Oficerska Szkoła Wojsk Ochrony Pogranicza
Odznaka absolwencka OSWOP | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | 1949 |
Rozformowanie | 1968 |
Dowódcy | |
Pierwszy | płk Wilhelm Weber |
Ostatni | płk Zbigniew Furgała |
Organizacja | |
Dyslokacja | Kętrzyn ul. Sikorskiego 102 |
Rodzaj wojsk | |
Podległość | Główny Inspektor |
Oficerska Szkoła Wojsk Ochrony Pogranicza (OSWOP) – szkoła kształcąca kandydatów na oficerów Wojsk Ochrony Pogranicza.
Historia szkoły
Szkołę utworzono w sierpniu 1949 roku w miejsce rozformowanego Centrum Wyszkolenia Ochrony Pogranicza[1]. Szkoła podlegała Głównemu Inspektoratowi Ochrony Pogranicza w Warszawie. We wrześniu siedzibę szkoły przeniesiono z Ostródy do Kętrzyna.
Pierwsza promocja odbyła się 22 grudnia 1949 roku. Promocji dokonał wiceminister bezpieczeństwa publicznego, gen. bryg. Konrad Świetlik[2].
W 1950 roku do etatu szkoły wprowadzono ambulans sanitarny i etat oficerów zwiadu w CW MBP. Zwiększono także liczbę etatów w innych komórkach organizacyjnych. Określono liczbę batalionów szkolnych podchorążych na dwa. W rezultacie etat szkoły wzrósł do 339 etatów stałych i 642 etatów zmiennych[a].
W 1951 roku, w Wydziale Wyszkolenia, zamiast dotychczasowych trzech cykli szkoleniowych utworzono sześć: wyszkolenia granicznego, wyszkolenia politycznego, ogólnowojskowy, ogniowy, wyszkolenia zwiadowczego i ogólnokształcący. Wprowadzono do etatu szkoły ambulans weterynaryjny, sekcję uzbrojenia i sekcję finansową. Liczbę batalionów szkolnych zwiększono do czterech. Stan etatowy szkoły wzrósł do 367 etatów stałych i 832 etatów zmiennych[b]
Początkowo podchorążych kształcono w trybie dwuletnim, a do 1953 roku przedłużono okres nauki do trzech lat.
W 1954 roku zmniejszono liczbę batalionów szkolnych podchorążych z czterech do trzech i wprowadzono pluton szkolny obrony przeciwchemicznej. Stan etatowy szkoły wynosił 369 etatów stałych[c]. W 1961 roku dowództwo posiadało kryptonim Tęcza.
W 1956 roku, zamiast trzech batalionów, wprowadzono trzy kompanie szkolne podchorążych. Zlikwidowano Cykl Wyszkolenia Zwiadowczego[d]. Odtworzono go w 1959 roku[e].
W 1962 roku szkoła otrzymała sztandar nadany przez Radę Państwa. Uroczystość wręczenia odbyła się 27 września 1962 roku. Sztandar wręczył dowódca WOP, gen. bryg. Eugeniusz Dostojewski, a przyjął komendant szkoły, płk Zbigniew Furgała[2].
W 1967 roku podjęto decyzję o przekształceniu szkół oficerskich Wojska Polskiego na wyższe szkoły oficerskie o czteroletnim profilu nauczania. Kształcenie kadr oficerskich dla WOP powierzono Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych[3]. W związku z tym, w 1968 roku Oficerską Szkołę WOP rozformowano. W 1969 roku miała miejsce w Kętrzynie ostatnia, 18 promocja podchorążych OS WOP. Szkoła wykształciła około 3000 oficerów Wojsk Ochrony Pogranicza[2].
W 1970 roku w Kętrzynie utworzono Ośrodek Szkolenia Wojsk Wewnętrznych, a w 1972 roku utworzono Ośrodek Szkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza. W 1980 roku Ośrodek Szkolenia WOP został przeformowany na Centrum Szkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza.
Struktura szkoły (1951)
- komenda szkoły
- wydział polityczny
- wydział wyszkolenia
- cykl wyszkolenia granicznego
- cykl wyszkolenia zwiadowczego
- cykl wyszkolenia ogniowego
- cykl wyszkolenia ogólnowojskowego
- cykl wyszkolenia politycznego
- cykl wyszkolenia ogólnokształcącego
- pododdziały szkolne i kursy
- kwatermistrzostwo
Komendanci szkoły
- płk Wilhlem Weber[1]
- ppłk Mikołaj Aliezarczyk (1949-1951)
- płk Aleksy Romanow (1951-1955)[2]
- ppłk Michał Kobylański (1955-1959)
- płk Sylwester Kościak (1959-1960)
- płk Franciszek Sawicki (1960-1961)
- płk Zbigniew Furgała (1961-1966)
- płk Jerzy Okrzeja (1966-1967)
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Zenon Jackiewicz: Wojska Ochrony Pogranicza : (1945-1991): krótki informator historyczny. Kętrzyn: Centrum Szkolenia Straży Granicznej, 1998. ISBN 83-909304-3-9.
- Jerzy Prochwicz: Wojska Ochrony Pogranicza 1945-1965. Piotrków Trybunalski: Naukowe Wydawnictwo Piotrkowskie, 2011. ISBN 978-83-7726-027-2.
- Tadeusz Niedziela [red.]: Wojska Ochrony Pogranicza w pięćdziesiątą rocznice objęcia służby w ochronie granicy Polski 1945-1995. Jednodniówka Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych Środowiska WOP. 1995.
- Grzegorz Zaremba, Przyczyny reorganizacji WOP w latach 1946 – 1948, Biuletyn SG
Media użyte na tej stronie
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Autor: Kerim44, Licencja: CC BY-SA 4.0
Absolwentka "Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych" we Wrocławiu.