Operacja Frequent Wind
| wojna wietnamska | |||
 Południowowietnamski helikopter zostaje wypchnięty za burtę lotniskowca USS „Okinawa”, aby zwolnić miejsce na pokładzie dla większej liczby nadlatujących śmigłowców ewakuacyjnych | |||
| Czas | 29–30 kwietnia 1975 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | Sajgon | ||
| Terytorium | Wietnam Południowy | ||
| Przyczyna | upadek Sajgonu | ||
| Wynik | ewakuacja ok. 7000 ludzi | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Operacja Frequent Wind – operacja wojskowa, której celem była ewakuacja drogą powietrzną Amerykanów oraz niektórych południowych Wietnamczyków z Sajgonu, stolicy Wietnamu Południowego, przed przejęciem miasta przez Ludową Armię Wietnamu i Wietkong. Operację przeprowadzono w dniach 29–30 kwietnia 1975 roku, w ostatnich dniach wojny wietnamskiej. W jej ramach ponad 7000 osób zostało ewakuowanych helikopterami z różnych punktów Sajgonu.
Plany ewakuacji istniały już wcześniej jako standardowa procedura w amerykańskiej ambasadzie i innych placówkach dyplomatycznych. Wskutek rozpoczęcia ofensywy wiosennej wojsk komunistycznych z północny na początku marca stałopłaty rozpoczęły ewakuację ludności cywilnej z lotniska Tân Sơn Nhất pod Sajgonem. Do połowy kwietnia były już gotowe plany awaryjne i trwały przygotowania do ewakuacji śmigłowcowej. Gdy nieuchronny upadek Sajgonu stał się oczywisty, flota ewakuacyjna pod kryptonimem Task Force 76 zebrała się u wybrzeży Wietnamu na wodach Morza Południowochińskiego w pobliżu Vũng Tàu, aby zabezpieczyć ewakuację śmigłowcową i w razie potrzeby zapewnić wsparcie lotnicze. To drugie nie było jednak potrzebne, ponieważ komuniści zatrzymali się na tydzień na obrzeżach Sajgonu, prawdopodobnie czekając na upadek rządu południowowietnamskiego i unikając możliwej konfrontacji z wojskami amerykańskimi, tym samym pozwalając na ewakuację Amerykanów z Sajgonu praktycznie bez oporu[1][2].
28 kwietnia baza lotnicza Tan Son Nhut (przylegająca do lotniska cywilnego Tân Sơn Nhất) znalazła się pod ostrzałem artyleryjskim i została zaatakowana przez samoloty Ludowych Sił Powietrznych Wietnamu. Ewakuacja stałopłatami stała się od tej pory niemożliwa i została zakończona, wobec czego przystąpiono do przeprowadzenia operacji Frequent Wind. Ewakuacja miała miejsce głównie z siedziby amerykańskiego attaché wojskowego w Sajgonie i rozpoczęła się około godz. 14:00 29 kwietnia, a zakończyła się w nocy z 29 na 30 kwietnia; w czasie tego etapu operacji niektóre południowowietnamskie i amerykańskie śmigłowce zostały lekko uszkodzone ogniem broni ręcznej. Ambasada USA w Sajgonie początkowo miała być jedynie drugorzędnym punktem ewakuacji, przeznaczonym wyłącznie dla personelu ambasady, lecz wkrótce została ona zalana przez domagających się ewakuacji, zdesperowanych Wietnamczyków. Ewakuacja ambasady została zakończona 30 kwietnia o godz. 7:53, lecz niektórzy Amerykanie zdecydowali się pozostać w Sajgonie lub nie mogli już zostać ewakuowani z powodu wkroczenia armii północnowietnamskiej do miasta, podobnie jak około 400 obywateli państw trzecich.
Wraz z dokonującym się upadkiem Wietnamu Południowego liczne łodzie i statki odpłynęły, a śmigłowce i ostatnie stałopłaty Sił Powietrznych Republiki Wietnamu odleciały w kierunku amerykańskiej floty ewakuacyjnej. Helikoptery zaczęły wkrótce zagracać pokłady okrętów i ostatecznie wiele z nich musiało zostać wypchniętych za burtę, aby inne mogły wylądować. Pilotom niektórych helikopterów rozkazano wysadzić swoich pasażerów, a następnie wystartować i wodować na morzu, skąd zostali uratowani. W sumie w ramach operacji Frequent Wind 1373 Amerykanów oraz 5595 Wietnamczyków i obywateli krajów trzecich zostało ewakuowanych helikopterami[3]. Całkowita liczba Wietnamczyków ewakuowanych w ramach różnych operacji pod koniec wojny wietnamskiej lub uciekających do Stanów Zjednoczonych na własną rękę i zarejestrowanych jako uchodźcy w USA wyniosła 138 869[4].
Operacja ta była debiutem bojowym samolotu F-14 Tomcat. Była to też największa ewakuacja śmigłowcowa w historii[5].
Przypisy
- ↑ Summers 1995 ↓, s. 202.
- ↑ Thompson 2009 ↓, s. 14.
- ↑ Drury i Clavin 2011 ↓, s. 258.
- ↑ Thompson 2009 ↓, s. 92.
- ↑ Dunham i Quinlan 1990 ↓, s. 202.
Bibliografia
- Bob Drury, Tom Clavin: Last Men Out: The True Story of America's Heroic Final Hours in Vietnam. New York: Simon and Schuster, 2011. ISBN 978-1-4516-1025-3. (ang.)
- George R. Dunham, David A. Quinlan: U.S. Marines in Vietnam: The Bitter End, 1973–1975. Marine Corps Base Quantico: History and Museums Division, Headquarters, U.S. Marine Corps, 1990. ISBN 978-1494285609. (ang.)
- Harry G. Summers: Historical Atlas of the Vietnam War. Boston: Houghton Mifflin, 1995. ISBN 978-0-395-72223-7. (ang.)
- Larry Thompson: Refugee Workers in the Indochinese Exodus: 1975–1982. Jefferson, North Carolina: MacFarland & Co., 2009. ISBN 978-0-7864-4529-5. (ang.)
Media użyte na tej stronie
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
A South Vietnamese helicopter is pushed over the side of the USS Okinawa during Operation Frequent Wind, April 1975. The helicopter, which carried two Vietnamese officers, a woman and two children, had to be disposed of to make room for the extensive Marine Corps helicopter operation helping to evacuate the city of Saigon.
Flaga Wietnamu Południowego