Oleszyce

Oleszyce
	; Ratusz
	Herb
Państwo	Polska
Województwo	podkarpackie
Powiat	lubaczowski
Gmina	Oleszyce
Prawa miejskie	1576–1896, 1989
Burmistrz	Andrzej Gryniewicz
Powierzchnia	5,08 km²
Populacja (2020); • liczba ludności; • gęstość	; 295131.12.2017; 598,6 os./km²
Strefa numeracyjna	+48 16
Kod pocztowy	37-630
Tablice rejestracyjne	RLU
	Położenie na mapie gminy Oleszyce Oleszyce
	Położenie na mapie Polski (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de Oleszyce
	Położenie na mapie województwa podkarpackiego Oleszyce
	Położenie na mapie powiatu lubaczowskiego Oleszyce
	50°10′01″N 23°01′51″E/50,166944 23,030833
TERC (TERYT)	1809064
SIMC	0972507
	Urząd miejskiRynek 1; 37-630 Oleszyce
	Strona internetowa

Oleszyce – miasto w województwie podkarpackim, w powiecie lubaczowskim, położone na Płaskowyżu Tarnogrodzkim, nad rzeczką Przerwą, dopływem Lubaczówki. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Oleszyce. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. przemyskiego. W Oleszycach działa zespół piłkarski i siatkarski „Czarni Oleszyce”.

Oleszyce leżą w historycznej ziemi bełskiej^[5]. Prywatne miasto szlacheckie lokowane w 1576 roku położone było w XVI wieku w województwie bełskim^[6].

Dane ogólne

Według danych z 1 stycznia 2018 Oleszyce liczyły 3041 mieszkańców^[7].

Lokalny ośrodek handlowo-usługowy. Przez miasto przebiega linia kolejowa Lubaczów – Jarosław z przystankiem kolejowym Oleszyce i droga wojewódzka nr 865 Narol – Jarosław.

Historia

W XV w. Oleszyce były własnością Kormanickich, która od imienia swego protoplasty przyjęła nazwisko Ramsz. W latach 1436–1437 właścicielem był Stanisław Ramsz, ze swoim bratem Nasiągniewem lub Nassagniewem, a w latach około 1450–1462 Ramsz i jego żona Jadwiga z Leliwitów. Kolejnym właścicielem był Jan Ramsz wraz ze swoją matką Heleną z Felsztyna. Od 30 sierpnia 1570 Oleszyce należały do Hieronima (Jarosza) Sieniawskiego, w tym czasie Oleszyce nazwane są Hieronimowem. Oleszyce rozwijały się w oparciu o rzemiosło i handel, odbywały się w nim targi i jarmarki. Prawa miejskie nadane osadzie w 1576 roku^[8], przez ich właściciela Hieronima Sieniawskiego herbu Leliwa zostały potwierdzone 26 lutego 1578 w Warszawie, przez króla Stefana Batorego. Po śmierci Hieronima Sieniawskiego właścicielką została jego wdowa Jadwiga z Tarłów, a po niej ich syn Adam Hieronim Sieniawski (1576–1619). Potem Oleszyce przypadły córce Adama Mikołaja Sieniawskiego i Elżbiety Heleny Sieniawskiej z Lubomirskich Marii Zofii Sieniawskiej (1698–1771), żonie Stanisława Denhoffa, a potem Aleksandra Augusta Czartoryskiego (1697–1782), wojewody ruskiego. Z ręka wnuczki ks. Aleksandra – Zofii Czartoryskiej (1779–1837), dobra oleszyckie dostaje jej mąż Stanisław Kostka Zamoyski (1775–1856), a potem dziedziczką była jego córka Gryzelda Celestyna Zamoyska (1805–1883), która poślubiła Tytusa Działyńskiego.

(c) kuba13 / fotopolska.eu, CC BY-SA 3.0
Kościół parafialny
Miejsko-gminny ośrodek kultury
Cerkiew św. Onufrego

Po powstaniu listopadowym w 1831 r., w majątku żony (Gryzeldy Zamoyskich) w Oleszycach, mieszkał tu jeden z dowódców Tytus Działyński – ojciec Anny Potockiej i tu urodził się jej syn 29 kwietnia 1867 r. Jan Nepomucen Potocki herbu Pilawa.

W maju 1863 w pałacu urządzono lazaret dla kilkunastu rannych w bitwie pod Kobylanką. Pielęgnowaniem rannych zajmowała się księżna Jadwiga Sapieżyna^[9].

W 1884 przez Oleszyce przeprowadzono linię kolejową. W 1901 miasto zniszczył wielki pożar, co poskutkowało utratą praw miejskich w 1915 r.^[1]

W 1939 r. 21 Dywizja Piechoty Górskiej stoczyła bój pod Oleszycami. Na mocy Traktatu o granicach i przyjaźni III Rzeszy z ZSRR Oleszyce znalazły się pod okupacją sowiecką. 22 czerwca 1941 roku straż graniczna NKWD spaliła więźniów przetrzymywanych w zamku^[10].

Oleszyce odzyskały prawa miejskie w 1989 roku.

Demografia

Według danych z grudnia 2014 roku miasto miało 3236 mieszkańców^[11].

Piramida wieku mieszkańców Oleszyc w 2014 roku^[7].

Zabytki

Pozostałości zespołu pałacowego Sieniawskich – resztki parku, obwałowania, ślady pałacu. Pierwotnie był tu dwór obronny Ramszów, wybudowany najprawdopodobniej ok. 1480 r., wspominany w dokumentach z XVI w. jako zameczek, rozbudowany przez Sieniawskich w XVII i XVIII w. Następnie w tym miejscu stanął w 1743 r. pałac Czartoryskich, zniszczony podczas I Wojny Światowej. Odbudowany przez Sapiehów, został całkowicie zniszczony w pożarze w pierwszym dniu wojny niemiecko-radzieckiej w 1941 r.^[12]
Czworoboczny ratusz z dziedzińcem i dwiema bramami, z 2. poł. XVII w., później rozbudowany.
Kościół parafialny pw. Narodzenia NMP, pierwotnie renesansowy z XVI w., po późniejszych przebudowach – neoromański.
Murowana cerkiew greckokatolicka pw. św. Onufrego z 1809 roku, od 1947 r. nieużytkowana.
W okolicy miasta trzynaście schronów z tzw. Linii Mołotowa.

Miasta partnerskie

Zobacz też

Cmentarz żydowski w Oleszycach
Oleszyce (przystanek kolejowy)
gmina Oleszyce (1934–1954)

Przypisy

↑ ^a ^b OLESZYCE – Serwis Internetowy Miasta i Gminy Oleszyc. oleszyce.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-26)]..
↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 17 listopada 1988 r. w sprawie utworzenia miasta Oleszyce w województwie przemyskim. M.P. z 1988 r. nr 32, poz. 286
↑ Dane Głównego Urzędu Statystycznego: Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2008 r.). [dostęp 2009-10-01].
↑ Raport o stanie gminy za rok 2020. Stan ludności na dzień 31.12.2020 str. 7 [dostęp 2022-01-14]
↑ Maurycy Horn: Stan i potrzeby badań nad stosunkami żydowsko-ukraińskimi w dawnej Rzeczypospolitej i podstawa źródłowa do tego zagadnienia w: „Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego w Polsce”, r. 2000 nr 4 (196), grudzień 2000, red. nacz. Jan Doktór. Żydowski Instytut Historyczny – Instytut Naukowo-Badawczy, Warszawa 2000, s. 464.
↑ Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 173.
↑ ^a ^b Oleszyce w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2016-01-11] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
↑ Oleszyce – Serwis Internetowy Miasta i Gminy Oleszyc. oleszyce.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-26)]..
↑ Czas, t. 120, Kraków 1863, s. 2 .
↑ Aleksander Szumański, Z ludobójstwem w tle.
↑ GUS. Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym. Stan w dniu 31 XII 2014 r.
↑ AdamA. Wagner AdamA., Murowane budowle obronne w Polsce X-XVIII w., Warszawa: Bellona, 2019 .
↑ Miasta partnerskie. Miasto i gmina Oleszyce. [dostęp 2012-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-21)].

Linki zewnętrzne

Oleszyce (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VII: Netrebka – Perepiat, Warszawa 1886, s. 477 .
Oficjalna strona miasta Oleszyc
Artykuł ze zdjęciem Oleszyc z 1941 roku na portalu kresy.pl

[autonazwa1-1] OLESZYCE – Serwis Internetowy Miasta i Gminy Oleszyc. oleszyce.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-26)]..

[2] Uchwała Rady Państwa z dnia 17 listopada 1988 r. w sprawie utworzenia miasta Oleszyce w województwie przemyskim. M.P. z 1988 r. nr 32, poz. 286

[gus-3] Dane Głównego Urzędu Statystycznego: Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym (Stan w dniu 31 XII 2008 r.). [dostęp 2009-10-01].

[rap-4] Raport o stanie gminy za rok 2020. Stan ludności na dzień 31.12.2020 str. 7 [dostęp 2022-01-14]

[5] Maurycy Horn: Stan i potrzeby badań nad stosunkami żydowsko-ukraińskimi w dawnej Rzeczypospolitej i podstawa źródłowa do tego zagadnienia w: „Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego w Polsce”, r. 2000 nr 4 (196), grudzień 2000, red. nacz. Jan Doktór. Żydowski Instytut Historyczny – Instytut Naukowo-Badawczy, Warszawa 2000, s. 464.

[6] Zenon Guldon, Jacek Wijaczka, Skupiska i gminy żydowskie w Polsce do końca XVI wieku, w: Czasy Nowożytne, 21, 2008, s. 173.

[Populacja2018-7] Oleszyce w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2016-01-11] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.

[8] Oleszyce – Serwis Internetowy Miasta i Gminy Oleszyc. oleszyce.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-26)]..

[9] Czas, t. 120, Kraków 1863, s. 2 .

[10] Aleksander Szumański, Z ludobójstwem w tle.

[gus2-11] GUS. Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym. Stan w dniu 31 XII 2014 r.

[12] AdamA. Wagner AdamA., Murowane budowle obronne w Polsce X-XVIII w., Warszawa: Bellona, 2019 .

[oleszyce-13] Miasta partnerskie. Miasto i gmina Oleszyce. [dostęp 2012-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-21)].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

Miasta na prawach powiatu	Krosno Przemyśl Rzeszów Tarnobrzeg
Miasta powiatowe	Brzozów Dębica Jarosław Jasło Kolbuszowa Lesko Leżajsk Lubaczów Łańcut Mielec Nisko Przeworsk Ropczyce Sanok Stalowa Wola Strzyżów Ustrzyki Dolne
Miasta gminne	Baranów Sandomierski Błażowa Boguchwała Brzostek Cieszanów Dubiecko Dukla Dynów Głogów Małopolski Iwonicz-Zdrój Jedlicze Kańczuga Kołaczyce Narol Nowa Dęba Nowa Sarzyna Oleszyce Pilzno Pruchnik Przecław Radomyśl Wielki Radymno Rudnik nad Sanem Rymanów Sędziszów Małopolski Sieniawa Sokołów Małopolski Tyczyn Ulanów Zagórz Zaklików

Miasta	Oleszyce
Wsie	Borchów Futory Nowa Grobla Stare Oleszyce Stare Sioło Zalesie
Osady	Lubomierz Sucha Wola
Integralne części wsi	Dubiki Hamernia Jalina Lipina Maślanki Mielniki Ruda Uszkowce Zabiała

Miasta	Cieszanów Lubaczów Narol Oleszyce
Gminy miejskie	Lubaczów
Gminy miejsko-wiejskie	Cieszanów Narol Oleszyce
Gminy wiejskie	Horyniec-Zdrój Lubaczów Stary Dzików Wielkie Oczy

Przynależność wojewódzka	woj. lwowskie (1923–39) woj. rzeszowskie (1945–75)
Miasta / Prawa miejskie (← 1923–34 →)	Cieszanów (od 1934) Lubaczów
Miasteczka (← 1923–34)	Cieszanów (→) Lipsko Narol Oleszyce Płazów
Gminy miejskie (← 1923–39 i 1944–75)	Cieszanów Lubaczów
Gminy wiejskie zbiorowe (1934–39, 1944–54 i 1973–75)	Cieszanów Dąbków (1949–54) Dzików Stary (Stary Dzików) Horyniec Lipsko (do 1954) Lisie Jamy* (do 1954) Lubaczów (do 1948 i od 1973) Narol (od 1973) Narol Miasto (do 1954) Oleszyce (do 1954) Oleszyce (od 1973) Oleszyce Stare (1944–54) Płazów (do 1954) Wielkie Oczy (←* od 1944**)
Gromady (1954–72)	Basznia Dolna (1960–72) Bihale (1954–59) Brusno Nowe (1954–59) Cewków (1954–68) Chotylub (1954–59) Dachnów (1954–72) Dąbków (1954–72) Dzików Stary (1954–72) Horyniec (1954–72) Kobylnica Wołoska (1954 → (i~~1961~~)) Krowica Hołodowska (1954–72) Lisie Jamy (1954–72) Lubaczów (1954–60) Lubliniec Nowy (1954–72) Łukawica (1954–72) Łukawiec (1954–68) Młodów (1960–61) Narol (1954–72) Niemstów (1954–59) Oleszyce (1954–72) Oleszyce Stare (1954–61) Płazów (1954–72) Podlesie (1954–60) Ruda Różaniecka (1954–72) Werchrata (1954–72) Wielkie Oczy (1954–72)
Legenda	* do 1939 w powiecie jaworowskim ** częściowo do ZSRR w 1944

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne