Okręty podwodne typu Orzeł
 | |
| Rodzaj okrętu | SS |
|---|---|
| Kraj budowy |  Holandia |
| Projekt | NeVeSBu i KMW |
| Stocznia | De Schelde, Rotterdamse |
| Zbudowane | 2 |
| Użytkownicy |  Marynarka Wojenna |
| Służba w latach | 1939-1969 |
| Stracone | 1 |
| Uzbrojenie: | |
| 20 torped 1 działo 105 mm 1 działo AA 40 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe • zewnętrzne | 4 × 550 mm + 4 × 550 mm 1 poczwórna |
| Załoga | 60 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni | 1100 ton |
| • w zanurzeniu | 1650 ton |
| Zanurzenie testowe | 80 metrów |
| Długość | 84 metry |
| Szerokość | 6,7 metra |
| Napęd: | |
| 2 silniki wysokoprężne typu 6QD42Sulzer o łącznej mocy 4740 KM; nr. fabryczne 480, 481 2 silniki elektryczne typu Brown Boveri o łącznej mocy 1100 KM. 2 baterie akumulatorów razem 200 ogniw. | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu | 19,44 węzła 8,9 węzła |
| Zasięg: | |
| • na powierzchni | 7000 Mm przy 10 węzłach 100 Mm przy 3 węzłach w zanurzeniu |
Okręty podwodne typu Orzeł – typ dwóch okrętów podwodnych wybudowanych dla Marynarki Wojennej przez stocznie holenderskie De Schelde i Rotterdamse. Konstrukcja tych okrętów została opracowana przy współudziale specjalistów polskiej marynarki wojennej. W projekcie wykorzystano niektóre elementy konstrukcyjne wcześniejszego holenderskiego typu O.16, w tym zewnętrzne treningowe wyrzutnie torpedowe. Kadłub tych jednostek był w całości spawany, a wszystkie płaszczyzny sterowe sterowane były hydraulicznie. Według zamówienia, okręty miały mieć możliwość zanurzania na głębokość 80 metrów, podczas testów jednak osiągnięto głębokość 100 metrów[1]. Projekt okrętów typu Orzeł, był podstawą opracowania bardzo podobnego projektu holenderskich okrętów typu O.19[2]. Według niektórych źródeł, w stoczniach holenderskich zamówiono także dwa kolejne okręty, jednakże zamówienia nie zostały zrealizowane. Prawdopodobne nazwy tych okrętów to „Kuna” i „Łasica”[3]. Dla informacji tej brak jest jednak potwierdzenia w innych źródłach.
Po niemieckiej inwazji na Polskę "Orzeł" przepłynął do sojuszniczej Wielkiej Brytanii i zatonął z niewyjaśnionych przyczyn na Morzu Północnym w czerwcu 1940 roku. „Sęp” został internowany w Szwecji, gdzie pozostał aż do końca wojny. Po powrocie do Polski służył w polskiej marynarce wojennej do 15 września 1969 roku.
Przypisy
- ↑ Orzel class for Poland (ang.). W: Dutch Export Submarines [on-line]. [dostęp 2011-05-27].
- ↑ Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact, s. 267
- ↑ Krzysztof Rokiciński: Okręty uniwersalne. Możliwości i ograniczenia (pol.). W: Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej [on-line]. Akademia Marynarki Wojennej, 2006. [dostęp 2011-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-16)].
Bibliografia
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-85109-563-2.
Media użyte na tej stronie
Bandera wojenna Rzeczypospolitej Polskiej. Oparta na Image:Flag of Poland (state).svg. Zgodnie z decyzją podjętą w tym głosowaniu, symboliczne użycie polskiej flagi/godła powinno być oparte o uproszczone kolory HTML: white (#ffffff) i crimson (#dc143c).
.svg){kind=link}
The Polish Navy during the Second World War
The Polish Navy submarine ORP Orzeł (Eagle) returning to her depot ship at Rosyth after taking part in operations off Norway where she accounted for two enemy transport ships. She was lost in the North Sea, probably mined, on 8 June 1940.