Ole Kristian Furuseth

Ole Kristian Furuseth
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1967 ; Jessheim
Klub	Ullensaker Skiklubb
Pierwsze punkty w PŚ	16.12 1986, Madonna di Campiglio; (10. miejsce – slalom)
Pierwsze podium w PŚ	17.01 1989, Adelboden (2. miejsce – slalom)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	5.03 1989, Furano (slalom)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Norwegia
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Puchar Świata
2. miejsce ;	1989/1990
	Puchar Świata (Slalom)
2. miejsce ;	1989/1990
2. miejsce ;	1990/1991
2. miejsce ;	1999/2000
3. miejsce ;	1988/1989
	Puchar Świata (Slalom gigant)
Mała Kryształowa Kula ;	1988/1989
Mała Kryształowa Kula ;	1989/1990

Ole Kristian Furuseth (ur. 7 stycznia 1967 w Jessheim) – norweski narciarz alpejski, srebrny medalista olimpijski, brązowy medalista mistrzostw świata oraz dwukrotny zdobywca Małej Kryształowej Kuli klasyfikacji giganta Pucharu Świata.

Kariera

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Ole Kristian Furuseth pojawił się na mistrzostwach świata juniorów w Jasnej w 1985 roku, zajmując dziesiąte miejsce w zjeździe i dziewiętnaste w gigancie. W zawodach Pucharu Świata zadebiutował na początku sezonu 1985/1986. Pierwsze punkty wywalczył 16 grudnia 1986 roku w Madonna di Campiglio, zajmując dziesiąte miejsce w slalomie. Na podium po raz pierwszy stanął 17 stycznia 1989 roku w Adelboden, gdzie był drugi w slalomie. W zawodach tych wyprzedził go jedynie reprezentujący Luksemburg Marc Girardelli, a trzecie miejsce zajął Włoch Alberto Tomba. Łącznie na podium zawodów tego cyklu plasował się 32. razy, przy czym dziewięciokrotnie zwyciężał. Pierwszy trium odniósł 5 marca 1989 roku w Furano, gdzie był najlepszy w slalomie. Następnie zwyciężał w gigancie 9 marca 1989 roku w Shiga Kōgen, 23 listopada 1989 roku w Park City i 22 stycznia 1991 roku w Adelboden oraz w slalomie: 18 grudnia 1990 roku w Madonna di Campiglio, 22 grudnia 1990 roku w Kranjskiej Gorze, 19 marca 1995 roku w Bormio, 1 marca 1998 roku w Yongpyong oraz 19 marca 2000 roku w Bormio. Najlepsze wyniki osiągał w sezonie 1989/1990, kiedy był drugi w klasyfikacji generalnej, plasując się tylko za Pirminem Zurbriggenem ze Szwajcarii. W tym samym sezonie wywalczył też Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji giganta, a w klasyfikacji slalomu był drugi. Był też najlepszy w klasyfikacji giganta i trzeci w klasyfikacji slalomu w sezonie 1988/1989. Ponadto w sezonie 1990/1991 ponownie zajął drugie w klasyfikacji slalomu.

Największy sukces osiągnął w 1998 roku, kiedy podczas igrzysk olimpijskich w Nagano wywalczył srebrny medal w slalomie. Po pierwszym przejeździe zajmował trzecie miejsce, tracąc do prowadzącego Thomasa Sykory z Austrii 0,47 sekundy. W drugim przejeździe uzyskał czwarty wynik, co jednak pozwoliło mu przesunąć się na drugą pozycję. W zawodach tych rozdzielił na podium swego rodaka Hansa Pettera Buraasa i Thomasa Sykorę. Blisko kolejnego medalu był podczas rozgrywanych sześć lat wcześniej igrzysk w Albertville, gdzie zajął czwarte miejsce w supergigancie. Walkę o medal przegrał tam z kolejnym reprezentantem Norwegii, Janem Einarem Thorsenem o 0,04 sekundy. Na tych samych igrzyskach zajął również piąte miejsce w gigancie oraz siódme w kombinacji alpejskiej.

W 1991 roku zdobył też brązowy medal w slalomie na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm. Lepsi okazali się jedynie Marc Girardelli oraz Austriak Thomas Stangassinger. Na tej samej imprezie był też czwarty w supergigancie i gigancie. W pierwszym przypadku w walce o podium lepszy o 0,38 sekundy okazał się Francuz Franck Piccard, a w drugim Norwega wyprzedził bezpośrednio Johan Wallner ze Szwecji. Czwarte miejsce zajął także w slalomie podczas rozgrywanych w 1997 roku mistrzostw świata w Sestriere. Tym razem rywalizację o brązowy medal przegrał o 0,20 sekundy z Alberto Tombą. Furuseth był też między innymi szósty w slalomie na mistrzostwach świata w Vail w 1989 roku oraz siódmy na mistrzostwach świata w Sierra Nevada w 1996 roku. Karierę zakończył po sezonie 2001/2002.

Pierwsze mistrzostwo Norwegii zdobył w 1989 roku, zwyciężając w slalomie, gigancie i supergigancie. W kolejnych latach jeszcze sześciokrotnie zostawał mistrzem kraju, wygrywając w slalomie w latach 1990, 1995, 1997 i 2000 oraz w gigancie w latach 1990 i 1991^[1].

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
7.	11 lutego	1992	Albertville	Kombinacja	14,58 pkt	+25,89 pkt	Josef Polig
4.	16 lutego	1992	Albertville	Supergigant	1:13,04 min	+0,83 s	Kjetil André Aamodt
5.	18 lutego	1992	Albertville	Gigant	2:06,98 min	+1,18 s	Alberto Tomba
DNF	22 lutego	1992	Albertville	Slalom	1:44,39 min	-	Finn Christian Jagge
DNF	23 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:52,46 min	-	Markus Wasmeier
DSQ	27 lutego	1994	Lillehammer	Slalom	2:02,02 min	-	Thomas Stangassinger
2.	21 lutego	1998	Nagano	Slalom	1:49,31 min	+1,33 s	Hans Petter Buraas
9.	23 lutego	2002	Salt Lake City	Slalom	1:41,06 min	+3,33 s	Jean-Pierre Vidal

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
12.	8 lutego	1989	Vail	Supergigant	1:38,81 min	+1,47 s	Martin Hangl
8.	9 lutego	1989	Vail	Gigant	2:37,66 min	+2,96 s	Rudolf Nierlich
6.	12 lutego	1989	Vail	Slalom	2:02,85 min	+2,33 s	Rudolf Nierlich
3.	22 stycznia	1991	Saalbach	Slalom	1:55,38 min	+0,62 s	Marc Girardelli
4.	23 stycznia	1991	Saalbach	Supergigant	1:26,73 min	+2,20 s	Stephan Eberharter
4.	3 lutego	1991	Saalbach	Gigant	2:29,94 min	+1,09 s	Rudolf Nierlich
10.	10 lutego	1993	Morioka	Gigant	2:15,36 min	+2,98 s	Kjetil André Aamodt
14.	13 lutego	1993	Morioka	Slalom	1:40,33 min	+2,07 s	Kjetil André Aamodt
7.	25 lutego	1996	Sierra Nevada	Slalom	1:42,26 min	+0,31 s	Alberto Tomba
4.	15 lutego	1997	Sestriere	Slalom	1:51,70 min	+0,64 s	Tom Stiansen
11.	14 lutego	2001	Sankt Anton	Slalom	1:39,66 min	+2,03 s	Mario Matt