Olga Szerauc

Olga Szerauc
Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1908
Kuźmicze k. Madzioła

Data i miejsce śmierci

22 marca 2017
Warszawa

Zawód, zajęcie

koronczarka

Olga Szerauc, z domu Cywińska (ur. 1 kwietnia 1908 w Kuźmiczach k. Madzioła[1], zm. 22 marca 2017 w Warszawie) – koronczarka, nauczycielka koronczarstwa klockowego w Krakowie, uznawana za najstarszą aktywną zawodowo koronczarkę w Polsce[2], uczennica i kontynuatorka działalności Zofii Dunajczan.

Życiorys

W czasie I wojny światowej wraz z matką i rodzeństwem wielokrotnie zmieniała miejsce zamieszkania, osiedlając się w różnych miejscach ówczesnego Imperium Rosyjskiego (m.in. Kubań, Kaukaz). Nauczyła się wówczas wykonywania tzw. robótek ręcznych, przede wszystkim haftu. W latach 20. XX w. ukończyła Szkołę Tkactwa Artystycznego w Wilnie, zapoznając się z wieloma rodzajami technik rękodzielniczych. Lata II wojny światowej spędziła w łagrze w Kazachstanie pracując w kopalni złota, a następnie na kolei przy wytopie smoły[2].

Po wojnie osiadła na stałe w Krakowie. Była jednym z organizatorów spółdzielni Cepelia, w której pracowała 30 lat[1]. Była zatrudniona również w Wytwórni Tkanin Artystycznych „Wanda” oraz w pracowni lalek i strojów regionalnych Spółdzielni „Współpraca”. Wykonywała także kwiaty z bibuły i tkała gobeliny. Uczęszczała na kurs koronek klockowych prowadzonym przez Zofię Dunajczan w Krakowskim Domu Kultury, a po jej śmierci w 1985 roku, objęła prowadzenie zajęć[3]. Pracowała jako instruktorka aż do 2009 roku, kształcąc kilka pokoleń koronczarek. W 2015 roku przekazała młodszym koronczarkom swoje wyroby i wzory prosząc o kontynuowanie tradycji[2].

W swoich pracach używała wyciszonych, naturalnych kolorów. Dodatkowe barwy wprowadzała w bardzo oszczędny sposób w celu podkreślenia kształtu. Jej wyroby cechuje lekkość i dokładność oraz wysoki poziom wykonania[4].

Przypisy

  1. ↑ a b Archiwum Historii Mówionej, Olga Szerauc.
  2. ↑ a b c Jadwiga Węgorek, Koronczarka. Wspomnienie o Oldze Szerauc, „Małopolska. Regiony-regionalizmy-małe ojczyzny”, 19, Kraków 2017, s. 245–247, ISSN 1641-1102.
  3. ↑ Smartfon w koronce. Oblicza koronki klockowej., Chorzów: Muzeum „Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie”, 2019, s. 16, ISBN 978-83-951194-9-1.
  4. ↑ Anna Sznajder, Kobiece grupy rękodzieła: rola i znaczenie dla hobbystów, profesjonalistów i badaczy. refleksje z obserwacji uczestniczącej w grupie „Czar Nici”, [w:] Atlas Polskich Strojów Ludowych. Współczesna problematyka badań nad strojami ludowymi, 2018, s. 166, ISBN 978-83-64465-31-4.

Linki zewnętrzne