Olimpi Panow

Olimpi Panow

Олимпи Панов

Olimpi Panow (1881)
major
Data i miejsce urodzenia	29 czerwca 1852 Taraclia, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	6 marca 1887 Ruse, Księstwo Bułgarii
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Księstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-turecka 1877-1878, wojna serbsko-bułgarska
Odznaczenia

Olimpi Spiridonow Panow (bułg. Олимпи Спиридонов Панов, ur. 29 czerwca 1852 w Taraclii, zm. 6 marca 1887 w Ruse^[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, major, minister wojny Księstwa Bułgarii (1886).

Życiorys

Urodził się w Taraclii, w Besarabii. Uczył się w gimnazjum w Bołgradzie i w szkole technicznej w Bukareszcie, a następnie odbył studia inżynieryjne w Paryżu^[1]. Zaangażowany w działalność bułgarskiego ruchu narodowego; w 1873 r. został wybrany na członka Tymczasowego Bułgarskiego Centralnego Komitetu Rewolucyjnego, organizacji dążącej do wywołania na ziemiach bułgarskich zbrojnego powstania antytureckiego^[2], natomiast w 1876 został wiceprezesem Bułgarskiego Towarzystwa Dobroczynności. Obie organizacje działały w Bukareszcie^[3][2].

Jako ochotnik wziął udział w wojnie rosyjsko-tureckiej w latach 1877-1878. Uczestniczył w bitwach o Szipkę i pod Starą Zagorą^[1]. Za dzielność został wyróżniony rosyjskim Orderem Świętego Jerzego i awansowany na pierwszy stopień oficerski. Po zakończeniu wojny kontynuował karierę wojskową. W 1880 rozpoczął naukę w Akademii dla oficerów artylerii w Petersburgu, ale naukę przerwał w 1883 i dokończył edukację w szkole wojskowej w Sofii^[1]. W 1885, w stopniu kapitana został mianowany dowódcą artylerii armii bułgarskiej. W czasie wojny serbsko-bułgarskiej dowodził artylerią bułgarską, przyczyniając się do sukcesu w bitwie pod Sliwnicą. 7 listopada, w kluczowym momencie bitwy, osobiście poprowadził kontratak na pozycje dywizji drińskiej^[3]. W grudniu 1885 reprezentował armię bułgarską w rozmowach rozejmowych^[1].

Po detronizacji Aleksandra Battenberga objął stanowisko ministra wojny w rządzie Petko Karawełowa, które sprawował przez cztery dni. W 1886, po nieudanym zamachu stanu został internowany w Łoweczu, a następnie zmuszony do opuszczenia kraju^[3]. Wyjechał do Rumunii, gdzie uczestniczył w przygotowaniach do obalenia rządu bułgarskiego. W lutym 1887 wziął udział w nieudanym buncie prorosyjskich oficerów. Za udział w buncie został aresztowany, skazany na śmierć przez sąd wojskowy i rozstrzelany w Ruse, wraz z dziewięcioma innymi oficerami^[1].

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1879)
• porucznik (Поручик) (1881)
• kapitan (капитан) (1884)
• major (Майор) (1886)

Odznaczenia

• Order Waleczności 2 stopnia
• Order Świętego Jerzego (Rosja) 4 stopnia

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 343–344.
• Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.5. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 20.