Oguchi Onyewu

Oguchi Onyewu

Pełne imię i nazwisko	Oguchialu Chilioke Onyewu
Data i miejsce urodzenia	13 maja 1982 Waszyngton
Wzrost	195 cm[1]
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 2000–2001 Uniwersytet w Clemson 0 (0) 2002–2004 FC Metz 3 (0) 2003–2004 → Louviéroise (wyp.) 24 (1) 2004–2009 Standard Liège 179 (16) 2007–2009 → Newcastle United (wyp.) 11 (0) 2009–2011 A.C. Milan 0 (0) 2011–2011 → FC Twente (wyp.) 8 (0) 2011–2013 Sporting CP 31 (5) 2012–2013 → Málaga CF (wyp.) 9 (2) 2013–2014 Queens Park Rangers 1 (0) 2014–2014 Sheffield Wednesday 19 (1) 2014–2015 Charlton Athletic 3 (0) 2017–2018 Philadelphia Union 22 (1) W sumie: 310 (26)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 2004–2014  Stany Zjednoczone 69 (6)
↑ Aktualne na: 1 maja 2018. ↑ Aktualne na: 1 maja 2018.
Dorobek medalowy
Puchar Konfederacji srebro Południowa Afryka 2009

Oguchialu Chilioke „Oguchi” Onyewu (ur. 13 maja 1982 w Waszyngtonie) – piłkarz amerykański, grający na pozycji środkowego obrońcy. Posiada również obywatelstwo belgijskie.

Kariera klubowa

Rodzice Onyewu pochodzą z Nigerii. W latach 70. przenieśli się do Waszyngtonu, by studiować na tamtejszym Howard University i właśnie w Waszyngtonie przyszedł na świat Oguchi. Późniejsze lata spędził w Silver Spring, a następnie w Olney, gdzie uczęszczał do Sherwood High School, grając tamże przez 2 lata w piłkę nożną. Następnie trafił do Bradenton na Florydzie, by wrócić do Sherwood. Następnie Onyewu przez 2 lata grał w piłkę na Uniwersytecie w Clemson i w 2002 zdecydował się opuścić Stany Zjednoczone.

Onyewu wyjechał do Europy i podpisał kontrakt z klubem francuskiej Ligue 1, FC Metz. W drużynie z Lotaryngii rozegrał tylko 3 ligowe mecze i nie zdołał wywalczyć miejsca w składzie. Na sezon 2003/2004 Onyewu został wypożyczony do belgijskiego RAA Louviéroise. Tam zaprezentował równą, wysoką formę i rozegrał 24 mecze i zdobył 1 gola w Eerste Klasse. Dobra postawa w lidze spowodowała, że Onyewu trafił do silniejszego Standardu Liège, które w styczniu 2005 wykupiło z Metz. W pierwszym sezonie gry w Standardzie rozegrał 30 meczów i zdobył 3 gole (3. miejsce), a w sezonie 2005/2006 – 29 meczów i 2 gole (wicemistrzostwo Belgii) i stał się jednym z najlepszych obrońców ligi, a w 2006 otrzymał nagrodę dla Najlepszego Piłkarza USA. Sezon 2006/2007 Onyewu także rozpoczął w barwach Standardu.

Podczas gry w zespole z Liège, Onyewu interesowały się czołowe kluby Europy: Fulham F.C., Real Madryt, Inter Mediolan, FC Porto, Middlesbrough F.C., Olympique Lyon, Manchester United, PSV Eindhoven, Olympique Marsylia, Newcastle United i Chelsea F.C. 25 stycznia 2007 angielska prasa podała, że Onyewu ma przejść do Newcastle, a 30 stycznia klub potwierdził tę informację wypożyczając zawodnika do końca sezonu z opcją transferu definitywnego. W Premiership Onyewu zadebiutował 3 lutego podczas przegranego 1:2 wyjazdowego meczu z Fulham. Pokazał się z dobrej strony i wywalczył miejsce na środku obrony "Srok" obok Titusa Bramble'a, a po sezonie powrócił z wypożyczenia do Standardu. Ze Standardem w 2008 i 2009 oku zdobył mistrzostwo Belgii.

7 lipca 2009 roku Onyewu przeszedł do A.C. Milan, z którym podpisał czteroletni kontrakt. Do włoskiej drużyny trafił za darmo, bowiem kilka dni wcześniej wygasł jego kontrakt ze Standardem.

Z powodu braku miejsca w podstawowej jedenastce 11 stycznia 2011 Oguchi został wypożyczony do FC Twente.

Z dniem 29.06.2011 Onyewu na zasadzie wolnego transferu związał się z Sporting CP podpisując trzyletni kontrakt. W 2012 roku został wypożyczony do Málagi CF.

Onyewu pozostawał bez klubu od końca sezonu 2012/13, kiedy to rozwiązał kontrakt z portugalskim Sportingiem. Przez ostatnie tygodnie 68-krotny reprezentant Stanów Zjednoczonych trenował razem z Queens Park Rangers, którego oficjalnie został zawodnikiem 23 października 2013 roku. Podpisał ze spadkowiczem Premier League krótkoterminowy kontakt. W styczniu 2014 roku Queens Park Rangers zdecydowało się nie przedłużać krótkoterminowego kontraktu. Powodem tej decyzji był fakt, iż Amerykanin nie dał rady przebić się do pierwszego składu (nie rozegrał ani jednej minuty dla QPR).

Na bezrobociu pozostał zaledwie przez tydzień, ponieważ 12 stycznia 2013 roku został zawodnikiem występującego w Championship Sheffield Wednesday, z którym podpisał kontrakt do końca obecnego sezonu.

Sezon	Klub	Kraj	Rozgrywki	Mecze	Bramki
2002/03	FC Metz	Francja	Ligue 1	3	0
2003/04	R.A.A. Louviéroise	Belgia	Eerste Klasse	24	1
2004/05	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	30	3
2005/06	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	29	2
2006/07	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	15	1
2006/07	Newcastle United	Anglia	Premiership	11	0
2007/08	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	33	2
2008/09	Standard Liège	Belgia	Eerste Klasse	32	3
2009/10	A.C. Milan	Włochy	Serie A	0	0
2010/11	A.C. Milan	Włochy	Serie A	0	0
2010/11	FC Twente	Holandia	Eredivisie	8	0
2011/12	Sporting CP	Portugalia	Primeira Liga	17	4
2012/13	Málaga CF	Hiszpania	Primera División	2	0

Kariera reprezentacyjna

W 2001 roku Onyewu brał udział w Młodzieżowych Mistrzostwach Świata U-21. Był zawodnikiem pierwszej jedenastki i z USA dotarł do 1/8 finału, gdzie jego rodacy przegrali 0:2 z Egiptem.

W pierwszej reprezentacji USA Onyewu zadebiutował 13 października 2004 w wygranym 6:0 meczu z Panamą. Rok później znalazł się w kadrze USA na Złoty Puchar CONCACAF 2005. Na nim też zdobył swojego pierwszego gola w kadrze, a miało to miejsce w półfinale z Hondurasem, a Oguchi zdobył gola w doliczonym czasie gry i reprezentacja USA awansowała do finału, w którym po rzutach karnych pokonała Panamę.

Oguchi wystąpił w eliminacjach do Mistrzostw Świata w Niemczech, a wiosną został powołany do 23-osobowej kadry na ten turniej. Na mundialu w Niemczech był jednym z najlepszych graczy swojej drużyny. Zagrał we wszystkich 4 meczach przez pełne 90 minut: zremisowanym z Anglią przegranym 0:3 z Czechami, zremisowanym 1:1 z Włochami oraz przegranym 1:2 z Ghaną.

Przypisy

Bibliografia

• Statystyki w bazie ESPN FC (ang.)
• Oguchi Onyewu w bazie National Football Teams (ang.)
• Oguchi Onyewu, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [online] [dostęp 2020-11-26] .