pancernych.
Formowanie i zmiany organizacyjne
Szkoła została utworzona rozkazem Naczelnego Dowódcy WP nr 56 z 19 października 1944 w Chełmie jako Oficerska Szkoła Czołgów o etacie 017/354 o ogólnym stanie 1665 podchorążych[1]. Szkole przekazano 11 Brygadę Czołgów Armii Czerwonej, której oficerowie stanowili kadrę specjalistyczną, a sprzęt pancerny wykorzystywano do szkolenia[1]. Działalność szkoleniową rozpoczęto 20 listopada 1944. W szkole było wówczas 350 podchorążych przygotowywanych na stanowiska: dowódców czołgów i plutonów czołgów ciężkich, dowódców czołgów i plutonów czołgów średnich, mechaników – kierowców czołgów ciężkich, dowódców dział samobieżnych, dowódców plutonów samochodów pancernych i transporterów opancerzonych, zastępców dowódców kompanii czołgów ds. technicznych. Ich szkolenie trwało 6 miesięcy. W 1945 w szkole sformowano też kompanię dokształcającą. W styczniu 1945 w szkole było 356 oficerów i 284 podoficerów kadry stałej oraz 1619 podchorążych. Do chwili zakończenia wojny wyszkolono łącznie 1036 oficerów wojsk pancernych.
Szkoła funkcjonowała w Chełmie do kwietnia 1945 r., a następnie została przeniesiona do Modlina. W tym czasie zmieniono jej nazwę na Oficerską Szkołę Broni Pancernej[2] oraz zmniejszono jej stan etatowy do 478 oficerów i podoficerów stanu stałego i 560 podchorążych. Czas szkolenia podchorążych wydłużono do roku[3], a następnie do dwóch lat. W czerwcu 1947 szkołę przeniesiono do Poznania, gdzie po połączeniu z Oficerską Szkołą Samochodową, którą rozformowano, powstała Oficerska Szkoła Broni Pancernej i Wojsk Samochodowych[4]. Szkołę rozlokowano w koszarach artyleryjskich przy ul. Golęcińskiej, które przed wojną zajmowały: 7 Pułk Artylerii Ciężkiej, 7 Dywizjon Artylerii Konnej i 7 Dywizjon Artylerii Przeciwlotniczej.
W szkole przygotowywano oficerską kadrę dowódczą dla potrzeb dynamicznie rozbudowywanych wojsk pancernych i zmotoryzowanych. W 1948 roku szkoła ponownie przyjęła nazwę Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej, co związane było z przejęciem szkolenia kadry dla służby samochodowej przez Oficerską Szkołę Samochodową w Pile[5].
W 1951 szkołę przekształcono w Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych[6].
Kadra szkoły
- Komendanci
- płk Jan Lewandowski (1944-1945)
- płk Gwidon Czerwiński (1945)
- gen. bryg. Jan Mierzycan (1945-1946)
- płk Dymitr Korol (1946)
- płk Józef Żymierski (1946-1949)
- płk Jan Płużnik (1949-1951)
Przypisy
- ↑ a b Łukasik 1979 ↓, s. 19.
- ↑ Łukasik 1979 ↓, s. 36.
- ↑ Łukasik 1979 ↓, s. 40.
- ↑ Łukasik 1979 ↓, s. 50.
- ↑ Łukasik 1979 ↓, s. 60.
- ↑ Łukasik 1979 ↓, s. 66.
Bibliografia
- Zdzisław Głuszczyk, Janusz Karwat, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego, Tradycje i współczesność, Zakład Poligraficzny Księgarni Św. Wojciecha, Poznań 1994.
- Komornicki Stanisław, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego. Formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych, wyd. WIH, Warszawa 1987.
- Edmund Łukasik: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego. zarys historii 1944-1979. Wydział Wydawniczy WSOWPanc, 1979.
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Kerim44, Licencja: CC BY-SA 4.0
Absolwentka "Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych" we Wrocławiu.