Olga Morozowa

Olga Morozowa

Data i miejsce urodzenia	22 lutego 1949 Moskwa
Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR Uniwersjada złoto Moskwa 1973 gra pojedyncza złoto Moskwa 1973 gra podwójna złoto Moskwa 1973 gra mieszana

Olga Morozowa, ros. Ольга Морозова, zamężna Rubenowa (ur. 22 lutego 1949 w Moskwie) – tenisistka rosyjska, zwyciężczyni wielkoszlemowego French Open w grze podwójnej, finalistka French Open i Wimbledonu w grze pojedynczej, reprezentantka w Pucharze Federacji.

Praworęczna Olga Morozowa preferowała ofensywny styl gry „serwis-wolej”. Jest uważana za najwybitniejszą reprezentantkę ZSRR w tenisie, pierwszą z tytułem wielkoszlemowym, a także pierwszą z tytułem międzynarodowej mistrzyni USA (halowe mistrzostwo w 1973 z Mariną Krosziną). W 1965 wygrała grę pojedynczą juniorek na Wimbledonie. W 1968 w parze z Gruzinem w barwach radzieckich Aleksandrem Metrewelim dotarła po raz pierwszy do wimbledońskiego finału gry mieszanej, przegrywając z Australijczykami Kenem Fletcherem i Margaret Court 1:6, 12:14. Dwa lata później w finale miksta na Wimbledonie, ponownie z Metrewelim, nie sprostała Rumunowi Ilie Năstase i Amerykance Rosie Casals, przegrywając po zaciętym meczu 3:6, 6:4, 7:9.

W grze pojedynczej w każdej z imprez Wielkiego Szlema doszła przynajmniej do ćwierćfinału. Najlepsze rezultaty uzyskała w 1974, kiedy spotkała się w finale French Open i Wimbledonu z Chris Evert. Oba mecze przegrała w dwóch setach. Na mistrzostwach Francji powetowała sobie porażkę singlową tytułem w grze podwójnej, partnerując swojej finałowej rywalce Evert. W drodze do finału na Wimbledonie pokonała w ćwierćfinale obrończynię tytułu Billie Jean King, a w półfinale Brytyjkę Virginię Wade. Miała na koncie także zwycięstwa m.in. nad Evonne Goolagong, Haną Mandlíkovą, Mimą Jaušovec, Wendy Turnbull, Virginią Ruzici. W latach 1973–1976 figurowała w czołowej dziesiątce rankingu światowego, w tym jako nr 4 w 1974.

Do innych znaczących osiągnięć singlowych Morozowej można zaliczyć finał Italian Open w Rzymie w 1972 (porażka z Lindą Tueno) oraz mistrzostwo Europy amatorów w tymże roku. W 1971 wygrała międzynarodowe mistrzostwa Polski. Kilkakrotnie zdobywała tytuł mistrzyni ZSRR. Karierę zawodową zakończyła formalnie w 1977, kiedy władze radzieckie zabroniły międzynarodowych kontaktów sportowych w proteście wobec dopuszczenia do rywalizacji zawodników z RPA. Od tego czasu występowała jedynie w rozgrywkach Pucharu Federacji, w ramach których łącznie rozegrała 18 spotkań (z czego 14 zwycięskich). Ostatni raz wystąpiła w reprezentacji ZSRR w 1980, ponosząc dotkliwą porażkę z Tracy Austin.

Ukończyła studia medyczne na uniwersytecie w Moskwie, wyszła za mąż za inżyniera Wiktora Rubenowa. Po zakończeniu kariery zawodniczej była m.in. trenerką narodowej ekipy radzieckiej i brytyjskiej oraz osobistą trenerką Jeleny Diemientjewej.

Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych:

• Australian Open
  • gra podwójna – finał 1975 (z Margaret Court)
• French Open
  • gra pojedyncza – finał 1974
  • gra podwójna – wygrana 1974 (z Chris Evert), finał 1975 (z Julie Anthony)
• Wimbledon
  • gra pojedyncza – finał 1974
  • gra mieszana – finały 1968, 1970 (oba z Aleksandrem Metrewelim)
• US Open
  • gra podwójna – finał 1976 (z Virginią Wade)

Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych:

• French Open 1974 – 1:6, 2:6 z Chris Evert
• Wimbledon 1974 – 0:6, 4:6 z Chris Evert

Bibliografia

• Profil na stronie WTA, Women’s Tennis Association [dostęp 2013-08-29]  (ang.).
• Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-08-29]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King, Billie Jean King Cup [dostęp 2013-08-29]  (ang.).
• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
• Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978