Opactwo Morimond

Opactwo Morimond

Abbaye de Morimond

nr rej. PA00079172
Pozostałości biblioteki opactwa
Państwo	Francja
Miejscowość	Parnoy-en-Bassigny
Kościół	rzymskokatolicki
Rodzaj klasztoru	opactwo
Właściciel	cystersi
Fundator	Odelryk d’Aigremont i jego żona Adelina de Choiseul
Data zamknięcia	1791
Położenie na mapie Francji Opactwo Morimond
48°00′28″N 5°38′43″E/48,007778 5,645278

Opactwo Morimond – położone dawniej we Fresnoy-en-Bassigny, obecnie Parnoy-en-Bassigny, w departamencie Górna Marna, w regionie Szampania-Ardeny we Francji.

Opactwo to należało do zakonu cystersów i było czwartą wielką filią opactwa w Cîteaux, po filiach w La Ferté, Pontigny i Clairvaux.

Historia

Opactwo w Morimond, położone niedaleko Langres, zostało ufundowane w 1115 przez Odelryka d’Aigremont i jego żonę Adelinę de Choiseul jako filia Citeaux^[1]. Pierwszym opatem, zwanym „filarem cystersów”, był Arnold Germanicus^[2]. Wskutek jego działań i wpływów opactwo szybko zyskiwało na znaczeniu i zakładało kolejne klasztory w Niemczech, Polsce: Jędrzejów (1140), Sulejów (1176), Wąchock (1179), Koprzywnica (1185), Czechach, Hiszpanii i na Cyprze^[2]. Najbardziej znane filie tego opactwa to Kamp (1123) i Ebrach (1126) w Niemczech; Heiligenkreuz w Austrii (1134); Aiguebelle we Francji (1137), W ciągu dwóch następnych wieków opactwo Morimond należał do najaktywniejszych pod względem założycielskim klasztorów cysterskich, tak, że do końca XVIII w założyło prawie 700 filii.

Nazwa Morimond pochodzi od łacińskiego „mori mundo”, oznaczające „umrzeć dla świata”, ponieważ wszyscy wstępujący do cysterskich klasztorów w XII wieku wyrzekali się świata.

Przez mury opactwa przewinęło się wiele osób, najbardziej znani to późniejszy trzeci papież awinioński Benedykt XII oraz późniejszy niemiecki biskup i kronikarz, opat klasztoru Otton z Fryzyngi (syn władcy Austrii Leopolda III).

Kościół klasztorny był zbudowany na planie krzyża, bez wież, z zamkniętym chórem i trzema nawami bocznymi, do boków których przylegały kaplice. Wystrój kościoła miał charakter surowy, prawie bez ozdób, zgodnie z cysterskimi zasadami budowy klasztorów. Mimo położenia w terenie bagnistym, założenie klasztorne miało bardzo dobrze rozwinięty system regulacji wodnych^[3]. W 1572, podczas wojen religijnych (patrz Noc św. Bartłomieja), i później w 1636 w trakcie wojny trzydziestoletniej, klasztor został poważnie zniszczony. Ostatecznie opuszczony w 1791 w trakcie wielkiej rewolucji francuskiej. Przetrwał tylko kościół, ale i on popadł w ruinę w XIX wieku.

Pozostałości kościoła klasztornego

Pozostałości

Obecnie z kościoła pozostał tylko fragment północnej nawy, a z założenia klasztornego zobaczyć można pozostałości z biblioteki, arkad, oraz XVII w. bramy.

Przypisy