Oi2
| ||
 | ||
| Producent |  SchichauHenschel Hanomag | |
| Lata budowy | 1928–1940 | |
| Układ osi | 1'C h2 | |
| Wymiary | ||
| Masa pustego parowozu | 73,8 t | |
| Masa służbowa | 100,8 t | |
| Długość | 10 120 mm | |
| Długość z tendrem | 16 995 mm | |
| Wysokość | 4165 mm | |
| Rozstaw osi skrajnych | 13 270 mm | |
| Średnica kół napędnych | 1500 mm | |
| Średnica kół tocznych | 850 mm | |
| Napęd | ||
| Trakcja | parowa | |
| Typ tendra | 16C1 | |
| Ciśnienie w kotle | 14 at | |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła | 105,4 m² | |
| Powierzchnia przegrzewacza | 37,2 m² | |
| Powierzchnia rusztu | 2,04 m² | |
| Średnica cylindra | 500 mm | |
| Skok tłoka | 660 mm | |
| Parametry eksploatacyjne | ||
| Prędkość konstrukcyjna | 90 km/h | |
Portal  Transport szynowy | ||
Oi2 - niemiecki parowóz pasażerski produkowany w latach 1928–1940 dla kolei niemieckich.
Historia
Parowozy osobowe Baureihe 24 zostały zaprojektowane do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach lokalnych[2]. Pierwsza lokomotywa została przekazana w lutym 1928 roku[3]. Wyprodukowano 95 parowozów na zamówienie kolei niemieckich[1]. Kursowały z lokalnymi pociągami pasażerskimi na lokalnych liniach podgórskich w Bawarii oraz Wirtembergii[4]. Znaczna część lokomotyw tej serii została skoncentrowana w czasie II Wojny Światowej na Pomorzu i w Prusach Wschodnich. To właśnie z tych terenów pochodziły parowozy oznaczone na PKP serią Oi2[5]. Po drugiej wojnie światowej 34 lokomotywy parowe były eksploatowane przez Polskie Koleje Państwowe do prowadzenia pociągów pasażerskich oraz towarowych[6]. Ostatni parowóz został skreślony z inwentarza parowozowni Zajączkowo Tczewskie w październiku 1976 roku oraz zachowany jako pomnik techniki[7]. Na kolejach zachodnioniemieckich w parowozach zamontowano wiatrownice Wittego[8]. W krajach niemieckich parowozy kursowały na liniach kolejowych do 1972 roku[4]. Kilka niemieckich parowozów zachowano jako eksponaty zabytkowe[1]. W 1932 roku wyprodukowano dwa parowozy z kotłami wysokociśnieniowymi (24 069 i 24 070)[5][3]. Do parowozu produkowano kocioł parowy z przegrzewaczem. Zastosowano zawór bezpieczeństwa systemu Ackermanna oraz podgrzewacz powierzchniowy Knorra umieszczony przed kominem. Parowóz posiadał wiatrownice Wagnera i system ogrzewania do pociągów pasażerskich. Do hamowania lokomotywy został zainstalowany hamulec ciśnieniowy Knorra. Dodatkowo za kominem parowozu zamontowany został dzwon parowy[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Roman Witkowski. Parowóz serii Oi2. „Świat Kolei”. 02/2000, s. 12-15. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962 (pol.).
- ↑ Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 68. ISBN 83-901902-8-1.
- ↑ a b Herrn Neumann. Personenzuglokomotiven der Baureihe 24. „Eisenbahn-Journal”. 05/1989, s. 41-49. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.
- ↑ a b Konrad Koschinski. Die Baureihe 24. „Eisenbahn-Journal”. 05/2016, s. 12-25. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.
- ↑ a b Hansjurgen Wenzel, Die Baureihe 24, 2004, ISBN 3-88255-124-0.
- ↑ Arkadiusz Lubka. Parowóz osobowy serii Oi2. „Świat Kolei”. 05/2011, s. 58-59. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962 (pol.).
- ↑ Paweł Terczyński. Parowóz Oi2-29. „Świat Kolei”. 01/2000, s. 21. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962 (pol.).
- ↑ Martin Knaden. Einheitslok der BR 24. „Modelleisenbahn”. 02/2003, s. 20-21. Nürnberg: MIBA-Verlag. ISSN 1430-886X.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Media użyte na tej stronie
Autor: Manfred Kopka, Licencja: CC BY-SA 4.0
Dampflokomotive 24 009, ausgestellt auf der Fahrzeugschau 150 Jahre deutsche Eisenbahn in Bochum-Dahlhausen.
.svg)
Flaga Niemiec o proporcjach 3:2