Ogniwo Daniella
Ogniwo Daniella – ogniwo galwaniczne stworzone przez brytyjskiego chemika Johna Daniella w 1836 roku.
Anodę (elektrodę ujemną) stanowi elektroda cynkowa zanurzona w wodnym roztworze siarczanu cynku ZnSO4. Na półogniwie tym zachodzi proces utleniania cynku Zn do jonu Zn2+ (dochodzi do roztwarzania elektrody ujemnej) zgodnie z reakcją: Zn0(s) → Zn2+(aq) + 2e-
Katodę (elektrodę dodatnią) stanowi natomiast elektroda miedziana zanurzona w wodnym roztworze siarczanu miedzi CuSO4. Na półogniwie tym zachodzi proces redukcji Cu2+ jonów miedziowych do atomów miedzi Cu (miedź osadza się na elektrodzie dodatniej) zgodnie z reakcją: Cu2+(aq) + 2e- → Cu0(s)
Siła elektromotoryczna ogniwa wynosi około 1,1 V.
Schemat:
- (−) Zn | Zn2+ || Cu2+ | Cu (+)
W ogniwie tym oba półogniwa nie stykają się ze sobą bezpośrednio lecz są połączone kluczem elektrolitycznym, najczęściej wykonanym z roztworu chlorku potasu (KCl) w agar-agarze. Klucz elektrolityczny uniemożliwia mieszanie się roztworów elektrolitów oraz zapobiega gromadzeniu się nadmiaru ładunku ujemnego bądź dodatniego w zależności czy rozpatrujemy anodę czy katodę.
Skonstruował je w 1836 roku John Frederic Daniell[1].
Przypisy
- ↑ Podręczny słownik chemiczny, Romuald Hassa (red.), Janusz Mrzigod (red.), Janusz Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 98, ISBN 83-7183-240-0.
| ||||||||||||
Media użyte na tej stronie
Autor: Rehua, Licencja: CC BY 3.0
A common example of a galvanic cell, labeled
