Onezyfor (Ponomariow)

Onezyfor
Piotr Ponomariow
Arcybiskup kałuski i borowski
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

1 września 1881
Riażsk

Data i miejsce śmierci

10 sierpnia 1966
Odessa

Miejsce pochówku

Odessa

Biskup kałuski i borowski
Okres sprawowania

1945-1960

Wyznanie

prawosławie

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

29 listopada 1935

Prezbiterat

30 marca 1920

Chirotonia biskupia

27 lutego 1945

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

27 lutego 1945

Miejscowość

Moskwa

Konsekrator

Aleksy I

Współkonsekratorzy

Witalis (Wwiedienski)

Onezyfor, imię świeckie Piotr Aleksiejewicz Ponomariow (ur. 1 września 1881 w Riażsku, zm. 10 sierpnia 1966 w Odessie) – rosyjski biskup prawosławny.

Ukończył seminarium duchowne w Saratowie w 1901. Następnie podjął pracę psalmisty w cerkwi Wniebowstąpienia Pańskiego w stanicy Nowomińskiej na Kubaniu. Po pięciu latach rozpoczął studia teologiczne w Petersburskiej Akademii Duchownej; ukończył je w 1910, uzyskując tytuł kandydata nauk teologicznych. W latach 1910-1918 był nauczycielem języka rosyjskiego w szkole duchownej w Jedincach w Besarabii. Następnie przez dwa lata uczył języka greckiego w seminarium duchownym w Kamieńcu Podolskim[1]. 30 marca 1920 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa podolskiego Pimena. Przez kolejne dziewięć lat służył w cerkwi Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Makowie. W 1929 został skazany na trzy lata łagrów. Karę odbył w pełnym wymiarze. Następnie w latach 1932-1935 przebywał na zesłaniu na północy Rosji[1]. Po powrocie z zesłania skontaktował się z biskupem tulskim Onezymem, który powierzył mu stanowisko proboszcza parafii w Żmurowie. Ten sam duchowny 29 listopada 1935 przyjął od niego wieczyste śluby mnisze. Rok później hieromnich Onezym otrzymał godność archimandryty. W kolejnych latach służył w eparchii tulskiej, w tym od 1938 do 1945 w cerkwi w Towarkowie[1].

27 lutego 1945 w Moskwie przyjął chirotonię biskupią z rąk patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Aleksego oraz biskupa tulskiego i bielowskiego Witalisa. Został ordynariuszem eparchii pińskiej i brzeskiej. Urząd sprawował jednak tylko od lutego do października 1945, po czym został przeniesiony na katedrę kałuską i borowską. W 1960 z powodu złego stanu zdrowia odszedł w stan spoczynku i zamieszkał w monasterze Zaśnięcia Matki Bożej w Odessie. W klasztorze pełnił obowiązki kronikarza. W 1964 został podniesiony do godności arcybiskupiej. Dwa lata później zmarł i został pochowany na cmentarzu mnichów monasteru[1].

Przypisy