Olimpiada szachowa

Olimpiada szachowa w Bled, 2002

Olimpiada szachowa w Turynie, 2006

Olimpiada szachowa w Dreźnie, 2008

Olimpiada szachowa – międzynarodowy drużynowy turniej szachowy organizowany przez Międzynarodową Federację Szachową (FIDE) w cyklu dwuletnim od 1927 roku. W turnieju uczestniczą reprezentacje narodowe, nominowane przez narodowe związki szachowe zrzeszone w FIDE.

Okres do II wojny światowej

W latach dwudziestych ubiegłego stulecia zaczęła się krystalizować idea szachowych drużynowych rozgrywek międzynarodowych. Wcześniej nie organizowano tego rodzaju rozgrywek, międzynarodowe szachy ograniczały się do turniejów indywidualnych. Sporadycznie odbywały się mecze drużynowe, ale partie były zazwyczaj rozgrywane korespondencyjnie lub telegraficznie. Pierwszą próbę podjęto w 1924 roku, przy okazji Letnich Igrzysk Olimpijskich w Paryżu. W turnieju kierowanym przez Aleksandra Alechina nie uczestniczyli szachiści światowej elity, głównie z powodu amatorskiego statusu imprezy. Turniej indywidualny wygrał Łotysz Hermanis Matisons, czwarte miejsce przypadło przyszłemu mistrzowi świata Maksowi Euwemu. W turnieju drużynowym tylko kilka zespołów miało pełną obsadę (czterech zawodników) i te uplasowały się na czele tabeli. Zwyciężyła Czechosłowacja przed Węgrami i Szwajcarią, piąte miejsce zajęła trzyosobowa reprezentacja Łotwy. Dwa lata później Węgrzy zorganizowali kolejny turniej drużynowy. Z powodu zbyt późno wysłanych zaproszeń do Budapesztu przyjechały zaledwie cztery drużyny. W turnieju zwyciężyli gospodarze.

W 1927 roku FIDE opracowała precyzyjny regulamin rozgrywania turnieju olimpijskiego. Regulamin przewidywał rozgrywki na czterech szachownicach w systemie kołowym (każda drużyna z każdą). Drużyny mogły mieć zawodnika rezerwowego. Wszystkie zrzeszone w FIDE narodowe związki szachowe otrzymały zaproszenie do udziału w turnieju, który odbył się w Londynie. Przybyło szesnaście zespołów, w składzie których było kilku wybitnych szachistów, m.in. Węgier Geza Maroczy, Niemiec Siegbert Tarrasch, Richard Réti reprezentujący Czechosłowację czy późniejszy mistrz świata, lider Holendrów Max Euwe. W przeciwieństwie do poprzednich, turniej w Londynie cieszył się sporym prestiżem w świecie szachowym, mimo że zabrakło czwórki najsilniejszych wówczas szachistów świata: Aleksandra Alechina, Jose Raula Capablanki, Emanuela Laskera i Akiby Rubinsteina.

Londyński turniej oficjalnie uznano za pierwszą szachową olimpiadę. Zasady wówczas ustalone, z pewnymi koniecznymi modyfikacjami, praktycznie obowiązują do dziś. Mecze składały się z czterech partii. Zawodnicy nie mogli konsultować się ze swoimi doradcami w trakcie meczu (co było praktykowane poprzednio). Do ustalenia końcowej kolejności liczyły się wyniki poszczególnych partii. Jedyną istotną różnicą w porównaniu z dzisiejszymi zasadami był brak sztywnego ustalenia kolejności szachownic w drużynie. Oczywiście, sam system rozgrywek zmieniał się w kolejnych olimpiadach wraz ze wzrostem liczby uczestniczących drużyn (obecnie w turniejach olimpijskich bierze udział ponad sto zespołów).

Odznaka 6 Olimpiady Szachowej w Warszawie

Do wybuchu II wojny światowej odbyło się osiem olimpiad szachowych oraz jedna nieoficjalna olimpiada w Monachium w 1936 roku, zorganizowana przez niemiecką federację szachową. Uczestniczyli w nich najsilniejsi szachiści, oprócz powyżej wymienionych również: mistrzowie świata Alechin i Capablanka, Polacy Rubinstein, Ksawery Tartakower i Mieczysław Najdorf, Czech Salomon Flohr, Amerykanie Frank Marshall, Samuel Reshevsky i Reuben Fine, Słoweniec Milan Vidmar, doświadczony Rosjanin Jefim Bogolubow (reprezentujący Niemcy) i młody wówczas Paul Keres z Estonii. Przedwojenne olimpiady były zdominowane przez niezwykle silne zespoły USA, Węgier i Polski. Amerykanie zwyciężali czterokrotnie, Węgrzy dwukrotnie zajmowali pierwsze miejsce i dwukrotnie drugie. Dorobek Polaków to jedno zwycięstwo, dwa drugie i trzy trzecie miejsca. Do wybuchu wojny ZSRR nie był członkiem FIDE i nie brał udziału w szachowych olimpiadach.

Pierwsze siedem olimpiad było rozgrywanych systemem kołowym. Liczba uczestniczących drużyn sukcesywnie rosła. Do ósmej zgłosiło się już dwadzieścia siedem zespołów, konieczne więc było rozegranie eliminacji i turnieju finałowego. Wybuch wojny w trakcie trwania tego turnieju przerwał szachowy cykl olimpijski aż na następne jedenaście lat.

Olimpiady powojenne

Pierwsze lata powojenne w świecie szachowym były zdominowane problemem wyłonienia kolejnego mistrza świata (następcy zmarłego Alechina) oraz przystąpieniem radzieckiej federacji szachowej do FIDE. Potrzeba było aż pięciu lat, by odżyła olimpijska idea i zmaterializowała się w postaci turnieju drużynowego rozegranego w jugosłowiańskim Dubrowniku. Podobnie do pierwszej paryskiej olimpiady, również ten turniej rozegrano systemem kołowym z udziałem szesnastu drużyn. Zabrakło jeszcze drużyny radzieckiej, a z elity szachistów poprzedniej doby przybyło zaledwie kilku, niektórzy już w innych rolach. Najdorf dowodził drużyną Argentyny, która głównie za jego sprawą urosła do jednej z najsilniejszych reprezentacji na świecie. Tartakower, który już przed wojną reprezentując polskie barwy mieszkał w Paryżu, przybył na czele drużyny francuskiej. Tradycyjnie, liderem Holendrów był Euwe, Amerykanów – Reshevsky. Zwyciężyli gospodarze (wśród których prym wiedli Svetozar Gligorić i Vasja Pirc), na finiszu wyprzedzając Argentynę.

Począwszy od tego turnieju, szachowe olimpiady były organizowane co dwa lata, w latach parzystych. Liczba uczestniczących drużyn rosła z przedziwną regularnością, co dziesięć lat zwiększała się o ok. 20 nowych reprezentacji (1960 – 40, 1970 – 60, 1980 – 82, 1990 – 108, 2000 – 126). Do 1974 roku turnieje rozgrywano dwuetapowo. W pierwszym etapie rozgrywano eliminacje w mniejszych grupach systemem kołowym, które dzieliły stawkę na grupy uporządkowane według siły. W drugim etapie grano również każdy z każdym w grupach finałowych. System skutkował coraz większą liczbą koniecznych do rozegrania partii, w latach 1972 i 1974 grano już 22 rundy. Turnieje trwały niemalże miesiąc, były bardzo kosztowne dla organizatorów i wyczerpujące dla zawodników. Począwszy od 1976 roku do dzisiaj olimpiady są rozgrywane systemem szwajcarskim, na dystansie 13 lub 14 rund (od roku 2008 – 11).

W okresie zimnej wojny dochodziło kilkakrotnie do incydentów powodowanych polityką. Najpoważniejszym był bojkot olimpiady w izraelskiej Hajfie w 1976 roku przez kraje tzw. bloku socjalistycznego oraz grupę państw nieuznających Izraela, które zorganizowały konkurencyjny turniej w Trypolisie. Pokojowa idea olimpiady bywała w tych czasach dość często zniekształcana, zdarzały się przypadki odmowy wpuszczenia niektórych reprezentacji do kraju organizatora, czy też rezygnacji w trakcie turnieju na znak protestu. Sportowo olimpiady były wyraźnie zdominowane przez reprezentację ZSRR (później Rosji), która dała się wyprzedzić tylko raz, w 1978 roku przez Węgry pod wodzą Lajosa Portischa (dwukrotnie ZSRR nie startował w turniejach). W drużynie radzieckiej startowali wszyscy kolejni mistrzowie świata: Michaił Botwinnik, Wasilij Smysłow, Michaił Tal, Tigran Petrosjan, Borys Spasski, Anatolij Karpow i Garri Kasparow. W latach 1958–1964 Rosjanie przysyłali na olimpiadę czterech mistrzów świata w jednej drużynie. Wielkie boje z radziecką koalicją toczył amerykański mistrz świata Bobby Fischer. Przez lata do najsilniejszych drużyn należały także Jugosławia, Węgry i Anglia. W pierwszych powojennych olimpiadach pierwszoplanową rolę odgrywała również Argentyna.

Znaczne ożywienie przyniósł rok 1992, w którym zamiast ZSRR po raz pierwszy na olimpiadę przybyło aż dziesięć narodowych drużyn z krajów postradzieckich. Sześć z nich zajęło miejsca w pierwszej dziesiątce. Również Jugosławia, w której szachy zawsze stały na wysokim poziomie, została zastąpiona przez Bośnię i Hercegowinę, Słowenię oraz Chorwację. Zmiany umożliwiły występ na olimpiadzie wielu utalentowanym szachistom, którzy do tej pory nie mieli szans zakwalifikowania się do reprezentacji ZSRR czy Jugosławii i w widoczny sposób podniosły ogólny poziom turnieju.

Lista szachowych olimpiad

Olimpiady mężczyzn

Olimpiady kobiet

• Uwaga: począwszy od olimpiady w Salonikach w 1984 r. numeracja turniejów kobiecych została ujednolicona z numeracją turniejów męskich.

Najwięcej olimpijskich startów

Startów	Zawodnik	W latach
21	Eugenio Torre	1970 – 2012
20	Lajos Portisch	1956 – 2000
19	Heikki Westerinen	1962 – 2006
17	William Hook	1968 – 2008
	Wiktor Korcznoj	1960 – 2008
16	Ulf Andersson	1970 – 2004
	Slim Bouaziz	1966 – 2006
	António Fernandes	1980 – 2012
	Ľubomír Ftáčnik	1980 – 2012
	Iolo Jones	1972 – 2012
	Colin McNab	1980 – 2012
15	Raül García Paolicchi	1984 – 2012
	Kirił Georgiew	1984 – 2012
	Svetozar Gligorić	1950 – 1982
	Helgi Ólafsson	1976 – 2006
	Nigel Short	1984 – 2012

• Aktualizacja: po olimpiadzie w Stambule (2012)
• Źródło: OlimpBase: Men's Chess Olympiads' Overall Statistics

Występy Polaków na olimpiadach

Przedwojenne olimpiady to pasmo największych szachowych sukcesów Polaków w historii. Polska miała bardzo silną reprezentację, której trzon stanowili: Ksawery Tartakower, Paulin Frydman, Kazimierz Makarczyk i Teodor Regedziński. Dwukrotnie tę reprezentację wsparli: wielki Akiba Rubinstein i szachista z szerokiej światowej czołówki Dawid Przepiórka. W ostatnich trzech olimpiadach grał młody wówczas Mieczysław Najdorf. W 1930 roku, w którym polska drużyna zajęła pierwsze miejsce, Rubinstein dokonał niezwykłego wyczynu: grając na pierwszej szachownicy we wszystkich rundach wygrał trzynaście partii, remisując w pozostałych czterech. Najlepsze indywidualne wyniki Polaków na olimpiadach 1927–1939 (kolejno: rok, szachownica, zawodnik, wynik procentowy):

W powojennej Polsce zabrakło arcymistrzów. Olimpijska drużyna została rozbita. Najwybitniejsi aktywni szachiści pozostali poza granicami kraju. Brak ciągłości odbił się na wynikach polskiej drużyny. W latach 1950–1990 awans reprezentacji Polski do pierwszej dziesiątki uważany był za duży sukces. Udało się to trzykrotnie i to za sprawą jednego zawodnika, Adama Kuligowskiego. Jego doskonałe występy w latach 1978, 1980 i 1982 nieco pobudziły aspiracje polskich olimpijczyków, przyzwyczajonych dotychczas do miejsca w olimpijskiej drugiej lidze. Jednakże po błyskotliwej lecz krótkotrwałej karierze Kuligowski wziął rozbrat z szachami. Wcześniej kilka wartościowych wyników osiągnął Bogdan Śliwa. W latach dziewięćdziesiątych ogólny poziom olimpijskiego turnieju znacznie się podniósł, a w polskiej drużynie nastąpiła zmiana pokoleń. W 2002 r. Tomasz Markowski z pozycji pierwszego rezerwowego uzyskał najlepszy indywidualny wynik w powojennych olimpiadach (8½ z 10):

Osiągnięcia medalowe polskich zawodników

medale drużynowe

medale indywidualne

• Zestawienie obejmuje również zawodniczki i zawodników, którzy na danej olimpiadzie uzyskali pierwsze, drugie bądź trzecie wyniki procentowe (bądź ogólne wyniki procentowe, na olimpiadach z lat 1928–1930, na których zawodnicy nie byli na stałe przypisani do szachownic), ale medali nie otrzymali, gdyż nie były one wówczas przyznawane (medale za wyniki indywidualne na poszczególnych szachownicach po raz pierwszy zostały przyznane w latach 70.).
• Aktualizacja: po olimpiadzie 2022^[3][4].

Przypisy

Bibliografia

• Stanisław Gawlikowski, "Olimpiady szachowe 1924-1970", Warszawa 1970
• Władysław Litmanowicz, Jerzy Giżycki, "Szachy od A do Z", tom II, Warszawa 1987, str. 799-841
• OlimpBase :: the encyclopaedia of team chess (ang.)
• Krzysztof Puszczewicz: Olimpiady