Olga Iliwicka-Dąbrowska

Olga Iliwicka-Dąbrowska

Olga Iliwicka (ok. 1932)
Data i miejsce urodzenia	23 lipca 1910 Łódź
Data i miejsce śmierci	26 grudnia 1979[a] Poznań
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	pianistka, kameralistka, pedagog

Olga Iliwicka-Dąbrowska (ur. 23 lipca 1910 w Łodzi, zm. 26 grudnia 1979^[a] w Poznaniu) – polska pianistka i kameralistka oraz profesor i pedagog, laureatka 10. nagrody na III Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1937.

Życiorys

Kariera pianistki

Urodziła się 23 lipca 1910 w Łodzi. W dzieciństwie, w okresie dwudziestolecia międzywojennego, rozpoczęła naukę gry na fortepianie, kiedy jej rodzina powróciła do Polski po pobycie w Rosji^[2]. Wtedy to zaczęła pobierać pierwsze prywatne nauki gry na tym instrumencie u pianisty i pedagoga łódzkiego Antoniego Dobkiewicza^[2]. Po otrzymaniu świadectwa dojrzałości w 1928, dalszą naukę pobierała w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie pod okiem prof. Jerzego Żurawlewa, kończąc ją w 1931 z najwyższym odznaczeniem^[2].

Tuż po ukończeniu Konserwatorium Warszawskiego zadebiutowała w publicznym koncercie z orkiestrą symfoniczną, po którym posypały się pochlebne recenzje prasowe, wzbudzając jednocześnie uznanie publiczności^[2]. Było to powodem rozpoczęcia w latach 30. XX wieku szerokiej działalności koncertowej zarówno solowej, jak i kameralnej^[2].

Próbą jej sił artystycznych był debiut na II Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w 1932, ale nie udało jej się awansować do przesłuchań finałowych, odpadła bowiem po eliminacjach, otrzymując ostatecznie wyróżnienie i dyplom honorowy. Jej występ (13 marca) w recenzji prasowej krytyka muzycznego Mateusza Glińskiego na łamach Ilustrowanego Kuryera Codziennego oceniono raczej krytycznie, pisząc^[3]:

Pięć lat później uczestniczyła w kolejnym, III Konkursie Chopinowskim w Warszawie, gdzie udało jej się awansować do finału, kończąc go na zdobyciu 10. nagrody.

Brała udział w programach muzycznych transmitowanych przez Polskie Radio^[2]. W 1934 jako pierwsza uczestniczyła w prawykonaniu Koncertu fortepianowego Adama Tadeusza Wieniawskiego (bratanka Henryka i Józefa Wieniawskich)^[2].

Praca pedagogiczna

Równolegle z działalnością koncertową podjęła pracę pedagogiczną w 1932 w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, której swego czasu była absolwentką, jako asystentka prof. Jerzego Żurawlewa, u którego wcześniej studiowała^[2]. W okresie 1934–1939 prowadziła na tej uczelni klasę fortepianu^[2].

Po wybuchu II wojny światowej i zawieszeniu działalności Konserwatorium Warszawskiego, udzielała lekcji gry na fortepianie czy też brała udział w występach konspiracyjnych w Warszawie^[2]. W czasie trwania powstania warszawskiego w 1944 została zatrzymana i wywieziona na roboty przymusowe do III Rzeszy, z których powróciła do Polski po zakończeniu wojny, podejmując następnie zawieszoną działalność pedagogiczną^[2]. Początkowo pracowała w Instytucie Muzycznym w Toruniu, a następnie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie prowadząc w latach 1948–1954 klasę fortepianu. Pełniła tam również funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego w okresie 1949–1951^[4]. Jej wychowankiem był pianista Tadeusz Kerner^[4], a do uczniów i absolwentów należeli m.in. Andrzej Czajkowski, Andrzej Tatarski, Mikołaj Szczęsny, Ewa Kandulska-Jakubczyk, Barbara Miodyńska czy Mirosława Gruszczyńska. Od 1951 związana była z Wyższą Szkołą Muzyczną w Poznaniu. Na uczelni tej w okresie 1966–1979 kierowała katedrą fortepianu^[5].

Była dwukrotnie zamężna^[6]. Z pierwszym małżonkiem, malarzem Janem Ignacym Wodyńskim, się rozwiodła, po czym poślubiła kompozytora i pedagoga Floriana Dąbrowskiego^[6]. W 1967 była pierwszą wykonawczynią skomponowanego I Koncertu fortepianowego swojego męża Floriana Dąbrowskiego, a w 1970 jego II Koncertu fortepianowego^[2]. Warto dodać, że pianistka została upamiętniona na obrazie olejnym, malowanym przez jej pierwszego męża, zatytułowanym „Portret Olgi Iliwickiej, pianistki”, o wymiarach (65 × 75) cm^[7].

Grób Olgi Iliwickiej-Dąbrowskiej i Floriana Dąbrowskiego na cmentarzu Junikowo w Poznaniu

W 1975 była jurorem na IX Konkursie Chopinowskim w Warszawie, którego zwycięzcą okazał się Krystian Zimerman^[8]. Zmarła w Poznaniu 26 grudnia 1979. Ceremonia pogrzebowa odbyła się 29 grudnia, po czym spoczęła na cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 31, kwatera 5, rząd 12, miejsce 5)^[9]. Później w grobie tym spoczął również jej mąż Florian Dąbrowski^[9].

Repertuar

Artystkę wysoko ceniono za interpretacje II Koncertu fortepianowego f-moll op. 21, Fryderyka Chopina; IV Koncertu fortepianowego G-dur op. 58, Ludwiga van Beethovena; Wariacji symfonicznych, Césara Francka; Wariacji b-moll op. 3, Karola Szymanowskiego; parafraz Ferenca Liszta oraz kompozycji Bacha-Liszta; Bacha-Busoniego i Claude Debussy'ego. Krytycy muzyczni w jej grze podkreślali świetną technikę pianistyczną.

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie (z dyskografią). Warszawa: Przedsiębiorstwo Muzyczne Selene, 2005, s. 241–242. ISBN 83-910515-1-X. OCLC 68802269.
• Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0. OCLC 749899851.

Linki zewnętrzne

• Olga Iliwicka w bazie Polona – Polskiej biblioteki cyfrowej