Olivier Ameisen

Olivier Ameisen
Data i miejsce urodzenia25 czerwca 1953
Boulogne-Billancourt
Data i miejsce śmierci18 lipca 2013
Paryż
Zawód, zajęcielekarz
Narodowośćfrancuska

Olivier Ameisen (ur. 25 czerwca 1953 w Boulogne-Billancourt, zm. 18 lipca 2013 w Paryżu) – francuski kardiolog i pisarz.

Życiorys

Urodził się w Boulogne-Billancourt w 1953[1]. Rozpoczął studia medyczne w wieku 16 lat na Uniwersytecie Paryskim. Od 1983 pracował w USA w New York–Presbyterian Hospital na Manhattanie, a od 1986 uczył także w Weill Cornell Medical College na Uniwersytecie Cornella. W 1994 otworzył prywatną praktykę kardiologiczną na Manhattanie. W tym okresie zaczął nadużywać alkoholu. W 1997 zawiesił praktykę i podjął próby leczenia swojego uzależnienia. W ciągu kolejnych dwóch lat łącznie dziewięć miesięcy spędził w specjalistycznych klinikach odwykowych, uczęszczał też na spotkania grup AA oraz przyjmował naltrekson i acamprozat, jedyne wówczas leki dopuszczone do leczenia alkoholizmu w USA[2].

W końcu w 2001 podczas pobytu w rodzinnym Paryżu przypadkiem przeczytał o baklofenie zastosowanym jako lek tłumiący głód narkotykowy u osoby uzależnionej od kokainy. Jest to środek zwiotczający mięśnie, ale ma również działanie przeciwlękowe i przeciwdepresyjne[2].

Przepisał ten lek sam sobie i w ciągu kilku tygodni zwiększania dawki w trakcie tego eksperymentu medycznego na sobie samym, doszedł do takiej, która zlikwidowała jego głód alkoholowy. Po 11 miesiącach terapii opublikował studium własnego przypadku w czasopiśmie „Alcohol and Alcoholism”, wzywając w konkluzji do podjęcia systematycznych badań nad baklofenem jako potencjalnym środkiem do farmakoterapii alkoholizmu[2][3].

W późniejszym okresie opublikował książkę The End of My Addiction (wydanie polskie pt. Spowiedź z butelki) o swojej historii[2][4].

Zmarł 18 lipca 2013 w Paryżu na zawał serca[1].

Dalsze badania terapii baklofenem

W ślad za studium przypadku Oliviera Ameisena trwały badania nad stosowaniem baklofenu w leczeniu alkoholizmu[5], które w 2017 były opisywane jako niekonkluzywne[6]. 17 kwietnia 2018 komisja francuskiej państwowej agencji ANSM wydała opinię o niekorzystnej relacji ryzyka do korzyści terapeutycznej przy stosowaniu baklofenu w leczeniu alkoholizmu[7].

Przypisy

  1. ↑ a b Olivier Ameisen, l'apôtre du Baclofène, Le Monde, 19 lipca 2013 [dostęp 2018-10-06].
  2. ↑ a b c d Nikhil Swaminathan, Self-Experimenters: To Purge Binges, Alcoholic Cardiologist Self-Prescribed an Experimental Drug, Scientific American, 13 marca 2008 [dostęp 2018-10-06].
  3. ↑ Olivier Ameisen, Complete and prolonged suppression of symptoms and consequences of alcohol-dependence using high-dose baclofen: a self-case report of a physician, „Alcohol and Alcoholism”, 40 (2), 2004, s. 147–150, DOI: 10.1093/alcalc/agh130.
  4. ↑ Olivier Ameisen, Spowiedź z butelki, Dorota Piotrowska (tłum.), Wydawnictwo Studio Emka, 2012, ISBN 978-83-268-1219-4 [dostęp 2018-10-06].
  5. ↑ L. Leggio, J.C. Garbutt, G. Addolorato, Effectiveness and safety of baclofen in the treatment of alcohol dependent patients, „CNS & Neurological Disorders Drug Targets”, 9 (1), 2010, s. 33–44, DOI: 10.2174/187152710790966614, PMID: 20201813.
  6. ↑ Jia Liu, Lu-Ning Wang, Baclofen for alcohol withdrawal, „The Cochrane Database of Systematic Reviews”, 8, 2017, CD008502, DOI: 10.1002/14651858.CD008502.pub5, PMID: 28822350 [dostęp 2018-10-06].
  7. ↑ CSST Evaluation du rapport bénéfice/risque du Baclofène dans le traitement des patients alcoolo-dépendants, Agence Nationale de Sécurité du Médicament et des Produits de Santé, 17 kwietnia 2018 [dostęp 2018-10-06] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-06].