Oliviero Carafa

Oliviero Carafa

Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	10 marca 1430 Neapol
Data i miejsce śmierci	20 stycznia 1511 Rzym
Arcybiskup Neapolu
Okres sprawowania	18 listopada 1458–20 września 1484
Dziekan Świętego Kolegium Kardynałów
Okres sprawowania	11 sierpnia 1492–20 stycznia 1511
Wyznanie	rzymskokatolickie
Nominacja biskupia	18 listopada 1458
Sakra biskupia	29 grudnia 1458
Kreacja kardynalska	18 września 1467 Paweł II
Kościół tytularny	SS. Marcellino e Pietro (3 grudnia 1467) S. Eusebio (5 września 1470) Biskup Albano (24 lipca 1476) Biskup Sabiny (31 stycznia 1483) Biskup Ostia e Velletri (29 listopada 1503)

Oliviero Carafa (ur. 10 marca 1430, zm. 20 stycznia 1511) – włoski duchowny, kardynał.

Życiorys

Pochodził z rodziny hrabiów Matalona. Studiował w Neapolu, uzyskując tytuł doktora prawa. 18 listopada 1458 wybrany arcybiskupem Neapolu. Zrezygnował z tej funkcji 20 września 1484 na rzecz swojego brata Alessandro. W okresie sierpień 1503 – kwiecień 1505 ponownie zarządzał archidiecezją jako administrator apostolski. W 1467 na prośbę króla Neapolu Ferdynanda I Paweł II mianował go kardynałem prezbiterem kościoła SS. Marcelino e Pietro, który 3 lata później wymienił na kościół S. Eusebio. W grudniu 1471 Sykstus IV mianował go legatem w królestwie Neapolu oraz admirałem floty papieskiej. Odniósł kilka znaczących zwycięstwem nad flotą turecka – przyniosły mu one sławę wybitnego dowódcy wojskowego, którą cieszył się aż do śmierci. W nagrodę awansował do rangi kardynała-biskupa Albano (1476-83). Dzierżył wiele kościelnych beneficjów m.in. był opatem komendatoryjnym SS. Trinita di Cava (1485-97), administratorem diecezji Salamanka (1491-94), Rimini (1495-97), Kadyksu (1495-1511), Chieti (1500-01), Cajazzo (1506-07) i Terracina (1507-10), komendatariuszem wielu klasztorów i pomniejszych beneficjów. Był patronem artystów, wspierał rozwój druku, duże sumy przeznaczał na działalność dobroczynną, fundował kościoły, szpitale i klasztory, zwł. w Rzymie i Neapolu.

W 1483 został kardynałem-biskupem Sabiny. Za pontyfikatu Innocentego VIII z powodzeniem działał jako ambasador królestwa Neapolu w Rzymie. Na konklawe 1492, które wybrało Rodrigo Borgię na papieża Aleksandra VI, był wysuwany jako kandydat do tiary. W wyniku tej elekcji stał się nowym dziekanem Św. Kolegium Kardynalskiego. Pomimo że od 1473 pełnił obowiązki protektora zakonu dominikanów, nie podjął się obrony Savonaroli w 1497. Stał na czele komisji kardynalskiej mającej przygotować projekt reformy Kościoła (1497), był też członkiem komisji ds. finansowania krucjaty (1501). Kardynał-biskup Ostia e Velletri od listopada 1503 r. Za pontyfikatu Juliusza II był jednym z jego najważniejszych doradców. W 1510 roku z powodu zaawansowanego wieku uzyskał dyspensę od czynnego uczestnictwa w pracach Kolegium Kardynałów. Zmarł w Rzymie mając niespełna 81 lat.

Jeden z jego krewnych, Gian Pietro, któremu wydatnie pomógł na początku jego kościelnej kariery, został w 1555 papieżem Pawłem IV.

Bibliografia

• Oliviero Carafa
• The Cardinals of the Holy Roman Church