Okręty podwodne typu Delfin

Okręty podwodne typu Delfin

Kraj budowy	Francja
Stocznia	Schneider, Chalon-sur-Saône
Zbudowane	2
Użytkownicy	Wasilikon Naftikon  Marine nationale
Typ poprzedzający	„Nordenfelt I”
Typ następny	Katsonis
Służba w latach	1912-1920
Uzbrojenie:
5 wt 450 mm, 6 torped
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • zewnętrzne	1 x 450 mm 4 x 450 mm
Załoga	24 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	310 ton
• w zanurzeniu	460 ton
Długość	50 m
Szerokość	4,7 m
Zanurzenie	2,7 m
Napęd:
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 720 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 460 KM 2 śruby
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	13 węzłów 8,5 węzła

Okręty podwodne typu Delfin – greckie okręty podwodne z czasów wojen bałkańskich i okresu I wojny światowej. W latach 1910–1912 w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône zbudowano dwa okręty tego typu, które weszły do służby w Wasilikon Naftikon w latach 1912–1913. Podczas I wojny bałkańskiej „Delfin” wsławił się przeprowadzeniem ataku torpedowego na turecki krążownik „Mecidiye”. Obie jednostki w latach 1917–1918 służyły pod banderą Marine nationale, obsadzone przez francuskie załogi. Zwrócone Grecji po zakończeniu I wojny światowej, w 1920 roku zostały skreślone z listy floty i sprzedane na złom w roku następnym.

Projekt i budowa

Okręty podwodne typu Delfin zostały zamówione przez rząd Grecji w 1909 roku^[1]. Projekt okrętów był dziełem inż. Maxime’a Laubeufa^[1][2]. Obie jednostki zostały zbudowane w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône^[1][2]. Stępki okrętów położono w 1910 roku^[3], zostały zwodowane w latach 1911–1912^[1][4], a do służby w Wasilikon Naftikon przyjęto je w latach 1912–1913^[1][3].

Dane taktyczno–techniczne

Jednostki typu Delfin były średniej wielkości okrętami podwodnymi, o długości całkowitej 50 metrów, szerokości 4,7 metra i zanurzeniu 2,7 metra^[1][3]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 310 ton, a w zanurzeniu 460 ton^[1][2][a]. Okręty napędzane były na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Schneider-Carels o łącznej mocy 720 koni mechanicznych (KM)^[1][2][b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Schneider o łącznej mocy 460 KM^[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13 węzłów na powierzchni i 8,5 węzła w zanurzeniu^[1][2][c].

Okręty wyposażone były w pięć wyrzutni torped kalibru 450 mm: jedną wewnętrzną na dziobie oraz cztery zewnętrzne systemu Drzewieckiego, z łącznym zapasem 6 torped^[1][2][d].

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 24 oficerów, podoficerów i marynarzy^[1][2].

Służba

Świeżo wcielone do służby okręty wzięły udział w wojnach bałkańskich^[2]. „Delfin” (pod dowództwem kmdr. ppor. Paparrigopoulosa) operował z bazy na wyspie Tenedos^[3]. 9 grudnia 1912 roku okręt u wejścia do Dardaneli napotkał płynący w eskorcie pięciu jednostek turecki krążownik „Mecidiye”, wykonując na niego nieudany atak torpedowy^[1][3].

W 1917 roku oba okręty typu Delfin zostały zajęte przez Francuzów i wcielone do Marine nationale^[1][2]. Jednostki powróciły pod grecką banderę w 1918 roku^[1][2]. Po dwóch latach okręty skreślono z listy floty i w 1921 roku zostały sprzedany na złom^[1][2].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.)
• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
• Ivan Gogin: DELFIN submarines (1912-1913) (ang.). Navypedia. [dostęp 2017-03-08].
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Jean Labayle Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.)
• John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.)