Oficerska Szkoła Wojsk Kolejowych
| ||
| Historia | ||
| Państwo |  II Rzeczpospolita | |
|---|---|---|
| Sformowanie | 15 maja 1919 | |
| Rozformowanie | maj 1921 | |
| Organizacja | ||
| Dyslokacja | Garnizon Kraków | |
| Rodzaj sił zbrojnych | Wojska lądowe | |
| Rodzaj wojsk | saperzy kolejowi | |
Szkoła Oficerska Wojsk Kolejowych (SOWKol.) – szkoła Wojska Polskiego II RP kształcąca kandydatów na oficerów Wojsk Kolejowych.
Historia Szkoły
Szkoła Oficerska Wojsk Kolejowych i podległa jej Szkoła Podchorążych Wojsk Kolejowych została utworzona w Krakowie 15 maja 1919 r. na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych z 7 maja 1919 roku. Zadaniem szkoły było przygotowanie oficerów w trybie cztero- i sześciomiesięcznych kursów oficerskich[1]. Przez prawie cały rok trwały przeobrażenia organizacyjno-dydaktyczne, które 16 grudnia 1919 roku ostatecznie uregulowały system szkolenia. Według przyjętego modelu, Szkoła kształciła oficerów zawodowych służby stałej wojsk kolejowych w trybie dwuletnim, zaś podlegająca jej szkoła podchorążych - oficerów rezerwy w cyklu sześciomiesięcznym. Rekrutację do Szkoły przeprowadzano wśród kandydatów wojskowych i cywilnych posiadających średnie lub wyższe wykształcenie techniczne. Pierwszeństwo przyjęcia przysługiwało inżynierom - studentom Politechniki lub osobom mającym ukończoną inną wyższą szkołę o profilu techniczno-handlowym. Studia w tej wojskowej placówce dydaktycznej trwały dwa lata i składały się z czterech semestrów. Pierwszy semestr – przygotowawczy tworzył z dwoma następnymi pewną całość, obejmującą kształcenie z zakresu kolejnictwa i wiedzy ogólnotechnicznej. W czwartym zaś, studenci wybierali specjalizację w jednym z trzech kierunków: budowa i konserwacja kolei, służba maszynowa oraz ruchu i telegrafii. Po ukończeniu szkoły jej absolwent mianowany był na pierwszy stopień oficerski, a po odbyciu jednorocznej praktyki w jednostkach kolejowych według wybranej specjalności otrzymywał tytuł inżyniera wojskowego. Warunkiem przyjęcia do szkoły podchorążych miało być posiadanie przez aspiranta matury bądź rozpoczęte studia na Politechnice lub innej uczelni techniczno-handlowej. Kurs ten trwał sześć miesięcy i obejmował podstawowe szkolenie wojskowo - techniczne w dwóch pierwszych miesiącach, kształcenie techniczne w czterech dalszych, łącznie z dwumiesięczną praktyką „kolejową” według specjalności takich samych jak w Szkole Oficerskiej. Proces szkolenia kończył egzamin, po złożeniu którego podchorążych kierowano do pełnienia czteromiesięcznej służby wojskowej. Pomyślne jej zakończenie uprawniało do otrzymania szlifów podporucznika rezerwy.
SOWKol. rozpoczęła kształcenie kadr 1 listopada 1919 roku. W wyniku działań militarnych, 1 kwietnia 1920 zostało ono przerwane, a słuchacze uzupełnili braki kadrowe formacji kolejowych walczących na froncie. Po zakończeniu działań wojennych szkolenie kontynuowano w Krakowie, a następnie na specjalnych kursach zorganizowanych w maju 1921 roku w Obozie Wyszkolenia Wojsk Kolejowych w Jabłonnie[2][3]. Po zakończonej wojnie polsko-bolszewickiej nie doszło do reaktywowania działalności SOWKol. W czasie funkcjonowania Szkoły odbyły się w niej następujące kursy: pierwszy - (uzupełniający i pełny) trwający od 1 marca do 1 września 1919 r. - kończyło go około 80 studentów; drugi w ramach szkoły podchorążych, przebiegający od 1 listopada 1919 r. do 1 kwietnia 1920 r. - proces szkolenia zakończyło 70 podchorążych oraz pierwszy semestr cyklu dwuletniego, realizowany od 1 listopada 1919 r. do 1 kwietnia 1920 r. - kurs obejmujący około 40 podchorążych został przerwany. Łącznie Szkołę opuściło w latach 1919-1920 około 200 oficerów, którzy zasilili kadry oficerskie Wojsk Kolejowych[4].
Organizacja Szkoły
- komenda szkoły
- komendant
- adiutant
- dyrektor nauk z personelem dydaktyczno- naukowym i instruktorskim
- kompania podchorążych:
- dwa plutony
- po trzy drużyny
- dwa plutony
- kompania szkoły podchorążych rezerwy:
- trzy plutony
- po trzy drużyny
- trzy plutony
- kompania sztabowa - zabezpieczająca proces kształcenia
Stan etatowy Szkoły liczył 26 oficerów, 20 podoficerów, 135 słuchaczy, 29 żołnierzy i 1 urzędnika wojskowego oraz 13 koni wierzchowych i 12 koni taborowych, a także 6 dwukółek[5].
Przypisy
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 53 z 15 maja 1919 roku, poz. 1659.
- ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 17 z 3 maja 1921, poz. 343.
- ↑ Kształcenie kadr oficerskich wojsk inżynieryjnych w latach 1924 – 1994 s. 33 - 34
- ↑ Zdzisław J. Cutter, Saperzy II Rzeczypospolitej, s. 62
- ↑ Zdzisław J. Cutter, Kształcenie kadr ..., s. 34.
Bibliografia
- Zdzisław Józef Cutter, Kształcenie kadr oficerskich wojsk inżynieryjnych w latach 1924-1994, AJD, Częstochowa 2013, ISBN 978-83-7455-343-8.
- Zdzisław Józef Cutter, Saperzy II Rzeczypospolitej, Pat, Warszawa 2005, ISBN 83-921881-3-6.
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).