Okręty podwodne typu Lagrange

Okręty podwodne typu Lagrange
Ilustracja
Kraj budowy

 Francja

Stocznia

Arsenal de Toulon, Arsenal de Rochefort

Zbudowane

4

Użytkownicy

 Marine nationale

Typ poprzedzający

Dupuy de Lôme

Typ następny

Joessel

Służba w latach

1918-1937

Uzbrojenie:
2 działa kal. 75 mm
10 torped
Wyrzutnie torpedowe:
• dziobowe
• rufowe
• zewnętrzne


4 x 450 mm
2 x 450 mm
2 x 450 mm

Załoga

47 oficerów i marynarzy

Wyporność:
• na powierzchni

920 ton

• w zanurzeniu

1318 ton

Zanurzenie testowe

50 m

Długość

75,2 m

Szerokość

6,39 m

Zanurzenie

3,62 m

Napęd:
2 silniki Diesla o łącznej mocy 2600 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1640 KM
2 śruby
Prędkość:
• na powierzchni
• w zanurzeniu


16,5 węzła
11 węzłów

Zasięg:
• na powierzchni

powierzchnia: 4300 Mm przy 10 w.
zanurzenie: 125 Mm przy 5 w.

Okręty podwodne typu Lagrangefrancuskie oceaniczne okręty podwodne z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego. W latach 1913–1924 w stoczni Arsenal de Toulon zbudowano trzy okręty tego typu, a jeden powstał w stoczni Arsenal de Rochefort. Jednostki weszły w skład Marine nationale w latach 1918-1924 i służyły do połowy lat 30. XX wieku.

Projekt i dane taktyczno–techniczne

Okręty typu Lagrange zamówione zostały na podstawie programów rozbudowy floty francuskiej z 1913 i 1914 roku[1][2]. Jednostki zaprojektował inż. Julien Hutter, lekko modyfikując swój poprzedni projekt Dupuy de Lôme, zakładając zastosowanie dwóch turbin parowych Parsonsa o mocy 2000 koni mechanicznych (KM) każda przy niewielkim wzroście wyporności[3]. W trakcie budowy z pomysłu zrezygnowano, wyposażając okręty w silniki Diesla[1][3][a].

Jednostki typu Lagrange były dużymi, oceanicznymi okrętami podwodnymi. Długość całkowita wynosiła 75,2 metra, szerokość 6,39 metra i zanurzenie 3,62 metra[2][4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 920 ton, a w zanurzeniu 1318 ton[2][4]. Okręty napędzane były na powierzchni przez dwa silniki Diesla Sulzer o łącznej mocy 2600 KM[3][4]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Belfort o łącznej mocy 1640 KM[2][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 16,5 węzła na powierzchni i 11 węzłów w zanurzeniu[3][4]. Zasięg wynosił 4300 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 125 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[1][3]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[5].

Okręty wyposażone były w osiem wyrzutni torped kalibru 450 mm (cztery wewnętrzne na dziobie, dwie na rufie i dwie zewnętrzne), z łącznym zapasem 10 torped oraz dwa pokładowe działa kal. 75 mm z zapasem amunicji wynoszącym 440 naboi[2][3][6]. Załoga jednego okrętu składała się z 4 oficerów oraz 43 podoficerów i marynarzy[1][3][7].

Budowa

Spośród czterech okrętów typu Lagrange trzy zbudowane zostały w Arsenale w Tulonie, zaś jeden powstał w Arsenale w Rochefort[2][8]. Stępki okrętów położono w latach 1913-1914[1], a wodowane i ukończone zostały w latach 1917-1924[1][2][3]. Okręty otrzymały nazwy na cześć wybitnych francuskich uczonych: Lagrange’a, Laplace’a, Regnaulta i konstruktora okrętów podwodnych Romazottiego oraz numery burtowe Q111-Q114[2].

OkrętStoczniaPoczątek budowyWodowanieUkończenie budowy
„Laplace” (Q111)Arsenal de Rochefort191312 sierpnia 19191921
„Lagrange” (Q112)Arsenal de Toulon191331 maja 1917luty 1918
„Regnault” (Q113)191325 czerwca 19241924
„Romazzotti” (Q114)191431 marca 1918wrzesień 1918

Przebieg służby

Spośród czterech jednostek tylko dwie zostały przyjęte do służby do zakończenia działań wojennych: „Lagrange” i „Romazzotti”[7]. Operowały one na Morzu Śródziemnym[3].

Na początku lat 20. oba okręty poddano znaczącej przebudowie: otrzymały nowe większe kioski, mostki i peryskopy[3].

Wszystkie jednostki pełniły służbę na Morzu Śródziemnym, kończąc ją w roku 1935 („Lagrange”) i w roku 1937 (pozostałe trzy okręty)[1][2][b].

Uwagi

  1. Przeznaczone dla okrętów typu Lagrange turbiny parowe zostały później zamontowane na eskortowcach typu Oise[2].
  2. Paul E. Fontenoy podaje, że okręty wycofano ze służby w latach 1937-1939[3].

Przypisy

  1. a b c d e f g Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 159.
  2. a b c d e f g h i j Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 212.
  3. a b c d e f g h i j k l Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 89.
  4. a b c d Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 158.
  5. Ivan Gogin: LAGRANGE submarines (1918-1924). Navypedia. [dostęp 2019-01-13]. (ang.).
  6. J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 536.
  7. a b Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2016-11-17]. (ang.).
  8. John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 198.

Bibliografia

  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: LAGRANGE submarines (1918-1924). Navypedia. [dostęp 2019-01-13]. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
  • Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2016-11-17]. (ang.).

Media użyte na tej stronie

Ensign of France.svg
Marine Nationale and French merchant ensign. Used from 1794 to 1814/1815, and from 1848 to present.
Notice that its proportions differ from those of the French civil flag. (ensign : 30:33:37, civil : 1/3,1/3,1/3)
Romazzotti-Marius Bar.jpg
French sumbarine Romazzotti, of the Lagrange class, after 1922-1923 refit.