Ogród Japoński we Wrocławiu

Ogród Japoński we Wrocławiu

Wysepka z drzewkami bonsai i drewniany most (w tle)
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Wrocław
Dzielnica	Szczytniki (Śródmieście)
Adres	ul. Adama Mickiewicza 1
Data założenia	1913
Położenie na mapie Wrocławia Ogród Japoński we Wrocławiu
Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Ogród Japoński we Wrocławiu
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Ogród Japoński we Wrocławiu
51°06′36,35″N 17°04′45,86″E/51,110097 17,079406
Strona internetowa

Kaskada wodna

Brama główna Sukiya-mon

Pawilon herbaciany azumaya oraz azjatyckie gatunki roślinności

Ogród Japoński we Wrocławiu znajduje się w Parku Szczytnickim w Śródmieściu Wrocławia.

Historia

Ogród japoński został założony w latach 1909–1913 wokół dawnego stawu Ludwiga Theodora Moritza-Eichborna w obrębie obecnego Parku Szczytnickiego, jako jedyny egzotyczny ogród prezentowany na Wystawie Ogrodniczej w 1913 r. Wystawa ta stanowiła część Wystawy Stulecia^[1][2].

Ogród powstał z inicjatywy hrabiego Fritza von Hochberga z Iłowej, dyplomaty i orientalisty, przy udziale japońskiego ogrodnika Araia Mankichiego^[3]. Prace wykonawcze nadzorował wieloletni zarządca ogrodów rodziny Hochbergów Joseph Anlauf, który realizował także chińskie i japońskie ogrody w Iłowej i w palmiarni w Lubiechowie^[2][4].

Po zakończeniu wystawy ogród pozostawiono w nowym kształcie, zabrano jednak wypożyczone oryginalne elementy kamienne^[2], w dużej mierze decydujące o japońskim charakterze ogrodu.

W 1995 r. opracowano projekt renowacji ogrodu pod kierunkiem prof. Ikui Nishikawy z Tokio. Następnie w latach 1996–1997, przy współpracy ambasady Japonii oraz ogrodników z Wrocławia i Nagoi, przeprowadzono prace przywracające ogrodowi japoński charakter. Pracami kierował Yoshiki Takamura. Dwa miesiące po uroczystym otwarciu, w lipcu 1997 podczas powodzi stulecia, ogród znajdował się przez trzy tygodnie pod wodą. Zniszczenia były tak duże, że konieczna stała się kolejna renowacja. Ponowne otwarcie nastąpiło w październiku 1999 r.^[2]

Ogród stanowi unikatowy w Europie, żywy fragment japońskiej kultury (na bilecie widnieje zapis: [..] Obecny kształt ogrodu zawdzięczamy pracy polskich i japońskich specjalistów, którymi na etapie projektowym kierował prof. Ikuya Nishikawa. Japońscy specjaliści budowy ogrodów, wraz z firmami polskimi, stworzyli w ciągu dwóch lat piękny zakątek o typowo japońskim charakterze [..]).

Kompozycja

Ogród ten to połączenie kilku typów ogrodów japońskich: publicznego, wodnego, związanego z ceremonią picia herbaty i kamienistej plaży^[2].

Kompozycję ogrodu wyznacza przejście od bramy głównej Sukiya-mon przez most prosty na stawie Yumedono Bashi, rozwidlające się dalej na dwie ścieżki. Jedna ścieżka prowadzi brzegiem stawu od łagodnej żeńskiej kaskady Onna-daki do gwałtownej kaskady męskiej Otoko-daki, a druga przez łukowy most Taiko Bashi do pawilonu herbacianego Azumaya. Zgromadzone w ogrodzie kamienne dekoracje powstały w XVIII i XIX wieku i pochodzą ze zlikwidowanych dawnych ogrodów japońskich^[2].

Rośliny

W ogrodzie zgromadzono prawie 270 taksonów roślin drzewiastych. Najwyższe piętro tworzą m.in. grupy dębów szypułkowych (Quercus robur) i kasztanowce zwyczajne (Aesculus hippocastanum), oraz pojedyncze okazy rodzime i obce, np. jesion wyniosły (Fraxinus excelsior), perełkowiec japoński (Styphnolobium japonicum), platan klonolistny (Platanus × hispanica), miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba), metasekwoja chińska (Metasequoia glyptostroboides) i modrzewnik chiński (Pseudolarix amabilis). W niższej warstwie rosną liczne cisy pospolite (Taxus baccata), niektóre ponad stuletnie. Różaneczniki (Rhododendron) rosną w blisko 250 grupach i reprezentują około 50 gatunków i odmian. Część okazów pochodzi z nasadzeń wykonanych w latach 1909–1913.

Do 2009 roku zgromadzono w ogrodzie 78 gatunków roślin azjatyckich, w tym 38 pochodzących z Japonii, np. styrak japoński (Styrax japonicus) i pieris japoński (Pieris japonica). Drzewa i krzewy poddawane są zabiegom formującym. Część z nich, w tym cis, bukszpan (Buxus), berberys (Berberis) i tawuła (Spiraea), kształtowane są w niskie „falujące żywopłoty”. Na najniższą warstwę roślinności składa się 46 gatunków bylin, np. długosz królewski (Osmunda regalis), pióropusznik strusi (Matteuccia struthiopteris), funkia biała (Hosta plantaginea), kosaciec japoński (Iris ensata var. ensata), tatarak zwyczajny (Acorus calamus) i konwalia majowa (Convallaria majalis). W stawie rośnie grążel żółty (Nuphar lutea) i grzybienie białe (Nymphaea alba)^[2].

Zobacz też

• Ogród japoński w Łódzkim Ogrodzie Botanicznym

Przypisy

Bibliografia

• Lesław Chudzyński, Mirosław Łanowiecki, Andrzej Wojtoń: Ogród Japoński we Wrocławiu. Wrocław: Oficyna Wydawnicza ATUT, 2016. ISBN 978-83-7977-045-8.

Linki zewnętrzne

• Ogród Japoński na stronie www.wroclaw.pl
• Ogród Japoński – panorama sferyczna. tube360.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-04)].