Okręty podwodne projektu 611

Okręty podwodne projektu 611

Rodzaj okrętu	SSB
Kraj budowy	Związek Radziecki
Projekt	611
Zbudowane	26
Służba w latach	1952–
Uzbrojenie:
2 x R-11FM
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe	6 x 533 mm
Wyrzutnie rakietowe	dwie
Załoga	70 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	1870 ton
• w zanurzeniu	2380 ton
Długość	90 metrów
Szerokość	7,5 metra
Napęd:
3 silniki spalinowe 3 silniki elektryczne napędzające trzy śruby napędowe
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	18 węzłów 16 węzłów

Okręty podwodne projektu 611 - (w kodzie NATO Zulu) typ radzieckich dużych okrętów podwodnych o napędzie diesel-elektrycznym. Okręty zaczęły wchodzić do służby w latach 50. Okręt tego typu – B-67 był pierwszym na świecie okrętem podwodnym przenoszącym pociski balistyczne^[1]. Łącznie zbudowano 26 jednostek tego typu, w tym pięć okrętów w wersji do przenoszenia pocisków balistycznych R-11FM.

Historia

Wstępne prace koncepcyjne nad nowymi dużymi okrętami podwodnymi mającymi zastąpić okręty typu K, rozpoczęły się w roku 1943. W roku 1946 w pracach nad okrętami wykorzystano doświadczenia z działań wojennych i rozwiązania techniczne stosowane na niemieckich okrętach podwodnych. Prace nad projektem zakończyły się w styczniu 1949, kiedy to zatwierdzono go do produkcji seryjnej. W konstrukcji okrętu wykorzystano komponenty z okrętów projektu 613. Dotyczyło to m.in. elementów siłowni, układu balastowego i uzbrojenia artyleryjskiego.

Początkowo planowano budowę 40 jednostek projektu 611. Pięć okrętów wyposażono w pociski balistyczne, jedną wykorzystywano jako jednostkę eksperymentalną do testowania nowych typów uzbrojenia. 20 okrętów powstało w podstawowej wersji uzbrojonej w torpedy.

Budowę pierwszego okrętu projektu 611 który nosił oznaczenie „B-61” rozpoczęto w stoczni nr 196 w Leningradzie 10 stycznia 1951. Wodowanie nastąpiło 26 lipca 1951, wejście do służby 31 grudnia 1953. Ostatni okręt typu wszedł do służby w lipcu 1958.

Opis

Okręty zbudowano w układzie dwukadłubowym. W kadłubie sztywnym wręgi umieszczono na zewnątrz, co znacznie zwiększyło wolną przestrzeń do wykorzystania wewnątrz kadłuba. Kadłub sztywny podzielono na siedem przedziałów. Okręty wyposażone w pociski balistyczne, przenosiły w wyrzutni dwa pociski typu R-11FM.

Bibliografia

• Andrzej Kiński. Okręty podwodne ZSRR w latach 1945 – 1955. „NTW”. Grudzień 1997. nr 12. s. 48 – 55. 

Przypisy

Linki zewnętrzne

• www.globalsecurity.org (ang.)