Okręty podwodne projektu 667B
| ||
 | ||
| Kraj budowy | ZSRR / Rosja | |
| Projekt | Rubin | |
| Stocznia | Zakład 402 Siewierodwińsk Zakład 199 Komsomosk n. Amurem | |
| Zbudowane | 18 | |
| Typ poprzedzający | 667A (Yankee I) | |
| Typ następny | 667BD (Delta II) | |
| Służba w latach | od 1984 | |
| Uzbrojenie: | ||
| 12 pocisków SLBM R-29 12 torped kal. 533 mm 6 torped kal. 400 mm | ||
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe | 4 x 533 mm 2 x 400 mm | |
| Wyrzutnie rakietowe | 12 SLBM | |
| Załoga | 120 oficerów i marynarzy | |
| Wyporność: | ||
| • na powierzchni | 9000 t | |
| • w zanurzeniu | 11000 t | |
| Zanurzenie testowe | 390 m (operacyjne) 450 m max | |
| Długość | 139 m | |
| Szerokość | 12 m | |
| Napęd: | ||
| 2 reaktory, 52000 KM, dwie śruby | ||
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu | 12 węzłów 25 węzłów | |
Okręty podwodne projektu 667B (NATO: Delta I) typ radzieckich okrętów podwodnych o napędzie atomowym, przenoszących dwanaście pocisków balistycznych R-29 (NATO: SS-N-8 Mod 1) klasy SLBM.
Począwszy od 1971 roku w szybkim tempie postępowały prace nad budową okrętów projektu 667B (NATO: Delta I). W tym roku w Siewierodwińsku rozpoczęto budowę okrętu wiodącego tego projektu – K-279, który przyjęto do służby 27 grudnia 1972. Do 1977 r., zbudowano 10 okrętów w Siewierodwińsku i osiem w Komsomolsku nad Amurem. Okręty tego typu dysponowały wypornością ok. 9000 ton na powierzchni oraz kadłubem przedłużonym o 11 metrów w porównaniu z okrętami 667A. W większości pozostałych aspektów oba projekty były podobne.
Specyfikacja wstępna tego projektu została zatwierdzona w 1965 roku. Projekt został rozrysowany w Centralnym Biurze Projektowym nr 18. Kadłub sztywny tych okrętów składał się z dziesięciu sekcji[1], zaś cały okręt tego projektu posiadał większą wyporność i rozmiary niż okręty 667A. 667B posiadały 12 pionowych wyrzutni pocisków balistycznych SLBM R-29, których zasięg pozwalał tym okrętom przeprowadzać stałe patrole z wód przyległych do Związku Radzieckiego, a nawet odpalać pociski wprost z samej bazy.[1]
Podwodne odpalenie tych pocisków mogło być przeprowadzone z okrętów 667B za pomocą jednej salwy przy prędkości podwodnej do 5 węzłów. Okręty te były w znacznym stopniu zautomatyzowane, co redukowało czas procedur przedstartowych do 1/5 czasu niezbędnego na okrętach projektu 667A. W celu osiągnięcia wymaganego poziomu celności pocisków, okręty te dysponowały systemem nawigacyjnym Tobol-B, zawierającym także system nawigacji i łączności satelitarnej Cyklon-B.
Konstrukcja okrętów projektu 667B, stała się baza projektową nowszego typu okrętów projektu 667BD. skonstruowanego w celu powiększenia liczby przenoszonych przez okręt pocisków SLBM[1].
Bibliografia
- Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyshev, Eugene Miasnikov, Pavel Podvig: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press, 2004. ISBN 0-262-66181-0.