Okręty podwodne typu Sirène (1925)

Okręty podwodne typu Sirène

Kraj budowy	Francja
Stocznia	Ateliers et Chantiers de la Loire, Nantes
Zbudowane	4
Użytkownicy	Marine nationale
Typ poprzedzający	Requin
Typ następny	Ariane
Służba w latach	1927-1944
Stracone	3
Uzbrojenie:
13 torped 1 działo kal. 75 mm 2 km kal. 8 mm
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe • zewnętrzne	4 x 550 mm 1 x 550 mm 2 x 550 mm
Załoga	41 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	609 ton
• w zanurzeniu	757 ton
Zanurzenie testowe	80 m
Długość	64 m
Szerokość	5,2 m
Zanurzenie	4,3 m
Napęd:
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 1300 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1000 KM 2 śruby
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	14 węzłów 7,5 węzła
Zasięg:
• na powierzchni	powierzchnia: 3500 Mm przy 9 w. zanurzenie: 75 Mm przy 5 w.

Okręty podwodne typu Sirène – francuskie okręty podwodne z okresu międzywojennego i II wojny światowej. W latach 1923–1927 w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes zbudowano cztery okręty tego typu. Jednostki weszły w skład Marine nationale w roku 1927, służąc na Morzu Śródziemnym. Oprócz „Nymphe”, wycofanej ze służby w 1938 roku, wzięły udział w działaniach wojennych. 27 listopada 1942 roku trzy okręty tego typu zostały samozatopione w Tulonie. Podniesione przez Włochów, zostały ponownie zatopione przez alianckie samoloty w latach 1943–1944.

Projekt i budowa

Okręty podwodne typu Sirène zamówione zostały na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1922 roku^[1][2]. Konstruktorem okrętów był inż. Jean Simonot^[3][4]. Jednostki charakteryzowały się wysoką manewrowością i silnym uzbrojeniem, lecz miały zbyt długi czas zanurzenia, a ciasnota wnętrza powodowała trudności w obsłudze mechanizmów okrętowych przez załogę^[1][3].

Wszystkie okręty typu Sirène zbudowane zostały w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes^[5][6]. Stępki okrętów położono w 1923 roku^[2], zostały zwodowane w latach 1925–1926^[3][5], a do służby w Marine nationale przyjęto je w 1927 roku^[2]. Jednostki otrzymały numery burtowe Q123–Q124 i Q132–Q133. Koszt budowy jednego okrętu wyniósł 8 500 000 franków^[4].

Dane taktyczno–techniczne

Okręty podwodne typu Sirène były średniej wielkości dwukadłubowymi okrętami podwodnymi^[1][3]. Długość całkowita wynosiła 64 metry, szerokość 5,2 metra i zanurzenie 4,3 metra^[1][7]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 609 ton, a w zanurzeniu 757 ton^[3][5][a]. Okręty napędzane były na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 1300 koni mechanicznych (KM)^[4][5]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 1000 KM^[5][6]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 14 węzłów na powierzchni i 7,5 węzła w zanurzeniu^[3][5][b]. Zasięg wynosił 3500 Mm przy prędkości 9 węzłów (2300 Mm przy 13 węzłach) w położeniu nawodnym oraz 75 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą^[3][5][c]. Zbiorniki paliwa mieściły 60 ton oleju napędowego^[2][5], a energia elektryczna magazynowana była w bateriach akumulatorów typu D liczących 140 – 144 ogniwa^[8][9]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów, zaś autonomiczność 20 dób^[2][9].

Okręty wyposażone były w siedem wyrzutni torped kalibru 550 mm: dwie wewnętrzne i dwie zewnętrzne na dziobie, jedną wewnętrzną na rufie oraz jeden podwójny obrotowy zewnętrzny aparat torpedowy za kioskiem, z łącznym zapasem 13 torped^[1][3][d]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kal. 75 mm L/35 M1925 oraz dwa karabiny maszynowe kal. 8 mm (2 x I)^[2][5].

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 3 oficerów oraz 38 podoficerów i marynarzy^[5][6].

Służba

Okręty pełniły służbę na Morzu Śródziemnym^[3]. W 1938 roku z nieznanych przyczyn „Nymphe” została skreślona z listy floty i następnie złomowana^[2][5][e]. W momencie wybuchu II wojny światowej pozostałe okręty nadal pełniły służbę na Morzu Śródziemnym, wchodząc w skład 19. dywizjonu 1. Flotylli okrętów podwodnych w Tulonie^[10]. W czerwcu 1940 roku okręty nadal stacjonowały w Tulonie^[11]. Po zawarciu zawieszenia broni między Francją a Niemcami jednostki znalazły się pod kontrolą rządu Vichy^[12]. 27 listopada 1942 roku, podczas ataku Niemców na Tulon, wszystkie trzy okręty zostały samozatopione^[3][6]. Jednostki zostały później podniesione przez Włochów, lecz zostały ponownie zatopione przez amerykańskie samoloty w latach 1943–1944^[2][5].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
• Ivan Gogin: SIRÈNE submarines (1927). Navypedia. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
• Don Kindell: FRENCH, POLISH, GERMAN NAVIES, also US SHIPS IN EUROPE, SEPTEMBER 1939. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
• Don Kindell: FRENCH NAVY SHIPS, JUNE 1940. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
• Don Kindell: NAVAL EVENTS, NOVEMBER 1940 (Part 2 of 2) Friday 15th – Saturday 30th. Naval History Homepage. [dostęp 2017-03-25]. (ang.).
• Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: Ian Allan Ltd., 1971. ISBN 0-7110-0153-7. (ang.).
• Jerzy Lipiński: Druga wojna światowa na morzu. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999. ISBN 83-902554-7-2.
• Francis E. McMurtrie (red.): Jane’s Fighting Ships 1940. London: Sampson Low, Marston & Co., 1941. (ang.).
• Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: Sampson Low, Marston & Co., 1934. (ang.).
• Antony Preston (red.): Jane’s Fighting Ships of World War II. London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-194-X. (ang.).